รักใสมั้ง!...ของหนุ่มน้อยมาเฟีย!
My : Mindy
แสงแดดยามเช้าสองเข้ามาผ่านทางหน้าต่างของห้องนอนหรู เข้ามากระทบกับใบหน้าหวานใสราวกับเด็กผู้หญิง เด็กหนุ่มร่างเล็กขยับพลิกตัวไปมาก่อนจะ ขยับตัวลุกขึ้นนั้ง พิงหัวเตียงแล้วหันไปมองทางหน้าต่างด้วยสีหน้าหมนหมอง
แป่ะ! แป่ะ!
"จะมานั้งเศร้าแบบนี้ไม่ได้! ย้ายก็ย้ายมาหลายรอบแล้วจะกลัวอะไร!" เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับตบหน้าตนเองเปาะแป่ะ เพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะลุกเดินเข้าไปอาบน้ำอาบท่า แล้วแต่งตัว
เด็กหนุ่มมองตนเองในกระจกด้วยแววตาตื่นเต้น เขาอยู่ในชุดกางเกงลายสก๊อดสีน้ำตาลและแดง เสื้อเชิ้ดข้างในสีขาว เน็คไทสีเดียวกับกางเกง อกซ้ายติดเข็มกัดรูปมงกุฎสีทอง และเสื้อสูทสีดำสนิท
//โห๋ เรานี้ก็หล่อใช้ได้นะ คริ^^// เด็กหนุ่มคิดในใจอย่างขำๆ แล้วเดินไปหยิบแว่นสายตาหนาเต่อ ที่พี่คามเอามาให้พร้อมกับชุดเมื่อวาน เด็กหนุ่มเข้าใจว่าเค้าต้องปลอมตัวเพื่อหลบจากสายตาศตรูของพี่ชาย
เด็กหนุ่มหยิบทุกอย่างแล้วเดินออกจากห้องเพื่อไปทานอาหารเช้า
"โอ้โห น้องชายที่น่ารักของเฮียวันนี้สวยเป็นพิเศษนะเนี้ย" เสียงของเฮียเฟียลดังมาแต่ไกลตั้งแต่เค้ายังเดินลงไปไม่ถึงโต๊ะอาหารด้วยซ้ำ
"เฮียเฟียล! ถ้าเฮียยังไม่เลิกชมเฟียว่าสวยเฟียจะไม่มองหน้าเฮียอีกแล้ว!". หนุ่มน้อยหน้าหวานที่มีกรอบแว่นบดบังใบหน้า แต่ก็ไม่ได้มาบดบังความหวานของร่างบางได้เลย.
หนุ่มน้อยนามว่า 'เฟียด้า' คุณหนูคนเล็กของตละกูลมาเฟียอันดับ 1 ของประเทศ หน้าตาหวานออกแนวใสซื่อ ตัวเล็กน่ารักบอกบางหน้าทะนุทะหนอม. ดวงตากลมโต. จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากบางอมชมพู ผิวขวาเกือบซีด แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเด็กหนุ่มตัวน้อยร่างกายดูอ่อนแอแต่กลับซ่อนความร้ายกาจที่ถึงกับฆ่าคนได้!!
" อย่าน้า~ เฟียจะทรมารเฮียหรอT*T". ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม หุ่นอย่างกับนายแบบ ชอบพูดจาทะเล้น ขี้เล่น และขี้แกล้ง แต่ก็เป็นถึงหัวหน้ามาเฟีย! และเป็นพี่ใหญ่ของบ้าน
"เฮีย! ทำไมเสียงดังแต่เช้าเลยเนี่ย!!" เสียงหวานใสตะโกนลงมาจากชั้นบนด้วยความหงุดหงิด เพราะเสียงของเฟียลดังไปถึงชั้นบนที่เค้ากำลังนอนอยู่
"อะไรของแกห๊ะฟรุ๊ต! จะมาตะโกนโหวกเหวกโวยวายทำไมแต่เช้า!!" เฟียลตะโกนบ่นกับไป ฟรุ๊ตที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงในตอนแรกตอนนี้บึ้งตึงกว่าเก่าอีก ฟรุ๊ตเป็นน้องชายคนรองของเฟียล หน้าตาน่ารักจิ้มริ้ม แต่ขี้บ่นไปหน่อย
"ฮะ.." ฟรุ๊ตอาปากจะด่าพี่ชายคนโตของตนแต่
"หยุดเลยทั้งสองคนน่ะ ไปทานข้าวเช้ากันได้แล้ว เจ้าเฟียมันลงมือกินจนจะหมดจานอยู่แล้ว-_-" ฟิวพี่ชายคนรองก็ขัดขึ้นซะก่อนแล้วหันไปพูดแขวะน้องคนเล็กของบ้านที่ทำอะไรก็ไม่คิดจะรอคนอื่นซักเท่าไหร
"ไรอ่ะพี่ฟิว ก็เฮียกับพี่ฟรุ๊ตเถียงกันจนหน้ารำคาญนี้ ผมก็กินก่อนสิ" เฟียด้าพูดออกมาแล้าทำลอยหน้าลอยตาใส่ แต่ทุกคนที่เห็นกลับมองว่ามันน่ารักหน้าเอ็นดู
"แล้วจะยืนอีกนานไหมคร้าบ~ นั้งสิเดี๋ยวผมกินหมดก่อนแล้วไม่รอจริงๆนะ-^-"
เฟียพูดออกมาแล้วเบะปากใส่พี่ชายทั้งสามที่มั่วแต่จ้องหน้าเค้าอยู่นั้นแหละ ทั้งสามตื่นจากภวังค์แล้วเดินเข้ามานั้งทานข้าว
"นี่ เฟียทำไมแกต้องใส่แว่นด้วยเนี่ย มันมาบดบังความน่ารักของแกหมดเลยนะ-0-" ฟรุ๊ตพูดออกมาเพื่อทำลายความเงียบ เค้าไม่ชอบอยู่เงียบๆซักเท่าไร
"มันก็ต้องมีปลอมตัวกันบ้างสิ แกจะให้เฟียที่น่ารักของชั้นเป็นเป้าสายตา ของไอ้พวกนั้นรึไง!" เฟียลหันไปตอบฟรุ๊ตเสียงเข้ม
"แหม ทีเฟียเนี่ยเฮียพูดซะเสียงหวาน ทำไมทีกับฟรุ๊ตเฮียไม่ เสียงหวานใส่บ้างล่ะ" ฟรุ๊ตพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด
"ก็แกมัน&%#@+%฿#...." เฟีลบ่นออกมาเป็นชุด
"พี่ก็เหมือนกันแหละ+-%#@@%-$€=¢"
เฟียกับฟิวหันไปมองหน้ากันแล้วสายหน้าไปมาแบบเหนื่อยหน่าย แล้วหันหน้าไปจัดการอาหารตรงหน้าให้เรียบร้อย
//จะมีวันใหนที่สงบสุขบางมั้ยเนี้ย//เฟียคิดขึ้นก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ
เวลา. 6 : 30. น.
"ขอบคุณครับ ที่"เสียสละ" เวลาอันมีค่ามาส่งผม^^" เฟียพูดกระแทกแดกดันแบบแน้นๆส่งไปให้คนที่นั้งอยู่ในรถ และส่งยิ้มเย็นๆไปให้
"ไม่เป็นไรจ๊ะ ตั้งใจเรียนนะ^^;;" เฟียลที่หน้าเสียไปกับคำพูดของเฟียเอ่ยออกมา
"บ่าย~" ฟรุ๊ตพูดออกมาเสียงใสแบบไม่สะทบสะท้าน. ส่วนฟิวยิ้มอ่อนๆส่งไปให้
เฟียเดินเข้าโรงเรียนด้วยสีหน้ามู้ทู่เมื่อรถของพี่ชายเล่นออกไปแล้ว เฟียเบื่อการที่ต้องมาคอยระวังหน้าระวังหลัง มันทำให้เฟียไม่เคยไว้ใจใครได้เลย มันทำเฟียต้องตีสีหน้านิ่งเพื่อปิดบังความรู้สึง จะเรีบกว่าหยิ่งหรือเย็นชาก็ได้ ชีวิตของเค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เริ่มขึ้นมัธยมต้นและมันทำให้เค้าไม่มีเพื่อนเลยซักคน!
//เลิกๆๆๆ!!! เลิกคิดเล็กคิดน้อยได้แล้ว! ก็แค่เพื่อนไม่มีไม่เห็นเป็นไรเลย!// เฟียคิดพร้อมกับสายหัวไปมาเพื่อให้เลิกคิด แล้วเดินสำรวจโรงเรียนเอกชนชื่อดัง
ตึกเรียนสไตร์ยุโรป มีทางเชื่อมของแต่ละตึก เฟียเดินเข้าไปลึกจนถึงหลังโรงเรียนที่เป็นสวนหย่อมที่ร่มรื่นมีสายลมพัดผ่านมาอ่อนๆ มันก็แค่สายลมแต่กลับทำให้ร่างบางของเฟียรู้สึกสบายใจขึ้นมาอย่างหน้าประหลาด ทำให้เฟียยิ้มออกมา
โดยที่รู้เลยซักนิดว่ากำลังมีคนจ้องมองมาที่ร่างบาง ด้วยความสนองสนใจ...
++++++++++++++++++++++++
ผ่านไปซักพักเฟียด้าก็เดินออกมาที่หน้าโรงเรียนที่ตอนนี้เริ่มมีนักเรียน เดินเจ้ามาในโรงเรียนบ้างแล้ว ตอนที่ร่างบางเดินเข้ามาก็ประมาณ 6 : 30 น. มันเป็นเวลาที่เช้าเกินไปสำหรับโรงเรียนคุณหนูแบบนี้ ตอนนี้ก็น่าจะ ประมาณ เจ็ดโมงแล้ว
เฟียที่เดินเล่นจนเบื่อแล้วก็เดินตามหาห้องเรียนตามตารางสอนที่พี่เฟียลให้มาตอนอยู่บนรถ คิดถึงแล้วหงุดหงิดทำให้เฟียยู่หน้าด้วยความหงุดหงิด
//ไม่เอาๆ ตามหาห้องเรียนดีกว่า// ว่าแล้วก็เดินหสห้องเรียนจนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะชั่วโมงแล้ว เฟียที่เดินจนเหนื่อยก็เริ่มหงุดหงิดขึ้มมาจริงๆแล้ว ร่างเล็กเล่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น โดยที่ไม่มองทางทำให้..
ปึก! โอ้ย! โอ้ย!
ร่างเล็กของเฟียเดินชนเข้ากับร่างบางที่เดินก้มหน้าก้มตา ทั้งสองคนล้มลงกับพื้นด้วยแรงปะทะ หนังสือสองสามเล่มในมือของร่างบางที่ชนเข้ากับเฟียหลนกระจายไปบนพื้น.
"อู้ย...จะ เจ็บ" เสียงหวานใสของดังขึ้นพร้อมกับหน้าหวานสวยที่ทำหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ
เฟียที่กำลังเอามือลูบก้นก็ต้องเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้า ใบหน้ารูปใข่ได้รูปดวงตาตากลมโต จมูกโด่งรั้นน่าบีบ ริมฝีปากบางสีส้มอมชมพูตามธรรมชาติ รูปร่างเล็กผอมบางหน้าปกป้อง เฟียถึงกับเคลิ้มกับใบหน้าของอีกฝ่าย คนตรงหน้าก็เหมื่อนกับถูกมนสะกด
"เอ่อ....คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?" เฟียที่ตื่นจากภวังค์แล้วเอ่ยถามขึ้น ทำให้ร่างบางตรงหน้าสะดุ่ง เล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า
"ไม่เป็นไรค่ะ^^ ขอโทษที่เดินชนเมื่อกี้นะค่ะ". อีกฝ่ายพูดออกมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงทำให้เฟียยิ้มออกมากับความน่ารักของเธอ
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ต้องขอโทษเช่นกันนะครับ" เฟียพูดออกมาอย่าสุภาพแล้วช่วยร่างเล็กเก็บหนังสือเรียนที่ตกอยู่ข้างๆ
"ขอบคุณนะ นายเป็นเด็กใหม่รึเปล่า"
"อืม. ใช่ถามทำไมหรอ?" เฟียตอบด้วยใบหน้านิ่งๆ
"เปล่าหรอ ก็แค่สงสัยนะชั้นไม่เคยเห็นหน้านายเลย แล้วทำไมนายถึงย้ายมากลางเทอมได้ล่ะ? นายอยู่ห้องไหนหรอ? เรียนชั้นอะไร? มาจากไหน? ชื่ออะไร?".
"เอ่อ..." เฟียได้แต่ยืนทำหน้าเอ๋อใส่ร่างเพราะร่างบางตรงหน้า ยิงคำถามรัวใส่เค้าจนไม่รู้จะตอบอันใหนก่อน
"โทษที ช่างมันเทอะ^^; นายกำลังหลงทางอยู่รึเปล่า?".
"อืม ก็นิดหน่อยน่ะ"
"แล้วนายไปหาที่อาจารย์ที่ปรึษามารึยัง?"
"ยังเลยทำไมหรอ?"
"ไม่ได้นะ! นายต้องไปหาอาจารย์ที่ปรึษาก่อน!"
พูดจบร่างเล็กก็ลากเด็กหนุ่มเดินไปตามทางระหว่างทางหญิงสาวแวะส่งงานนิดหน่อย จากที่เฟียเดินไปคุยไปมากับหญิงทำให้เค้ารู้ว่าหญิงสาวชื่อ "แพร "ป็นพวกขี้สงสัย ร่าเริง ยิ้มง่าย นิสัยน่ารักเข้ากับคนง่ายและทำให้เฟียยิ้มได้ตลอดเวลาที่อยู่กับแพร
"งั้นชั้นไปนะ บ่าย~" แพรโบกมือบ้ายบ่ายเฟีย ที่มาหยุดยืนหน้าห้องทำงานของอาจารย์ เฟียหันไปยิ้มให้แพรน้อยๆแล้วเดินเข้าห้องอาจารย์ที่ปรึกษาของตน
"เอ่อ สวัสดีครับ อาจารย์อินรึเปล่าครับ" เฟียเอ่ยถามอย่างสุภาพ และมองตรงไปที่สาวสวยหน้ามนที่ส่งยิ้มมาให้อย่างเป็นมิตร
"ใช่จ๊ะ มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ^^"
"ครับ ผมชื่อเฟียด้า เป็นนักเรียนใหม่ครับ"
"อ๋อจ๊ะ งั้นเธอไปห้องเรียนพร้อมกับครูเลยแล้วกันนะ" อาจารย์เอ่ยออกมาเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย
หน้าห้องเรียน A 6-1
เฟียยืนอยู่หน้าห้องพร้อมกับอาจารย์อินที่มองมาด้วยสายตาทิ้มแทง ต่างจากตอนแรกเหตุผลเฟียไม่รู้แล้วก็ไม่สนด้วย
"เธอเดินเข้ามาในห้องได้ก็ต่อเมื่อครูเรียกเท่านั้นนะ. เข้าใจมั้ย"
"อืม (-_-)" เฟียตอบออกไปอย่างขอไปทีทำให้อินหน้าเสียไปนิด แล้วก็ทำหน้างอแต่พอเปิดประตูห้องปุ๊บ นางก็ยิ้มหวานโปลยเสนห์เต็มที่
//ตีสองหน้าเก่งเป็นบ้า!-*-// เฟียคิดอย่างหมันไส้
"นั้งที่ให้เรียบร้อยค่ะนักเรียน! ครูมีนักเรียนใหม่ที่จะมาเรียนกับเรานะค่ะ^^"ยิ้มหวาน
หลังจากที่อาจารย์พูดจบก็มีเสียงดังเซ็นแซ่ไปทั่วห้อง
"ผู้หญิงหรือผู้ชายค่ะอาจารย์?" มีเสียงนึงดังถามขึ้น ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ
"ครูก็ไม่แน่ใจหรอกันจ่ะ" อินพูดออกมาแล้วยิ้มเยาะนิดๆ. เฟียที่ได้ยินอย่างนั้นก็หงุดหงิดขึ้นมา! //เลิกเรียนก่อนเทอะ กูจะลากไปตบให้ตายคาห้องน้ำเลย!!//
ปึง
เฟียเปิดประตูเข้าอย่างแรงทำให้ทั้งห้องที่ก่อนหน้านี้คุยกันเสียง ตอนนี้กับเงียบกริบ สายตาของทุกคนในห้องหันมามองร่างบางของเฟียกันเป็นตาเดียว ทุกคนต่างอึ้งกับใบหน้าของเฟียที่ตอนนี้บึ้งตึงไปทั้งหน้า
ร่างบางเดินไปยืนตรงหน้าอินที่แสยะออกมาแบบให้เฟียเห็นคนเดียง
//เหี้ยเอ๊ย!! ถ้ากูต่อยครูกูจะโดนอะไรบ้าง?-_-//
ร่างบางสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วหันไปผเชินหน้ากับเสียงวิพากวิจารณ์ร่างกายของเค้าอย่าดุเดือด
"เชี่ย! ผู้หญิงหรอว่ะ!" เบอร์1
"ผู้หญิงพ่องมึงสิ! มันใส่กางเกง" เบอร์ 2
"แม่ง! ขาวจั๊วะ. หน้าเจี๊ยชิบหาย" เบอร์3
"บลาๆๆๆ บลาๆๆ"
และอีกมากมายหลากหลายคำพูดเกี่ยวกับคนตัวเล็ก แต่คำที่จี๊ดที่สุดนี่มันหน้าจะคำนี้
"แม่งเป็นตุ๊ด เปล่าว่ะ" คำคำนี้นี่มัน.ทำให้เฟียจี๊ดมากหันไปมองตาขวางใส่คนที่พูด ผู้ชายผมบลอน หน้าตาหล่อ// เออ! ยอมรับว่ามันหล่อ แต่นิสัยแม่งไม่น่าคบ เดี๋ยวเจอกู!!//
[ Fiadar]
ในที่สุดไรท์ก็ให้ผมพาคเองซักที ไรท์พาคไม่ได้ดั่งใจเลย (อ้าวๆ หาเรื่อง-°-). เอาละตอนนี้ผมอยากจะตรงเข้าไปต่อยหน้าไอ้บ้าผมบลอนนั้นให้สลบคาตีนเลย-_- แม่งถึงผมจะอยากทำขนาดไหน ก็ต้องอดใจไว้
"เอาละๆเงียบๆสิจ๊ะ. ครูจะให้เพื่อนแนะนำตัว". ยังครูไร้ประโยชน์ที่ยืนทำตัวไร้ค่าอยู่นานก็เอ่ยขึ้น. แต่เสียงของยัยนี่ก็ทำให้คนทั้งห้องเงียบได้
"เอาล่ะ แนะนำตัวสิจ๊ะ". จากนั้นยัยคุณป้าก็หันมาบอกผมคุณเทอยิ้มให้แต่ตานี่เยาะเย้อสุดๆ อย่าให้ถึงตากูบ้างนะ
"ชื่อ เฟียด้าเรียกเฟียเฉยๆก็ได้" ผมบอกออกไปด้วยใบหน้านิ่งเชย น้ำเสียงห้วนๆ ทุกคนยังจ้องมาที่ผมเหมือนรอให้ผมพูดอะไรต่อ จะเอาอะไรล่ะก็พูดหมดแล้วนี่
"จบแล้ว ให้นั้งไหน-_-" ผมหันไปพูดเสียงห้วนๆใส้ยัยป้าที่ยื่นทำหน้าเอ๋อกับคำแนะนำตัวขิงผใมที่สั้นมาก(กกก)
"เอ่อ งั้นเธอไปนั้งกับ เอ่อ.. กิวก็แล้วกันนะจ๊ะ^^;;" ยัยป้า(เปลี่ยนสรรพนามเชียว) พูดออกมาแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
ผมมองไปทั่วห้องก็สะดุดเข้ากับดวงตาสีดำสนิท มองมาทางผมด้วยสายตานิ่ง เหมือนคิดอะไรอยู่ แต่ผมไม่สนผมสนแต่ที่นั้งข้างมันเท่านั้นแหละ เมื่อเจอที่นั้งแล้วผมก็เดินจำ้อ่าวไปหามันทันที
ผมวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้ แล้วย่อนก้นนั้งลงบนเก้าโดนไม่หันไปมองคนที่นั้งข้างๆ แม้แต่นิดเดียว หลังจากนั้นยัยคุณป้าก็เริ่มสอนวิชาภาษาอังฤกษ ผมนั้งฟังไปเลื่อยๆ แต่สายตาก็เลื่อนไปปะทะกับร่างบอกบางของแพรที่ นั้งอยู่แถวกลางซึ่งมีสองโต๊ะ
ห้องเรียนนี้เป็นแบบฝั่งริมหน้าต่าง 3 โต๊ะ 8 แถว ส่วนแถวกลางมีสองโต๊ะ และทางประตูมีอีก 3 โต๊ะเช่นกัน เวลาล่วงเลยไปจนหมดคาบที่สาม ตอนนี้ทุกคนกำลังเก็บของเตียมตัวไปกินข้าวกลางวัน
"นี่ๆ ไปกินข้าวกับพวกกูป่ะ" ไอ้ผม
บลอนที่มันด่าผมว่าเป็นตุ๊ด สกิดแขนผมที่กำลังเก็บของลงกระเป๋า ผมหันไปมองหน้ามันนิ่งๆแล้วตอบออกไป
"ไม่ล่ะ" ผมตอบออกไปแบบนิ่งๆ แล้วเดินออกมา เดินได้แต่ประมาณ สองสามก้าวก็ถูกมือหนาของใครก็ไม่รุ้มาเกี่ยวที่คอ พอหันไปมองก็เจอกับไอ้ปากหมาหัวขี้-_-(จะเปลี่ยนชื่อทุกคนเลยรึไง)
"ปล่อย" ผมพูดบอกออกไปแบบนิ่งๆเริ่มจะอารมเสียและ-_-
"ไม่เอาหน้า อย่าหยิ่งไปเลยน่ะ ไปกินข้าวกับพวกกูดีกว่านะ^^" มันไม่รอคำตอบแต่กับลากผมออกจากห้องแล้วเดินลากผมไปโรงอาหาร.
ผมยืนมองโรงอาหารของที่นี่แบบพินิตพิจารนา. แม่งถามจะสร้างให้มันใหญ่ขนาดนี้ มึงไม่สร้างโรงแรมไปเลยล่ะวะ
"เป็นไง อึ้งอะดิ^^" ไอ้ปากหมาหัวขี้พูดขึ้นเมื่อมันเห็นผมหยุดเดิน จากตอนแลกที่มันกับเป็นผมที่ลากมัน. ผมไม่ตอบแค่ไหวไหล่ใส่มัน. แล้วเดินนำมันเข้าไปในโรงอาหาร
ผมเดินวนไปวนมาในโรงอาหารอยู่ซักพัก ก็เดินเข้าไปนั้งในร้านอาหารอิตาลี ผมสั่งแค่สปาเก็ตตี้ กับน้ำมะนาวที่มันอาจจะทำให้ผมสดชื่นขึ้นบ้าง โรงอาหารของที่นี่แบ่งออกเป็นโซนๆของชั้นบน. ส่วนชั้นล่างเป็ห้องอาหารรวม มีอาหารหลากหลายประเภท ผมหยิบไอพอดขึ้นมาเอาหูฟังเสียบเข้าที่หู แล้วมองออกไปข้างนอกอย่าเหล่อลอย
ถ้าผมหาเพื่อนที่นี่มันจะทำให้พวกเค้าลำบากรึเปล่า แล้วถ้าผมมีเพื่อนสักคนผมจะไว้ใจเค้าได้รึเปล่า. เฮ้อ เหนื่อยจังเหนื่อยที่จะต้องคอยปลอมตัว หลบศตรูของเฮีย และเหนื่อยที่จะต้องอยู่คนเดียว
เอี๊ยด!ๆๆๆ
เสียงเลื่อนเก้าอี้ดังขึ้นที่โต๊ะผม ทำให้ผมตื่นจากภวัง แล้วหันไปมองตามเสียง ไอ้พวกหัวหลากสี ก็อ่ะนะนอกจากไอ้หัวขี้แล้วยังมีอีกสามคนที่ สีหัวมันแตกต่างจากชาวบ้านชาวช่องเค้า คนแรกก็หัวสีบลอน(ไอ้หัวขี้) คนที่สอง หัวแดงอย่างกะโดนเลือดนกสาดใส่ คนที่สาม หัวเขียว แม่งมองกี่ทีๆก็แสบตา คนที่สี่ หัวดำสไลต์ทองปลายๆ ผมว่าคนนี้ปกติสุดๆแล้ว
นอกเรื่องไปเยอะและ-_- กับมาเรื่องเดิมก่อน ผมมองหน้าไอ้พวกหัวหลากสีทีละคน แล้วมาหยุดชะงักเพราะสบเข้ากับดวงตาสีดำสนิท แต่ก็ต้องเบนสายตามาที่ไอ้หัวขี้แต่ แทนที่มันจะบอกผมว่ามาทำไมแม่งเสือกยิ้มทะเล้นส่งมาให้ ผมถอนหายใจออกมา
"ตามมาทำไม-_-" ผมเอ่ยออกมาแบบเรียบและด้วยความหงุดหงิดเล็กๆ
"ใครว่าพวกเราตามมา พวกชั้นอย่ากกินที่นี่ต่างหาก-v-" ไอ้หัวขี้ตอบ
"ตรงอื่นไม่มีนั่ง-_-"
"ไม่มี -_-" ไอ้หัวเทิก(หัวดำ)พูดออกมานิ่งแต่น้ำเสียงนี่กวนประสาทสุดๆ ผมหันไปมองรอบๆร้าน แม่ง! ไม่มีตรงไหนว่ะ เชี่ยร้านออกจะโล่ง ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
ผมเก็บไอพอตลงกระเป๋าเตียมตัวจะลุก
"เฮ้ยๆ! นี่มึงรังเกียจพวกกูขนาดนั้นเลย?"ไอ้หัวขี้ร้องขึ้น
"เออ-_-" ผมตอบแบบส่งๆไม่ใส่ใจแล้วลุกขึ้นแต่ก็ต้องนั่งลงที่เดิม เพราะแขนทั้งสองข้างถูกไอ้หัวเขียวไม่สิบร๊อกโคลี(เปลี่ยนอีกและ-_-) กับไอ้หัวเลือดกบ(หัวแดง)
"อะไร-_-". ผมถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆตอนนี้ผมเริ่มหงุดหงิดและเดี๋ยวมีเรื่องๆ
"นั่งนี่แหละจะไปไหนล่ะ" ไอ้เลือดกบพูดขึ้นแล้วยักคิ้วกวนตีนผม
"มะ." ผมกำลังอ้าปากจะพูด
"ขอโทษนะครับ สปลาเก็ตตี้และน้ำมะนาว 5 ที่มาแล้วครับครับ^^" แม่ง! มาไม่ได้ดูเวล่ำเวลาเลย
"วางเลยครับ^^ "พวกมันบอก บ๋อย(ใช่คำ-_-) ว่างเรียบร้อยแล้วก็เดินจากไป
"สนุกมากมั้ย-_-+" ผมเริ่มคิ้วกระตุกและ ถ้าพวกมันยังไม่เลิกเล่น
"มาก!!" คำตอบของพวกมันทำให้ผมยู่หน้าพวกมันนิดๆ พวกมันอมยิ้มขำๆกัน
"เอาน่า กินเสร็จพวกกูปล่อยมึงเลย มึงจะไปไหนก็ไป" ไอ้หัวบร๊อกโคลีพูดขึ้น ผมทำหน้างอใส่พวกมันหน่อยๆแล้วเริ่มลงมือกิน พวกมันเห็นอย่างนั้นก็ลงมือกินตามผม
ผมกินหมดคนแรกแต่ก็ต้องรอพวกมันอีก ผมนั่งสังเกตพวกมันทีละคน ผมต้องสะแกนไว้ก่อนเพื่อความปลอดภัย ไอ้บร๊อกโคลีมันดูเป็นคนเงียบๆ แต่ดูยังไงๆแม่งก็ร้ายลึกว่ะ
ไอ้เลือดกบ มันดูเป็นพวกเจ้าชู้ อาจจะขี้โวยวายด้วยละมั้ง ตามที่ผมเดาอ่ะนะ
ไอ้หัวขี้ ดูแว๊วเดียวก็รู้แล้วว่าแม่งกวนตีน อาจจะขี้เล่น แต่แม่งต้องเจ้าชู้ด้วยแน่ๆ ผมคาดเดาไม่เคยผิดอยู่แล้ว
และคนสุดท้าย ไอ้หัวเทิก ดูแค่นี้ก็รู้แล้วว่าแม่งเก๊กอยู่ ทำมาดขึมไปงั้นแหละ ผมเชื่อว่านิสัยมันอาจจะไม่แตกต่างจากไอ้หัวขี้เลยก็ได้ สรุปแล้วทุกคนในกลุ่มผมว่ามันร้ายทั้งกลุ่มแหละ
ตอนนี้ผมกำลังนั่งจ้องไอ้หัวเทิกอยู่ จนตอนนี้ทุกคนกินเส็จแล้วยกเว้นมัน
"มึงจะจ้องอะไรนักหนาว่ะ! " มันเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วพูดออกมาเสียงเข้ม
"ไม่เหนื่อยหรอ? เก๊กอยู่ได้-_-" ผมพูดบอกมันนิ่งๆ แล้วลุกออกจากเก้าอี้ ทำให้ไอ้เลือดกบที่อึ้งไปนิดตื่นจากภวังแล้วหันมาถาม
"มึงจะไปไหน?"
"เสือก"
"จะหาเรื่องหรอ?!" ไอ้หัวเทิกถามแบบเอาเรื่อง
"เปล่า กูไปไหนมันเรื่องของกู" ผมตอบออกไปแบบส่งๆแล้วเดินไปจ่ายตังในส่วนของตัวเอง ผมเดินออกมาจากโรงอาหารแล้วมุ่งตรงไปยังส่วนหย่อมที่ผมเห็นเมื่อเช้า แต่พอไปถึงก็ต้องผิดหวัง เพราะมีคนมานั่งเล่นนอนเล่นกันเต็มไปหมด
ผมเดินออกมาทางหลังตึกเรียน ก็เจอกับโต๊ะไม้ใหญ่ มีร่มให้นอนพัก แล้วก็มีสายลมเย็นๆพัดผ่านมา นี่แหละสถานที่ที่ผมต้องการ ผมเดินเข้าไปนั่งลงใต้ต้นไม้ แล้วหยิบไอพอตกับหนังสือซึ่งเป็นนวนนิยายของเชคเปียส เรื่องที่ผมชอบที่สุดก็คือ
' โรมิโอ & จูเลียต '
ผมนั่งอ่านได้ซักพักก็ง่วง ผมนอนพักสายตาโดนเอาหนังสือปิดหน้า สายลมอ่อนๆพัดปะทะใบหน้าของผม มันทำให้ผมเคลิ้มจะหลับ แต่มีเสียงดังเข้ามาในประสาทหูผมซะก่อน. ทำให้ผมต้องรีบไปหลบหลังต้นไม้
"เหี้ย! หายไปไหนแล้วว่ะ"เสียงนี้ชัดเลยเสียงของไอ้ขี้
"แล้วมึงจะตามหามันทำห๊ะ. ไอ้เชี่ยคิว" ไอ้เลือดกบ
"เอาตรงๆนะ กูสนใจมันว่ะ แม่งมันรู้ได้ไงว่ะว่าไอ้กิวมันเก๊กอยู่อ่ะ°0°"
"เออ จริงว่ะ ไม่ค่อยมีคนดูออกนะโว้ยว่ามันเก๊กอ่ะ" ไอ้บร๊อกโคลีมันกวนไอ้เทิกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"เชี่ย!!! พอเลยพวกมึงอ่ะได้ทีเอาใหญ่นะ พอๆไปเล่นบาสกันก่อนอารมณ์กูจะขึ้น -_-++" ไอ้เทิกพูดแล้วเดินตัวปลิวไปที่สนามบาส
"555+ เถียงไม่ได้ก็หนี" ไอ้ขี้พูดจบก็วิ่งตามไอ้เทิกไป. ส่วนไอ้บร๊อกโคลีกับไอ้เลือดกบมันหันมามองหน้ากันแล้วก็เดินจากไป
"เฮ้อ! กูต้องเจอพวกมันอีกสินะ-^-". ผมจับหัวคัวเองอย่างเหนื่อยใจ แต่ยังไงผมก็ต้องสะลัดไอ้พวกนี้ไอ้พวกนี้ให้ หลุดให้ได้ผมไม่อยากให้ใครมาตายเพราะผมอีกแล้ว
ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครมาเสียสละ และจะไม่ให้ใครมาตายต่อหน้าต่อตาผมอีกแล้ว. ผมเหม่อมองท้องฟ้าด้วยใบหน้าหมนหมอง.
ผมยอมทรมารดีกว่าต้องให้คนที่ผมรักมาตายแทน ผมจะทำทุกทางเพื่อที่จะได้คนคนนั้นคืน
แต่มันติดอยู่ที่
.
.
.
ผมเอาเค้ากลับมาไม่ได้แล้ว
ร่างบอกบางนั้งมองเด็กหนุ่มที่ทำหน้าหมนหมองมองท้องฟ้าด้วยแววตาเศร้าสร้อย มันทำให้ร่างบางอยากจะไปยืนอยู่ข้างๆ และคอยปลอบยามที่ เด็กหนุ่มเศร้า ร่างบางมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาเป็นมิตร เค้าอยากดูแลเด็กหนุ่มขึ้นมาอย่างหน้าประหลาด
++++++++++++++++++++++
ดีจ้าตูนอาจจะแต่งออกมาแบบมึนๆงงๆ
ก้ขอโทษด้วยนะค่ะ.
จะรีบลงต่อเลื่อยๆนะฮะ^^
✌. ✌. ✌. ✌