ความเชื่อ อินเดียก่อนพุทธกาล

บุ สังคมอินเดียก่อนพุทธกาล คือก่อนที่จะกำเนิดพุทธศาสนานั้น ชาวอินเดีย ส่วนใหญ่เคารพนับถือเทพเจ้าต่าง ๆ มากมาย ทั้งที่เป็นเทพระดับสูงในศาสนาพราหมณ์ ฮินดู และเทพเจ้าอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้องกับธรรมชาติ และอำนาจลี้ลับ ประชาชนมักจะ

ในสมัยพุทธกาลมีระบอบการปกครองอยู่ 2 ระบอบ คือ ระบอบราชาธิปไตยหรือสมบูรณาญาสิทธิราชย์ (Absolute Monarchy) ที่กษัตริย์มีอำนาจสิทธิขาดแต่ผู้เดียว กับระบอบสามัคคีธรรม ซึ่งมีพลเมืองชั้นสูงที่มีอำนาจ ตำแหน่งและเงินเลือกตั้งบุคคลในชนชั้นสูงด้วยกันให้เป็นประธานที่ประชุมหรือเป็นพระราชาที่มีอำนาจจำกัด ต้องขึ้นอยู่กับสภาชนชั้นสูง ...

อินเดีย ถือว่าเป็นแดนดินถิ่นกำเนิดของพระพุทธศาสนา อินเดียในสมัยพุทธกาล เรียกว่า “ชมพูทวีป” ซึ่งแปลว่า “ทวีปแห่งไม้หว้า” เพราะมีต้นหว้าเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกใน ดินแดนแห่งนี้ อาณาจักรที่เรียกว่า ชมพูทวีป ซึ่งรวมเขตประเทศเนปาล อินเดีย ภูฏาน อัฟกานิสถาน ปากีสถาน บังคลาเทศ โดยอาณาเขตของชมพูทวีปหลายแห่งล้วนเต็มไปด้วย

- ประมาณ 600-300 ปีก่อนคริสต์ศักราช) - เป็นช่วงที่อินเดียถือก าเนิดศาสนาที่ส าคัญ 2 ศาสนา คือ ศาสนาพุทธและศาสนาเชน - เกิดศาสนาพุทธที่มีรากฐานมาจากค าสอนของพระพุทธเจ้า(พระพุทธเจ้า หรือ "พุทธะ = ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน“) - ศาสนาพุทธปฎิเสธการบูชาเทพเจ้าของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู และค้นพบหลักสัจธรรม อริยะสัจ 4 และหาหนทางพ้น ...