เงาร่างสูงใหญ่ที่ทาบทับเข้ามาในห้องโดยไม่มีการเคาะประตูเป็นสิ่งที่บอกแก่ภูริดาได้ดีว่าผู้มาเยือนที่เธอยังมองไม่เห็นหน้าคนนี้เป็นใคร และไม่จำเป็นต้องหันกลับไปมอง เธอก็รู้แน่แก่ใจดีว่ามีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ทำได้แบบนี้...นาย แววตาสวยโศกเผชิญกับแววตาคู่คมดุทันทีที่อีกฝ่ายเปิดไฟให้สว่างไปทั้งห้อง ร่องรอยของความหวาดหวั่น วิตกกังวลฉายชัดจนซ่อนเร้นไม่มิด...เธอไม่รู้ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไรกับเธอและลูก เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างที่เคยเป็นเมื่อร่างสูงใหญ่ก้าวเดินมานั่งที่ขอบเตียง มือบางวางทาบทับที่หน้าท้องมันสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ “ เธออยากจะให้ฉันทำยังงัยบ้างกับสิ่งที่เกิดขึ้น ” ดวงหน้างดงามยังคงก้มนิ่งไม่โต้ตอบกับคำถามของเขา จนมือหนาเอื้อมมาบีบกระชับที่ปลายคางมน บังคับให้เธอเผชิญหน้ากับเขาอย่างที่ชอบทำ “ อันที่จริงแล้วเธอจะพูดหรือไม่ก็ตามที มันก็ไม่ได้มีความหมายต่อการตัดสินใจของฉันเลยสักนิด ถ้าเธอกำลังคิดหวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นมันจะมีอิทธิพลจนฉันต้องให้อภัยรัตนกาญจน์น่ะ...เลิกหวังไปได้เลย เพราะฉันกำหนดทางเดินไว้เพื่อเธอและลูกแล้ว ” น้ำเสียงแข็งกระด้างที่ยังคงเย็นชาจนน่าใจหาย มันช่างน่ากลัวสำหรับเธอเหลือเกิน...กลัวจนแทบลืมหายใจ “ ตอนแรกฉันก็ว่าจะเอาเธอกลับไปส่งคืนให้ถึงมือไอ้ภูษิต แล้วให้ท้องของเธอมันค่อย ๆ โตขึ้นเพื่อประจานความเป็นรัตนกาญจน์ของพวกเธอ พ่อของเธอคงแทบกระอักเลือดเลยมั๊งที่ลูกสาวสุดที่รักถูกฉุดไปข่มขืนเสียหลายเดือน กลับมาอีกทีก็ท้องลูกของศัตรู แต่...ฉันมาคิดอีกทีมันก็ง่ายเกินไปกับความเจ็บปวดแบบนั้น สู้ขังให้เธอต้องอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตพร้อมลูกในท้อง แล้วค่อย ๆ ส่งข่าวให้พ่อเธอรู้ทีละน้อย ฉันว่ามันน่าจะสาแก่ใจกว่าที่มันจะต้องตรอมใจด้วยความทรมาน อาจจะห่วงลูกห่วงหลาน...แต่จะไม่มีวันได้พบอีกต่อไป ” ...เพราะฉันก็ห่วงลูกเหมือนกัน ไม่ไว้ใจว่าพ่อเธอจะไม่ทำร้ายแกนั่นคืออีกเสียงในใจที่เธอไม่ได้ยิน หยดน้ำตาเม็ดโตร่วงรินต่อหน้าอัยการทันทีอย่างสุดจะหักห้ามมันไว้ได้ เธอรับรู้ว่าเขาโหดร้ายต่อเธอเพราะเกลียดเลือดรัตนกาญจน์ในตัวเธอ แต่ก็ไม่คิดว่าความเลือดเย็นจะมาสู่ลูกที่เป็นเลือดเนื้อของตัวเองได้มากขนาดนี้...คิดจะใช้ชีวิตบริสุทธิ์เป็นเครื่องมือ “ นี่...นี่ลูกของนายนะคะ ” “ ฉันก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอสักคำว่าไม่ใช่ ฉันจำได้ดีว่าตัวเองเป็นผัวคนเดียวของเธอ แล้วเธอกำลังหวังอะไรอยู่อีกล่ะ...ความเมตตาจากฉันหรืองัย อืมม์! ก็ได้นะ ฉันจะเมตตาเธอในฐานะที่เธอเอาร่างกายมาปรนเปรอฉันได้ถูกใจมาตลอด เอาเป็นว่าทันทีที่เธอคลอดลูกแล้ว ถ้าเธออยากกลับไปหาครอบครัวของเธอ ฉันก็จะไม่ห้าม แต่...เธอไปได้คนเดียว ไปแล้วอย่าได้หวนกลับมาเป็นเด็ดขาด และสำหรับลูก...เขาต้องอยู่กับฉันที่นี่ " ...เธอจะไม่มีวันไปจากฉันได้หรอกภูริดา เพราะลูก ? ความเมตตาที่เขาพูด สำหรับเธอมันไม่ใช่เลย...เพราะทุกน้ำคำทุกสายตาของเขามันเชือดเฉือนความรู้สึกของเธอให้แหลกยับอย่างเลือดเย็นที่สุด ! เปลือกตาบางหลับพริ้มพร้อมหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นอย่างไม่ขาดสายด้วยความจำนนกับความเมตตาของเขาที่หยิบยื่นมาให้เธอและลูก...ความเมตตาที่เธอแน่ใจว่าไม่มีคนเป็นพ่อคนไหนจะทำกับสายเลือดตัวเองได้ขนาดนี้ และถึงแม้ว่าชีวิตนี้เธอจะไม่เคยผ่านประสบการณ์การเป็นแม่มาก่อน แต่ความผูกพันในสายเลือดที่กำลังเติบโตอยู่ในท้องมันก็สอนให้เธอรู้สึกรักในชีวิตน้อย ๆ คนนี้ตั้งแต่ยังไม่เห็นหน้า...รักชีวิตที่แสนบริสุทธิ์ที่กำลังใช้ลมหายใจร่วมกันกับเธอ...หวงแหนสายเลือดนี้ตั้งแต่วันที่เธอได้รับรู้การมีตัวตนของอีกคนที่อยู่ในท้องในเมื่อความรู้สึกรักและห่วงใยมันก่อเกิดมากมายขนาดนี้แล้วเธอจะตัดใจจะทำใจได้อย่างไรหากถึงเวลาที่ต้องหันหลังเดินจากไปโดยทิ้งชีวิตน้อย ๆ ที่แสนบริสุทธิ์ให้ต้องเผชิญอยู่กับความโหดร้ายของผู้เป็นพ่อที่ชิงชังคนเป็นแม่อย่างเธอเพียงลำพัง เธอไม่ได้เลือดเย็นถึงขนาดนั้น...หัวใจเธอไม่ได้เย็นชามากพอที่จะทำได้แบบนั้น ทำไม่ได้จริง ๆ “ นายคะ...ปล่อยดากับลูกไปเถอะนะคะ " อัยการเบือนหน้าหนีแววตาร้าวรานที่พยายามอ้อนวอนเขาอยู่แทบเท้าอย่างไร้ความหยิ่งยโส แต่ก่อนภาพแบบนี้มันไม่เคยมีผลต่อจิตใจของเขาเลยสักครั้ง แต่...วันนี้มันสั่นไหวจนเขากลัวที่จะมองหน้าเธอ “ ฉันไม่มีทางเลือกอื่นให้เธอนอกจากนี้หรอก...ภูริดา ถ้าจะโทษใครสักคนเธอก็คงต้องโทษความเป็นรัตนกาญจน์ในตัวเธอที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ”...โทษรัตนกาญจน์อย่างเธอที่ทำให้ฉันหวั่นไหวมากทุกที น้ำเสียงที่เย็นชายังคงสาดใส่หัวใจเธอเหมือนทุกครั้ง ใบหน้าคมเข้มที่แข็งกระด้างเหมือนที่เป็นมาตลอด มันจะมีสักวันหรือสักนาทีบ้างไหมที่เขาจะอ่อนโยนกับเธอ...ผู้หญิงที่ถูกความเลือดเย็นของเขาทำร้ายอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันจนแรงกายแรงใจลดน้อยลงทุกที “ ดาจะยอมอยู่ที่นี่เองค่ะ ขอเพียงนายอย่าทำร้ายลูกเลยนะคะ เมตตาเขาบ้าง นายอาจจะเกลียดที่เขาจะมีเลือดรัตนกาญจน์ปะปน แต่...ดารักเขาจนทิ้งเขาไม่ลงหรอกค่ะ ” อัยการหันหลังเดินออกจากห้องไปทันทีที่ทิ้งคำพูดอันโหดร้ายไว้ทำร้ายความรู้สึกต่อเด็กสาวให้ต้องเจ็บปวดอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา...และมันก็ไม่เคยไม่ได้ผลเลยสักครั้ง ...เธอเจ็บจนแทบไม่รู้จักความสุขเสียแล้ว “ แม่รักลูก...ลูกก็ต้องอยู่กับแม่นะคะ อย่าอ่อนแอจนจากแม่ไปเด็ดขาด แม่จะพยายามเข้มแข็งเพื่อลูกเอง ” ภูริดากล่าวเสียงแผ่วเบากับหน้าท้องแบนราบของตัวเอง แววตาอ่อนโยนเมื่อรู้สึกถึงกำลังใจในการมีชีวิตอยู่ นับจากนาทีนี้ไป...เธอจะอยู่กับเขาที่นี่ แม้จะเป็นการบีบบังคับทางอ้อม แต่เธอก็เต็มใจกับสิ่งที่เธอเลือก...เพื่อลูก สิ่งใดก็ตามที่อัยการขีดเส้นบงการให้เธอเป็น เธอจะเป็นฝ่ายโอนอ่อนสนองให้เขาตามที่เขาต้องการ ขอเพียงอย่างเดียว...อย่าให้เขาพลาดพลั้งทำร้ายชีวิตน้อย ๆ นี้ก่อนที่จะมีโอกาสลืมตาดูโลกเท่านั้น ...ขอเพียงเท่านี้จริง ๆ ขอโทษรีดทุกคนก่อนเลย รอบนี้หายไปหลายวัน ความจริงจะอัพนิยายให้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว(แต่เว็บเข้าระบบไม่ได้ เศร้าเบย) คืนนี้เลยชดเชยนะคะ เด่วอัพให้ 3 ตอนค่ะ |
นิยาย นางเอกปล้ําพระเอก ธัญวลัย
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.cemle Inc.
