นิยาย พระเอก เกลียด นางเอก กับลูก

รอยชัง

วันที่วางขาย

19 กุมภาพันธ์ 2564

ความยาว

264 หน้า (≈ 62,488 คำ)

ราคาปก

270 บาท (ประหยัด 29%)

รอยชัง

...ลูกสาวคนแรกเธอยอมกลั้นใจยกให้เขา แต่สำหรับคนในท้อง อย่าหวังเลยว่าจะได้เห็นหน้า ผู้ชายใจดำอย่างอธิชาต้องไม่รู้ว่าตัวเองยังมีลูกอีกคน !
+++++++
“หน้าด้าน ! ผู้หญิงอย่างเธอมันน่ารังเกียจกว่าที่คิดเสียอีก พาลูกหนีไปจากฉันตั้งเกือบสองเดือน พอไม่มีเงินก็อุ้มกลับมาขอกันง่าย ๆ เห็นฉันเป็นควายหรือไง”
“ปายขอโทษนะคะ แต่ปายไม่รู้จะหันไปพึ่งใครแล้วจริง ๆ”
“ไม่มีปัญญาหาเงินมาเลี้ยงแต่เสือกโง่พาลูกหนีออกจากบ้าน อวดเก่งไม่เข้าเรื่อง พอไปไหนไม่รอดก็กลับมาบีบน้ำตาร้องไห้ขอความเห็นใจ ขอบอกว่ามันน่าสมเพช ฉันโคตรเกลียดเธอเลยปาย เกลียดจนไม่อยากเห็นแม้แต่เงา”
“ได้โปรดเถอะค่ะ คุณอยากเกลียดปายมากแค่ไหนก็ได้ แต่ขอให้สงสารลูกได้ไหม ปายไม่มีเงินซื้อนมแล้วจริง ๆ ถึงได้อุ้มแกมาขอจากคุณ”
“ไม่มีเงินก็ไปขายตัว ไม่ใช่มาขอทาน"
+++++
“ฟื้นแล้วเหรอครับ”
“คุณ...”
“จำผมได้ไหม คืออย่างนี้นะ ...คนที่ขับรถชนคุณเป็นน้องสาวของผมเอง”
+++++
‘อย่าเสียใจที่เรื่องกลายเป็นแบบนี้ และไม่ต้องตามหาปายให้เสียเวลา คิดเสียว่าปายตายไปแล้ว สุดท้ายนี้ขอให้คุณจงมีความสุขกับการเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยว ลาก่อนนะคะ ...ปภานัน’
...เขาทำบ้าอะไรลงไป เพิ่งรู้ว่าตัวเองโง่ก็คราวนี้ !
+++++
“พอเถอะค่ะ อย่าพยายามอีกเลยเพราะว่าปายเป็นอิสระจากคุณนานแล้ว แสดงว่าแม่ของคุณยังไม่ได้บอกสินะว่าปายขายน้องปอร์เช่แลกกับเงินห้าสิบล้าน”
“ไม่จริงใช่ไหมปาย ผมไม่เชื่อว่าปายจะกล้าทำแบบนั้นกับลูกของเรา”
“ไม่เชื่อก็เรื่องของคุณ แต่สำหรับปายเรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว ปายรักพี่ภู ปายเลือกผู้ชายคนนี้ ชัดเจนพอไหมคะ ถ้ายังไม่พอก็ดูแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายของปายซะ”
“ยอมรับความจริงเถอะว่าคุณเสียผู้หญิงคนนี้แล้ว”
“ไม่ยอม ! ปายเป็นของผม ลูกในท้องก็ของผม อย่าคิดว่าจะยอมแพ้เพราะแหวนวงเดียวสิ...มันก็แค่แหวน !”
...เขาต้องได้เธอคืนเท่านั้น ไม่มีทางยอมเป็นคุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวไปจนตลอดชีวิต
“คุณมันบ้าไปแล้ว อยากเอาชนะจนไม่ยอมรับความจริง”
“คุณเองก็เหมือนกัน มีความสุขมากหรือไง โรคจิตเหรอ ถึงได้อยากต่อแขนต่อขาให้ลูกคนอื่น !”
เผียะ !
"คนทุเรศ !"
++++
ขอฝากนิยายเรื่องรอยชังด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
เฟซบุ๊ก : นกหวีด โศภิตา

วันที่วางขาย

19 กุมภาพันธ์ 2564

ความยาว

264 หน้า (≈ 62,488 คำ)

ราคาปก

270 บาท (ประหยัด 29%)

ลำนำรักร้าว....เรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับปริศนามากมายในชีวิต หล่อนถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย เป็นลูกของผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นล่มจมแตกหัก แม่ของหล่อน...หนีไปกับผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแย่งของเขามา และทิ้งหล่อนเอาไว้ให้เมียหลวงรับผิดชอบเลี้ยงดูท่ามกลางความเกลียดชังของเขา...ลูกชายคนเดียวของผู้ถูกกระทำให้เกิดปัญหาความร้าวฉานจนบ้านแตกสาแหรกขาด ความจริงที่ไม่อาจทำใจรับได้ทำให้เขาหนีหายไปอยู่เมืองนอกนานนับสิบปี และกลับมาพร้อมกับรักแท้ที่พร้อมจะสร้างอนาคตร่วมกัน แต่...ใครจะไปรู้เล่าว่า ลึกๆ แล้วความแค้นมันยังคุกกครุ่นอุ่นร้อนอยู่ไม่คลาย ยิ่งได้อยู่ใกล้ความชิงชังก็ยิ่งก่อตัว ไม่แปลก...ถ้าคนที่สูญเสียอย่างเขาจะเอาคืนให้สาสม สั่งสอนให้หล่อนรู้จักความว่าเจ็บปวดที่เขาและครอบครัวต้องทนแบกรับมาเสียบ้าง แม่กับลูก...เลือดชั่วๆ ที่อยู่ในตัวคงไม่ต่างกัน

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

"พี่อาร์มปล่อยจันทร์เจ้าเถอะค่ะ จันทร์เจ้าขอโทษ..." หล่อนพยายามเกะมือใหญ่ที่เหนียวหนึบซึ่งจับแขนอยู่ออกแต่ไร้ผล ปากก็พลางพร่ำขออิสรภาพจากเขาพร้อมกับหายใจเหนื่อยหอบจากการต้องวิ่งตามให้ทันความเร็วของคนตัวใหญ่กว่า

สายตาของหล่อนกวาดมองโดยรอบหวังให้ใครสักคนผ่านมาเห็นและช่วยเหลือจากน้ำมือมารร้ายตนนี้ได้ทันก่อนที่หล่อนจะถูกประหัตประหารไปมากกว่านี้ แต่ก็เห็นเพียงร่างเลือนรางอยู่ไกลๆ ตรงสถานที่จัดงานซึ่งมีต้นไม้ประดับบดบังมองไม่ชัดเต็มตา นั่นก็หมายความว่าคงไม่มีใครสังเกตมองมาทางนี้หรอก ทุกคนคงยุ่งอยู่กับการให้บริการแขกเหรื่อของคุณหญิง

"ไสหัวจากบ้านฉันซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกที่นี่ไม่ต้อนรับกาลกิณีที่มีเลือดชั่วๆ อย่างเธอ"

"พี่อาร์ม...ปล่อยนะคะพี่อาร์มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันดึกแล้วจะให้จันทร์เจ้าไปไหนคะ" หล่อนรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ใจดวงน้อยแปลบปลาบหวิวเหมือนจะหลุดลอยไปตามแรงลากดึง

อุตส่าห์หลบลี้หนีหน้าไม่ออกไปให้เขาเห็นวายยังถูกตามรังควาญจนได้ และที่สำคัญเขากำลังผลักไสหล่อนออกไปทิ้งข้างถนนหน้าบ้าน

"อย่ามาเรียกฉันว่าพี่...ฉันไม่เคยคิดจะนับญาตินับเชื้อกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วจะตีเสมอเป็นเจ้าของบ้านคนนึงได้นะ เพราะต่อไปนี้เธอ! ไม่ต้องเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีกแล้ว จะไปไหนก็ไป!!!"

ปัง! "ว้าย! พี่อาร์ม!!" ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนกระเด็นติดประตูรั้วที่ยังปิดสนิท แล้วยืนเท้าสะเอวทะมึงถึงจ้องหล่อนราวเป็นสัตว์เดรัจฉานน่ารังเกียจนักหนา

"ออกไปซะ...ไม่มีเธอสักคนที่นี่คงสงบสุขมากขึ้น อีกหน่อยฉันจะแต่งงานพาเมียมาอยู่ที่นี่! ฉันไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องเลี้ยงลูกเมียน้อยอย่างเธอไว้เป็นหอกข้างแคร่ทำไม"

พรพระจันทร์น้ำตาไหลทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ หัวอกของหล่อนแน่นจุกกับคำถาถางด่าทอต่างๆ นาๆ ที่เขาสรรหามาพ่นพูด ชายหนุ่มจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าเลือกได้หล่อนคงไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นภาระ เป็นตัวปัญหาของใครหรอก

มือเล็กยกปาดเช็ดน้ำตาที่เปื้อนพวงแก้มซีดขาว พยุงตัวให้ลุกขึ้นด้วยสองขาที่สั่นเทา ไม่กล้าเหลือบมองเขาแม้แต่ปลายหางตา การไปจากบ้านหลังนี้เป็นความต้องการในก้นบึ้งหัวของหล่อนอยู่แล้ว หากแต่มีบุญคุณของคุณหญิงกัญญาค้ำหัวค้ำตัวอยู่ หล่อนจึงไม่อาจจากไปด้วยความไม่เต็มใจของท่าน มันเหมือนเป็นการเณรคุณไม่เห็นแก่ข้าวแดงแกงร้อนที่ราดหัวมาตั้งแต่แบเบาะ พอเริ่มปีกกล้าขาแข็งก็บินจรหลงลืมพื้นเพที่มาของตัวเอง ดั่งคำที่ว่าเป็นวัวลืมตีน

มือเล็กยกพนมขึ้นไหว้ขอความเห็นใจทั้งน้ำตา...หล่อนไม่ถือว่านี่เป็นการเสียศักดิ์ศรีอะไรหรอก ด้วยชายหนุ่มก็อายุห่างกันถึงสิบสี่ปี อีกอย่างเขาเป็นลูกของผู้มีพระคุณล้นเกล้าของหล่อน