ขออนุญาตเจ้าของภาพนะคะ พฤติกรรมของตัวละครในนิยายเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านนิยายเพียงเท่านั้น การแต่งงานที่เกิดขึ้นมีเพียงแค่ความรักของจอมขวัญคนเดียว เธอเป็นได้แค่เจ้าสาวคั่นเวลาเท่านั้น เมื่อเจ้าสาวตัวจริงกลับมาก็ถึงเวลาที่เงาอย่างเธอต้องจากไปเสียที จอมขวัญ ราชเดช เจ้าสาวตัวจริงหายตัวไป เจ้าสาวสำรองอย่างจอมขวัญจึงต้องเข้าพิธีแต่งงานแทนพี่สาวเพื่อรักษาเกียรติของวงศ์ตระกูล และเจ้าบ่าวก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาเป็นคนรักของพี่สาวที่จอมขวัญได้แต่เก็บความรักเอาไว้เงียบๆ อย่างเจียมตัว ภานุ หิรัญฤกษา หยาดฟ้าเจ้าสาวของเขาหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยก่อนวันแต่งงานเพียงแค่หนึ่งวัน แต่ทางผู้ใหญ่กลับต้องการให้เขาแต่งงานกับน้องสาวของเธอที่เขาไม่ชอบหน้าเธอตั้งแต่แรกเห็นแทนเพื่อจะได้ไม่เสียหน้าตระกูลใหญ่อย่างเขา สัญญาที่ตั้งขึ้นระหว่างเขาและเธอคือ หลังจากแต่งงานครบหนึ่งปีหรือหยาดฟ้ากลับมา จอมขวัญจะต้องจดทะเบียนหย่าตามสัญญา ทั้งคู่จะต้องออกไปจากชีวิตของกันและกันโดยไม่มีข้อผูกมัดใดๆ "แม่จ๋า...หนูนาคิดถึงคุณพ่อ เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับมาหาหนูนาสักทีคะ" นิยายทุกเรื่องที่ขวัญชนิดาแต่ง เป็นลิขสิทธิ์ของนักเขียนขวัญชนิดาเท่านั้น สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนไดส่วนหนึ่งในนิยายไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีไดๆ ทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของ ผลงาน การละเมิดลิขสิทธิ์ถือเป็นการกระทำที่มีความผิดทางกฎหมายตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 ผู้กระทำความผิดต้องได้รับโทษตามพระราชบัญญัติที่กำหนดไว้ “เป็นไงละคะ..คุณฝนนี่เจ๋งไปเลยนะคะ..” ฟ้าใสยิ้มขำกับปฏิกิริยาที่คนตรงหน้าเป็น คนที่เพรียบพร้อมและองอาจแบบเดฟ แมคคานิค ผู้ไม่เคยโดนใครหยามหน้าวันนี้กลับถูกหญิงสาวตัวเล็กๆปฏิเสธเข้าอย่างจัง น้าตลกจริงๆ “เธอโง่เองต่างหากที่ยอมทิ้งข้อเสนองดงามนี้...” พูดด้วยน้ำเสียงดุดันขึ้น เขาไม่เคยรู้สึกโมโหอะไรขนาดนี้มาก่อนเลย เธอกล้าดียังไงถึงคิดปฎิเสธผู้ชายอย่างเดฟ แมคคานิค “เธอเป็นคนดีมากนะคะ...พี่เดฟอย่าไปแกล้งเธอเลยค่ะ...” ฟ้าใสเอ่ยขอเมื่อพอรู้จักพนักงานคนนี้ดี “อย่าไปสนใจเรื่องนั้นเลย...ว่าเรื่องของเราดีกว่าคนสวย...” เดฟไม่อยากจะอารมณ์เสียใส่ฟ้าใส เรื่องของผู้หญิงจอมหยิ่งคนนั้น เขาจะเป็นคนจัดการมันด้วยตัวเอง “พรุ่งนี้เราจะออกเดินทางแล้วนะคะ...นี่ค่ะกำหนดการ...” เอยื่นโปรแกรมทัวร์และแผนที่ให้กับเขา การมาครั้งนี้ของเดฟ นอกจากจะมาตามคำขอของเพื่อนแล้ว เขายังมาเพื่อแสวงหาแหล่งก่อวัตถุดิบใหม่อีกด้วย “ขอบใจจ๊ะ...แต่พี่มีฟ้าแล้ว...คงไม่จำเป็นต้องมีเอกสารพวกนี้...” เขาบอก “ถึงเกาะแล้ว...เกรงว่าตอนนั้นฟ้าจะไม่จำเป็น...” “กริ่ง...ก็อง...” ทั้งคู่หันไปมองประตู ก่อนเดฟจะเป็นคนลุกขึ้นไปดู และเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่ยืนเสนอหน้าอยู่เขาก็รีบเปิดประตูออกทันที “เปิดช้าจริง...” เมฆาบนใส่เพื่อนก่อนจะเดินเข้ามาในห้องโดยไม่ต้องรอคำอนุญาต “มรึงน่าจะรอให้กรูเชิญมรึงก่อนน่ะ...” เดฟว่าตามหลังมา เมื่อเพื่อนรักนอกจากไม่คิดจะเกนงใจแล้ว มันยังมาบ่นใส่เขาอีกนี “ฟ้ากลับไปทำงานได้แล้วค่ะ...ที่เหลือเดี๋ยวพี่จะคุยเอง...” เมฆาว่าจะฟ้าใสก็ยอมทำตาม เธอลุกขึ้นโดยมาเดฟเดินไปส่งถึงหน้าประตูห้อง “พรุ่งนี้แต่งตัวสวยๆนะคะ...แล้วเจอกัน...” “ค่ะ...แบ่งชุดบีกินี่สวยๆให้ฟ้าบ้างนะคะ...” หญิงสาวพูดแล้วอมยิ้มขำก่อนจะเดินจากไปโดยไม่ทันมองว่ามีคนเพิ่งเดินมาเห็นฉากนั้นเข้าพอดี และมันก็นำความเข้าใจผิดเข้มโนความคิดของคนมาใหม่เข้าอย่างจัง ฟ้าใสเดินออกไปเกือบถึงหน้าลิฟท์ ก่อนจะมีมือดีมาจับตัวเธอแล้วปิดปากเอาไว้ หญิงสาวตกใจออกแรงดิ้น แต่ยิ่งขัดขืนดูเหมือนการกอดรัดจะยิ่งแนบแน่น จนเมื่อเรี่ยวแรงอ่อนลงเธอถึงยอมหยุดแรงดิ่งลง ก่อนจะล๊อกตัวเธอเอาไว้แล้วดันเธอเดินหน้า ย้อนกลับเข้าไปอีกห้องหนึ่งที่ได้เปิดรอเอาไว้ ฟ้าใสออกแรงดิ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่ากำลังจะมีภัยเกิดขึ้นกับเธอ คนแรกที่เธอคิดจะร้องขอให้ช่วยไม่ใช่ใครที่ไหนแต่คือคนที่เธอกำลังโกรธเขาอยู่นั้นเอง และเมื่อนึกถึงเขาหญิงสาวจึงเงยหน้ามองเลขห้องอีกครั้ง ก่อนจะหยุดแรงดิ้นลงแล้วพยายามจะหันหน้าไปมองทันที แต่เป็นจังหวะเดียวที่ประตูห้องเปิดเข้าไปพอดี เธอจึงถูกผลักเข้าไปก่อนจะหันไปเห็นหน้า “โอ๊ย...เจ็บน่ะ!...” หญิงสาวหันขวับไปตวาดใส่คนที่ทำรุนแรงกับเธอ “เข้าไปในห้องมันทำไม...” คนถามไม่สนใจอาการตัดพ้อของเธอ เขากลับยิ่งเดินเข้าไปหาเธอเรื่อยๆ เมื่อหญิงสาวยังคงไม่ปริปากพูด “แล้วทำไมฟ้าจะต้องบอก...ปล่อยฟ้าออกไปดีกว่า...ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงหูพี่เมฆแน่...” “คนสวยคิดว่าพี่กลัวมันเหรอจ๊ะ...ถ้าพี่เกรงมันสักนิด...พี่คงไม่จับตัวน้องสาวสุดรักของมันมาเป็นเมียพี่หรอก...” “ไอคนทุเรศ...ฟ้าจะไม่ยอมเป็นภรรยาคนหลายใจหรอกน่ะ...” “ไม่ยอมคงไม่ได้หรอกจ๊ะ...เพราะพี่จะทำให้ฟ้าท้องให้ได้เลยวันนี้...” ยิ้มร้ายที่มุมปากเขา ทำให้ฟ้าใสต้องพยายามคิดหาหนทางเอาตัวรอด “พี่เมฆช่วยฟ้าด้วย...” วิ่งไปก็ร้องเรียกชื่อพี่ชายไป “การเป็นเมียพี่มันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ...” เขาถามเมื่อเห็นเธอแสดงท่าทางว่าเกลียดอย่างชัดเจนฟ้าใสหันกลับไปมอง...เขาถามมาได้ยังไงว่าเธอรังเกียจเขาไหม...การที่เธอยอมเขามาตลอด...นั่นคือการแสดงความรังเกียจเหรอ... “ใช่...ฟ้ารังเกียจ...ฟ้าเกลียดคนที่ไม่ซื่อสัตย์...” เธอบอกด้วยดวงตาแดงๆ “ฟ้าไม่เคยเชื่อใจพี่เลย... ไม่ว่าจะเรื่องอะไร...คนที่พี่ต้องการที่จะพักใจมีคนเดียวคือฟ้า...” สาวเท้าเดินเข้ามาประชิดตัว เมื่อหญิงสาวก็ไม่คิดจะหนีอีก “แล้วที่ผ่านมา มันน่าเชื่อใจได้แค่ไหนกัน...คุณทำให้ฟ้าเชื่อได้แค่ไหน!..” เธอตวาดใส่เมื่อเขายังคงโทษว่ามันเป็นความผิดเธอ “งั้นพี่ไม่มีอะไรจะพูด...ทำเลยดีกว่า...” ชายหนุ่มคิดเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องทำให้เธอมีลูกกับเขาให้ได้ เพราะนั่นจะเป็นการการันตีความเป็นเจ้าของได้ระดับหนึ่ง ส่วนเรื่องแง่งอนค่อยแก้ตามไปก็แล้วกัน เมื่อไม่สามารถเจรจากันได้ชายหนุ่มจำเป็นต้องเดินหน้าท่าเดียว “ว๊าย!...ปล่อยนะ...” ฟ้าใสร้องตกใจเมื่อเขาเข้าจับกุมเธอไวกว่าที่คิด “จะดีดดิ้นทำไมคนสวย...ผัวเมียกันเค้าต้องจู่โจมกันเข้าหากันสิจ๊ะ...” ชายหนุ่มว่าเมื่อกอดรัดเธอจากด้านหลังเอาไว้ ตัวก็เล็กนิดเดียวยังพยายามจะสู้อีกนะ “ใครเป็นอะไรกับคุณ...ปล่อย...” เธอยังไม่ยอมง่ายๆ “คืนนี้พี่จะทำให้ฟ้าเป็นทั้งเมียและแม่ของลูกพี่ให้ได้...ไม่ท้องพี่ไม่เลิกนะ...” กระซิบชิดริมใบหูเล็ก ก่อนจะขบเบาๆ เมื่อมันช่างล่อตาล่อใจเสียเหลือเกิน “อื้อ...ไม่เอานะ...จะทำลายศักดิ์ศรีกันไปถึงไหน” “พี่เหรอทำลายมัน...พี่พร้อมจะรับผิดชอบทุกอย่าง...แล้วแต่ฟ้าจะชี้นิ้วสั่งเลย...” “ฟ้าเคยให้โอกาสไปแล้วกี่ครั้ง...แล้วเคยทำมันได้บ้างไหม...” เธอถามเมื่ออยากให้เขาสำนึกบ้าง “แล้วฟ้าเคยฟังพี่บ้างไหม...พอมีอะไรก็ด่าก็ไล่พี่ท่าเดียว...ฟ้าไม่เชื่อใจพี่บ้างเลยเหรอ...” เขาถามเมื่ออยากจะรู้เช่นกันว่าภายในใจเธอนั้น เชื่อมั่นในตัวเขาแค่ไหน “เชื่อมากแค่ไหน...ก็เจ็บปวดมากแค่นั้น...สุดท้ายฟ้าทุกทีที่เป็นคนเจ็บปวด...” “ที่ปฏิเสธกันขนาดนี้...เพราะอยากจะไปซบอกคนอื่นแล้วใช่ไหม...” หายใจแรงถามด้วยน้ำเสียงตึงไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเธอก็ไม่ยอมเข้าใจมันเลย แบบนี้คิดจะเปลี่ยนใจหรือเปล่า...ฝันไปเถอะ... “คนทุเรศ...ใครเขาจะเหมือนคุณล่ะ...แต่เมื่อพูดมาก็ดีงั้นลองทำมันดูก็แล้วกัน...” เธอว่าด้วยเจ็บใจที่เขากล่าวหาเธอด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย “คิดจะเป็นผู้หญิงกร้านโลกหรือไง!..มันจะมากเกินไปแล้วนะ เธอกล้าดียังไงคิดจะพาร่างกายที่เขาเป็นผู้ครอบครองไปให้ชายอื่นได้ยังไง พ่อจะลงโทษได้เข็ดหลาบเลยคอยดู เอาให้ลุกไปทะเลไม่ได้เลย “คนปากจัด!..เพลี้ย...” ตบใบหน้าหล่อเข้าไปอย่างจัง ปากเสียแก้ไม่หายจริงๆ “ฟ้าทำพี่โกรธจริงๆแล้วนะ...แล้วจะมาหาว่าพี่รุนแรงไม่ได้นะ...” เขาว่าเมื่อจับตัวเธอให้หันเข้าหาก่อนจะล็อกใบหน้า แล้วจูบปากเธอเอาไว้ ฟ้าใสพยายามจะเม้มปากเอาไว้ แต่เขาก็บีบแก้มนวลจนเธอต้องยอมเปิดทางให้เขาได้เกี่ยวพันธ์ลิ้นเล็กได้อย่างสบาย ฟ้าใสจิกเล็บลงไปตรงอกแกร่ง ความเจ็บปวดไม่ได้มีผลอะไรต่อชายหนุ่มแต่เขากลับยิ่งรัดเธอจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน “อื้อ...อืม...” วษิณผละออกมาแล้วรีบอุ้มคนที่กำลังอ่อนแรงไปในห้องนอนใหญ่ หากช้ากว่านี้เดี๋ยวนางพญาก็จะแผลงฤทธิ์ คืนนี้แหละ...จะใช้วิทยายุทธ์ให้เมียท้องป่องเลยเคยดู “ว๊าย...” ทันทีที่วางเธอลงบนเบาะนุ่มหญิงสาวก็ทำท่าจะลุกหนีอีกครั้ง “อยากจะเป็นของคนอื่นมากนักใช่ไหม...” กดแขนเธอเอาไว้ก่อนจะก้มลงมาซุกใซ้ซอกคอระหงฟ้าใส ไม่ได้กลัวแต่เธอโกรธเขามากกว่าที่ชอบใช้กำลังแก้ไขสถานการณ์ให้ตัวเองตลอด “ปล่อย...ฟ้าบอกให้ปล่อย...” แม้ขัดขืนสักเท่าไหร่ก็ไม่อาจหลุดรอดจากเงือมมือของจอมมารได้ “รังเกียจกันมากใช่ไห...วษิณถามด้วยเสียงดุดัน กริยาการต่อต้านของเธอทำให้ชายหนุ่มแปลความหมายเป็นอีกอย่าง ตอนนี้เขาเริ่มคิดแล้วว่าเธออยากจะตีจากเขา ไม่มีวันหรอก...เขาจะต้องอดทนมากี่ปีกว่าจะได้ตัวเธอมาแนบอก ใครจะบ้าปล่อยให้หลุดไปได้ “ใช่...รังเกียจที่สุด...” เธอเกลียดความเจ้าชู้เจ้าอารมณ์ของเขาที่สุด “ดี...เดี๋ยวพี่จะทำให้บอกรักไม่ทันเลยคอยดู...” เขียงฟันก่อนจะจัดการกระชากเสื้อผ้าของหญิงสาวจนขาดวีนไม่มีชิ้นดี “คนป่าเถื่อน!..” หญิงสาวต่อว่าการกระทำของเขา “อืม...หอมจัง...ซีส...” ปลดชุดออกจากร่างบาง ไม่สนใจแม้แต่อาการขัดขืนและวาจาดุร้ายของเธอตทันทีที่ชุดงามถูกปลด มือหนาก็เข้ากอบกุมอกอวบทันทีพร้อมด้วยการใช้จมูกดอมดมมัน “คนบ้า...อื้อ...ปล่อย...” ขนลุกเกลียวเมื่อเขากำลังหยอกล้อกับอกอวบทั้งทียังมีชุดชั้นใน “อวบขึ้นหรือเปล่า...หรือชุดชั้นในเล็กไป...” บ่นกับตัวเองแต่กลับมีเสียงออกมาชัดเจน “ไม่ชอบก็ปล่อย...จะมากอดอยู่ทำไม...” เมื่อเขาบ่นว่าเธออ้วน หญิงสาวก็ยิ่งอารมณ์ขึ้น “ใครบอกว่าพี่ไม่ชอบ...แบบนี้แหละ...เร้าใจเป็นบ้า...” ปลดตะขอหลังออกแล้วจับชิ้นผ้าผืนเล็กทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ความอวบใหญ่ตรงหน้ายิ่งดึงดูดชายหนุ่มให้แนบชิด “บอกมาคนสวย...ฟ้าจะแต่งงานกับพี่หรือเปล่า...” ริมฝีปากคลอเคลียพร้อมปล่อยลมหายใจร้อนเร่าจนยอดจุกหญิงสาวชูชัน ส่วนมือหนาตอนนี้ไล่ไต่หน้าท้องบางลงไป แล้วมุดหายเข้าขอบผ้าซาตินผืนเล็กเพื่อไปหยอกล้อกับดอกไม้งามด้านล่าง “...อื้อ...ฟ้า...ฟ้า...” จะปฏิเสธก็ไม่ออกเมื่อเขาใช้วิธีบีบคันเธอเช่นนี้ นิ้วร้ายแหย่เข้าไปสร้างความรัญจวน พร้อมทั้งปากหนาทีอ้าดูดเต้างามเข้าปากอย่างต้องการ จะเอาคืนเธอนั้นก็ใช่...แต่ความต้องการเธอนั้นมีมากกว่า เมื่อได้มาแนบชิดเขาก็ควบคุมร่างกายตัวเองไว้ไม่ได้ “พี่ทนไม่ไหวแล้ว...พี่ต้องการฟ้าเหลือเกิน...เอาเลยได้ไหมคะ...” เงยหน้าที่เต็มไปด้วยราคะเว้าวอนเธอ ตั้งใจว่าจะไม่ทรมานเธอก่อน เพื่อให้ได้คำตอบที่ต้องการ แต่ตอนนี้เขาเป็นเสียเองที่ทรมานจนไม่อาจทนได้อีก “...อื่อ...ไม่...” ใจหญิงสาวแท้จริงแล้วเธอไม่ได้อยากยินยอมเขาในวันนี้ เพราะมันจะยิ่งทำให้วัฏจักรนี้คงอยู่ คือเมื่อเขาคิดต้องการก็แค่มาใช้กำลังโอ้ล้อมเธอ เมื่อเธอยอมเขาทุกครั้งไม่สุดท้าย...เธอก็คงไม่ต่างอะไรกับที่ระบายความใคร่ของเขาเท่านั้นเอง...แต่ตอนนี้แม้ในใจจะต่อต้านแค่ไหน แต่ร่างกายกับคล้อยตามไปกับสัมผัสของเขาเสียแล้ว หญิงสาวไม่รู้วิธียับยั่งมันจึงไม่รู้ว่าจะห้ามร่างกายไม่ให้ปล่อยไปกับเขาได้อย่างไร “ไม่อะไร...หือ...คิดจะปฏิเสธเหรอที่รัก...” ชันกายตัวเองขึ้นมาแล้วมองหน้าเธอ กายสาวรู้สึกหนาววูบเมื่อเขาจ้องมองด้วยสายตาแน่วแน่แบบนั้น “ใช่...และฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ...” แม้จะกลัวแต่ฟ้าใสก็ยังต่อปากต่อคำออกไป “อืม...ฟ้าไม่เห็นพี่เป็นคนรักเหรอ...ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนตรงปลายเตียงก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าที่คุมกายตัวเองออกแล้วตราร่างกายเธอเอาไว้ด้วยสายตาดุดันคู่นั้น “รู้ไหมว่าพี่แทบบ้า...ที่เห็นฟ้าออเซาะอยู่กับมัน...และไล่พี่เหมือนหมูเหมือนหมา...ฟ้าเป็นเมียพี่จำไม่ได้เหรอคะ...สงสัยคืนนี้คงได้ทบทวนกันทั้งคืน” ชายหนุ่มพาร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองขึ้นไปคร่อมร่างกายเธอเอาไว้ ฟ้าไร้เรี่ยวแรงขัดขืนทันที เธอรู้ตั้งแต่แรกว่าหากเขาใช้ร่างกายนี้จู่โจมเธอต้องพ่ายแพ้แน่นอน วษิณมองใบหน้างามที่มองเขาตาไม่กระพริบ แต่หญิงสาวไม่พูดและไม่ได้แสดงอากับกริยาอะไรเขาจึงโน้มหน้าเข้าไปหา แต่ฟ้าใสกลับเบือนหนี “รังเกียจกันเหรอคนสวย...” ถามทั้งที่ปากแนบอยู่กับลำคอระหง ลมหายใจร้อนๆ มีผลต่อร่างกายบางทันที “ใช่...เกลียดที่สุด...” เธอเกลียดที่เขายอมให้คนอื่นกอดซบแนบกายได้แบบไม่ขัดขืน ร่างกายเขาไม่ใช่ของสาธารณะนะ หากคิดจะให้เธอเป็นเจ้าของ...เธอไม่ยอมแบ่งกายนั้นให้ใครหรอก “เหรอ...แต่รู้ไหมว่าพี่รักฟ้าที่สุด...และตอนนี้พี่ก็อยากแสดงความรักนั้นแล้ว...” พูดจบก็ซุกซอกคอสาวทันที เขาโมโหเธอจริงๆนะ...ที่พูดว่าเกลียดเขาชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ |
นิยาย พระเอก บังคับ นางเอก ท้อง
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.cemle Inc.
