วรรณกรรมเรื่องรามเกียรติ์ได้รับแบบอย่างมาจากวรรณกรรมเรื่องใดในอินเดีย

วรรณกรรมอินเดียหมายถึงวรรณกรรมที่ผลิตในชมพูทวีปจนถึงปีพ. ศ. 2490 และในสาธารณรัฐอินเดียหลังจากนั้น สาธารณรัฐอินเดียมี 22 ยอมรับอย่างเป็นทางการภาษา

งานวรรณกรรมอินเดียที่เก่าแก่ที่สุดได้รับการถ่ายทอดทางปากเปล่า วรรณคดีสันสกฤตเริ่มต้นด้วยวรรณกรรมมุขปาฐะของRig Veda ซึ่งเป็นวรรณกรรมที่มีอายุตั้งแต่ 1500–1200 ก่อนคริสตศักราช มหากาพย์ภาษาสันสกฤตรามเกียรติ์และมหาภารตะได้รับการประมวลและปรากฏในช่วงปลายสหัสวรรษที่ 2 ก่อนคริสตศักราช คลาสสิกแซนวรรณกรรมการพัฒนาอย่างรวดเร็วในช่วงไม่กี่ศตวรรษแรกของคริสตศักราชสหัสวรรษแรก[1]ขณะที่ทมิฬ แซนวรรณกรรมและพระไตรปิฎกในยุคกลางวรรณคดีในกั ณ ณาทและกูปรากฏในศตวรรษที่ 6 และ 11 ตามลำดับ [2]ต่อมาในวรรณกรรมฐี , คุชราต , อัสสัม , Odia , บังคลาเทศและMaithiliปรากฏ หลังจากนั้นวรรณกรรมในภาษาต่าง ๆ ของภาษาฮินดี , เปอร์เซียและภาษาอูรดูเริ่มปรากฏให้เห็นได้เป็นอย่างดี ในปี 1913 ประเทศบังคลาเทศกวี รพินทรนาถฐากูรกลายเป็นคนแรกของอินเดียรางวัลโนเบลในวรรณคดีในวรรณคดีอินเดียร่วมสมัยมีรางวัลวรรณกรรมที่สำคัญสองรางวัล ได้แก่ เหล่านี้เป็นAkademi หิตสมาคมและรางวัล gyanpith แปดรางวัล gyanpith แต่ละได้รับรางวัลในภาษาฮินดีและภาษากันนาดาตามด้วยห้าในประเทศบังคลาเทศและมาลายาลัมสี่ในOdia , คุชราต , ฐี , กูและภาษาอูรดู , [3] [4]กันสองคนในรัฐอัสสัมและทมิฬและเป็นหนึ่งในภาษาสันสกฤต

วรรณคดีเวท

ตัวอย่างของผลงานเขียนในเวทแซนรวมถึงแกนพระเวทและอุปนิษัทตัวอย่างอื่น ๆ รวมถึงSulba พระสูตรซึ่งมีบางตำราเก่าแก่ที่สุดในรูปทรงเรขาคณิต

วรรณคดีสันสกฤตมหากาพย์

Ved ฤษีวยาส 's มหาภารตะและValmikiของรามเกียรติ์เขียนมหากาพย์ภาษาสันสกฤตจะถือเป็นมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในภาษาสันสกฤต

วรรณคดีสันสกฤตคลาสสิก

กวีและนักเขียนบทละครชื่อดังKālidāsaเขียนมหากาพย์เรื่องหนึ่ง: Raghuvamsha ( Dynasty of Raghu ); มันเขียนด้วยภาษาสันสกฤตคลาสสิกแทนที่จะเป็นภาษาสันสกฤตแบบมหากาพย์ ตัวอย่างอื่น ๆ ของงานเขียนในภาษาสันสกฤตคลาสสิก ได้แก่AshtadhyayiของPāṇiniซึ่งเป็นมาตรฐานของไวยากรณ์และการออกเสียงของภาษาสันสกฤตคลาสสิก The Laws of Manuเป็นข้อความที่มีชื่อเสียงในศาสนาฮินดู คาลิดาซามักถูกมองว่าเป็นนักเขียนบทละครที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในวรรณคดีสันสกฤตและเป็นกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งในวรรณคดีสันสกฤต เขารับรู้ ShakuntalaและMeghaduutaมีชื่อเสียงมากที่สุดบทละครภาษาสันสกฤต ละครที่มีชื่อเสียงอื่น ๆ ได้แก่Mricchakatikaโดย Shudraka, Svapna VasavadattamโดยBhasaและRatnavaliโดย Sri Harsha ต่อมาผลงานบทกวีรวมGeeta Govindaโดยจายาเดว่า บางงานที่มีชื่อเสียงอื่น ๆChanakya 's ArthashastraและVatsyayana ' s Kamasutra

ประกฤตวรรณกรรม

ที่โดดเด่นมากที่สุดPrakritภาษาเป็นเชน Prakrit (Ardhamagadhi) ภาษาบาลี , MaharashtriและShauraseni

หนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดที่ยังหลงเหลืออยู่ Prakrit ทำงานคือHalaกวีนิพนธ์ของกวีใน Maharashtri ที่Gaha Sattasaīการนัดหมายกับ 3 ถึงศตวรรษที่ 5 ซีอี KālidāsaและHarshaยังใช้ Maharashtri ในบทละครและบทกวีของพวกเขา ในศาสนาเชนงานSvetambaraจำนวนมากถูกเขียนขึ้นใน Maharashtri

หลายแอสวาโกซา 's บทละครที่เขียนใน Shauraseni เป็นอยู่เป็นจำนวนขนาดใหญ่ของเชนที่ทำงานและRajasekhara ' s KarpuramanjariCanto 13 ของBhaṭṭikāvya [5]ถูกเขียนในสิ่งที่เรียกว่า "ชอบภาษา" ( bhāṣāsama ) นั่นคือมันสามารถอ่านได้ในสองภาษาพร้อมกัน: Prakrit และภาษาสันสกฤต [6]

วรรณคดีบาลี

พระไตรปิฎกภาษาบาลีของชาวพุทธ (ตะกร้าสามใบ) ส่วนใหญ่มีต้นกำเนิดจากอินเดีย ต่อมาบาลีวรรณกรรม แต่ส่วนใหญ่ที่ผลิตนอกแผ่นดินใหญ่อินเดียทวีปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศศรีลังกาและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้

บัญญัติวรรณกรรมภาษาบาลีรวมถึงพุทธ วาทกรรม ( พระสูตร ) Abhidharmaทำงานบทกวีทำงานในวินัยสงฆ์ ( พระวินัย ) และนิทานชาดก นอกจากนี้ยังมีงานหลังบัญญัติที่เขียนขึ้นในอินเดียในภายหลังเช่นMilindapanhaบทสนทนาระหว่างพระในศาสนาพุทธกับกษัตริย์อินโด - กรีก

วรรณกรรมทมิฬ

แซนวรรณกรรม ( ทมิฬ : சங்கஇலக்கியம், ปรีชา ilakkiyam)เป็นโบราณวรรณคดีทมิฬของระยะเวลาในการประวัติศาสตร์ของอินเดียใต้ (ที่รู้จักกันThamizhagamหรือTamilagam ) ทอดจากค 300 ก่อนคริสตศักราชถึง 300 CE (Akananuru (1, 15, 31, 55, 61, 65, 91, 97, 101, 115, 127, 187, 197, 201, 211, 233, 251, 265, 281, 311, 325, 331, 347, 349, 359, 393, 281, 295), คุรุนโทไก (11), ณัฐรินัย (14, 75) ลงวันที่ก่อนคริสตศักราช 300) [7] [8] [9] [10] [11]คอลเลคชันนี้ประกอบด้วยบทกวี 2381 บทในภาษาทมิฬที่แต่งโดยกวี 473 คนซึ่งบางคนยังไม่เปิดเผยชื่อ 102 คน [12]ส่วนใหญ่ของแซนวรรณกรรมที่มีอยู่จากสามแซน , [13]ช่วงเวลานี้เป็นที่รู้จักกันเป็นระยะเวลาแซนซึ่งหมายถึงที่แพร่หลายแซนตำนานอ้างว่าสถาบันการศึกษาวรรณกรรมพัน ๆ ปีที่ยั่งยืนให้ชื่อไปยังคลังของวรรณกรรม . [14] [15] [16]บทกวีทางศาสนาเพียง แต่ในหมู่บทกวีสั้นเกิดขึ้นในparipaatalส่วนที่เหลือของวรรณกรรม Sangam เกี่ยวข้องกับความสัมพันธ์ของมนุษย์และอารมณ์ [17]

วรรณกรรม Sangam เกี่ยวข้องกับหัวข้อทางอารมณ์และทางวัตถุเช่นความรักสงครามการปกครองการค้าและการปลิดชีพ [18]นักวิชาการทมิฬที่ยิ่งใหญ่ที่สุดบางคนเช่นThiruvalluvarผู้เขียนเกี่ยวกับจริยธรรมและประเด็นต่างๆของชีวิตเช่นคุณธรรมความมั่งคั่งและความรักหรือMamulanarกวีชาวทมิฬผู้สำรวจเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ที่เกิดขึ้นในอินเดียอาศัยอยู่ในช่วง ช่วง Sangam [19] [20]

วรรณคดีอัสสัม

Sahityarathiลัคชมินา ธ เบซ บารอ

Charyapadas มักถูกอ้างถึงว่าเป็นตัวอย่างแรกสุดของวรรณคดีอัสสัม Charyapadas เป็นเพลงทางพระพุทธศาสนาที่แต่งขึ้นในศตวรรษที่ 8 ถึง 12 งานเขียนเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกับภาษาโอริยาและภาษาเบงกาลีเช่นกัน ลักษณะทางสัทศาสตร์และสัณฐานวิทยาของเพลงเหล่านี้ซึ่งบางเพลงยังหลงเหลืออยู่มีความคล้ายคลึงกับภาษาอัสสัมอย่างมาก หลังจาก Charyapadas ระยะเวลาอาจถูกแบ่งออกเป็น (a) Pre-Vaishnavite และ (b) Vaishnavite sub-period อีกครั้ง นักเขียนชาวอัสสัมที่รู้จักกันมากที่สุดคือHema Saraswatiผู้เขียนบทกวีเล็ก ๆ "Prahlada Charita" ในสมัยของกษัตริย์ Indranarayana (1350–1365) แห่ง Kamatapur กวีสองคน Harihara Vipra และ Kaviratna Saraswati แต่ง Asvamedha Parva และ Jayadratha Vadha ตามลำดับ กวีอีกคนชื่อ Rudra Kandali แปล Drona Parva เป็นภาษาอัสสัม แต่กวีที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดในยุคก่อนไวษณพนิกายคือMadhav Kandaliซึ่งทำให้รามายณะของวาลมิกิเป็นกลอนภาษาอัสสัม ( Kotha Ramayana , ศตวรรษที่ 11) ภายใต้การอุปถัมภ์ของ Mahamanikya ซึ่งเป็นกษัตริย์ Kachari ของ Jayantapura

นักเขียนอัสสัมงวด Vaishnavite ได้รับSrimanta ซันคาร์เดฟ , Madhabdev , Damodardev , Haridevand Bhattadev ในบรรดาสิ่งเหล่านี้Srimanta Sankardevได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นนักดนตรีชั้นแนวหน้าของอัสสัมตลอดกาลและโดยทั่วไปได้รับการยอมรับว่าเป็นผู้ที่นำเสนอบทละครบทกวีรูปแบบการเต้นรำคลาสสิกที่เรียกว่าSatriyaรูปแบบดนตรีคลาสสิกที่เรียกว่าBorgeetศิลปะและภาพวาดการตราเวทีของ ละครเรื่องBhaonaและSatraประเพณีวิถีชีวิตของสงฆ์ สาวกหลักของเขา Madhabdev และ Damodardev เดินตามรอยเท้าของเขาและเสริมสร้างโลกวรรณกรรมของอัสสัมด้วยผลงานของพวกเขาเอง Bhattadev สาวกของ Damodardev ได้รับการยอมรับว่าเป็นนักเขียนร้อยแก้วคนแรกของอินเดียที่นำเสนอรูปแบบการเขียนร้อยแก้วที่เป็นเอกลักษณ์ในภาษาอัสสัม

ของยุคโพสต์ Vaishnavite ของวรรณกรรมอัสสัมที่โดดเด่นนักเขียนอัสสัมที่ทันสมัยLakshminath Bezbaruah , แพดมานา ธ โกฮน บารัา์ , Hemchandra Goswami , เหมจันทรารัว , Atul จันทรา Hazarika , นลินีบาลาเดวี่ , ไบเรนดาร์มาร์ Bhattacharya , Amulya รัว , Navakanta รัว , ไซอับดุลมาลิก , ภาบานานดาเดก้า , โจเกชดาส , โฮเมนบอร์โกฮน , ภาเบนดราเน ธ เซเกีย , ลักษมีนานดานโบรา , Nirmal Prabha Bordoloi , มาฮิมโบรา , ฮิเรนโกฮน , อรุณ Sharma , Hiren Bhattacharyya , มาโมนีีเรซอมกอสวามิ , Nalini Prava Deka , Nilamani Phukan , Arupa Kalita Patangia , Dhrubajyoti Bora , Arnab Jan Deka, Rita Chowdhury , Anuradha Sharma Pujari , Manikuntala Bhattacharya และอื่น ๆ อีกมากมาย

หนังสือแนะนำตัวที่ครอบคลุมภาษา - วรรณคดีอัสสัมและสหธรรมราธิลักษมินาถเบซบาโรอาที่ประพันธ์โดยนักประพันธ์ชั้นนำชาวอัสสัมแห่งยุคอาวาฮอน - รามเดนูและผู้บุกเบิกนักเศรษฐศาสตร์ชาวอัสสัมBhabananda Dekaร่วมกับเจ้าหน้าที่สามคนของเขา Parikshit Hazarika, Upendra Nath Goswami และ Prabhat Chandra Sarma ได้รับการตีพิมพ์ในปีพ. ศ. 2511 . หนังสือเล่มนี้ได้รับการปล่อยตัวเป็นทางการในนิวเดลีเมื่อวันที่ 24 พฤศจิกายน 1968 จากนั้นประธานาธิบดีของอินเดียดรZakir ฮุสเซนในพิธีฉลองครบรอบหนึ่งร้อยเฉลิมฉลองการเกิดของผู้อาวุโสของอัสสัมวรรณกรรมลัคชมินา ธ เบซ บารอ หลังจากผ่านไปเกือบครึ่งศตวรรษหนังสือประวัติศาสตร์เล่มนี้ได้รับการกู้คืนและเรียบเรียงใหม่โดย Arnab Jan Deka นักเขียนและนักประพันธ์เรื่องสั้นที่ได้รับรางวัลจากอัสสัมซึ่งตีพิมพ์โดย Assam Foundation-India ในปี 2014 [21]ฉบับขยายครั้งที่สองนี้คือ เผยแพร่อย่างเป็นทางการในวันที่ 4 ธันวาคม 2557 เนื่องในโอกาสครบรอบ 150 ปีของLakshminath Bezbaroaและวันครบรอบ 8 ปีของBhabananda Dekaโดยนิตยสารสองภาษาจากบริเตนใหญ่ Luit to Thames ( Luitor Pora Thamsoloi ) บรรณาธิการ Dr Karuna Sagar Das

วรรณคดีเบงกาลี

รพินทรนาถฐากูรผู้ประพันธ์ผลงานหลายชิ้นรวมทั้งเพลง Gitanjaliและเพลงชาติอินเดีย ' Jana Gana Mana ' เขาได้รับรางวัล โนเบลสาขาวรรณกรรมในปีพ. ศ. 2456 สำหรับ "กลอนที่ละเอียดอ่อนสดใหม่และสวยงามด้วยทักษะที่สมบูรณ์ทำให้เขามีความคิดเชิงกวีโดยแสดงเป็นคำภาษาอังกฤษของเขาเองซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของวรรณกรรมของตะวันตก .” เขาเป็นคนแรกที่ไม่มีเชื้อสายยุโรปที่ได้รับรางวัลโนเบล

Bankim Chandra Chatterjeeผู้แต่งเพลงประจำชาติของอินเดีย ' Vande Mataram '

หลักฐานแรกของวรรณคดีเบงกาลีเรียกว่า Charyapada หรือ Charyageeti ซึ่งเป็นเพลงสวดของศาสนาพุทธในศตวรรษที่ 8 Charyapada อยู่ในรูปแบบลายลักษณ์อักษรที่เก่าแก่ที่สุดของภาษาเบงกาลี นักภาษาศาสตร์ชาวเบงกาลีชื่อดัง Harprashad Shastri ค้นพบต้นฉบับใบปาล์ม Charyapada ในห้องสมุด Royal Court ของเนปาลในปี 2450 นักเขียนชาวเบงกาลีที่มีชื่อเสียงในระดับสากลที่สุดคือรพินทรนาถฐากูรผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมในปี 2456 จากผลงาน "Gitanjali" เขาเขียนเพลงชาติของอินเดียและบังคลาเทศคือ "Jana Gana Mana" และ "Amar Sonar Bangla" ตามลำดับ เขาเป็นคนเอเชียคนแรกที่ได้รับรางวัลโนเบล รพินทรนาถเขียนบทกวีเพลงเรียงความนวนิยายบทละครและเรื่องสั้นจำนวนมหาศาล เพลงของเขายังคงได้รับความนิยมและยังคงมีการร้องอย่างกว้างขวางในเบงกอล

คาซีนาซรูลอิสลามซึ่งมีอายุน้อยกว่าฐากูรหนึ่งรุ่นยังได้รับความนิยมมีคุณค่าและมีอิทธิพลในบริบททางสังคมและวัฒนธรรมของเบงกอลอย่างเท่าเทียมกันแม้ว่าแทบจะไม่เป็นที่รู้จักในต่างประเทศก็ตาม และในบรรดากวีรุ่นหลังนั้นจิบานันดาดาษถือเป็นบุคคลสำคัญที่สุด [22]นักเขียนชาวเบงกาลีที่มีชื่อเสียงของอินเดียคนอื่น ๆ ได้แก่Sharat Chandra Chattopadhyay , Bankim Chandra Chattopadhyay , Michael Madhusudan Dutt , Sunil Gangopadhyayเป็นต้น

สุคันธาภัตตาจารย์ (15 สิงหาคม พ.ศ. 2469 - 13 พฤษภาคม พ.ศ. 2490) เป็นกวีและนักเขียนบทละครชาวเบงกาลี ร่วมกับรพินทรนาถฐากูรและคาซีนาซรูลอิสลามเขาเป็นบุคคลสำคัญคนหนึ่งของกวีนิพนธ์ภาษาเบงกาลีสมัยใหม่แม้ว่าผลงานส่วนใหญ่ของเขาจะได้รับการตีพิมพ์ในภายหลังก็ตาม ในช่วงชีวิตของเขาบทกวีของเขาไม่ได้แพร่หลายไปทั่ว แต่หลังจากการตายของเขาชื่อเสียงของเขาก็เพิ่มขึ้นจนถึงระดับที่เขากลายเป็นกวีชาวเบงกาลีที่ได้รับความนิยมมากที่สุดคนหนึ่งในศตวรรษที่ 20

ภาษาเบงกาลีเป็นภาษาที่พูดกันมากเป็นอันดับสองในอินเดีย (รองจากภาษาฮินดี) อันเป็นผลมาจากยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเบงกอลในศตวรรษที่ 19 และ 20 วรรณกรรมบทกวีและเพลงที่มีชื่อเสียงที่สุดของอินเดียหลายชิ้นเป็นภาษาเบงกาลี

ในประวัติศาสตร์ของวรรณกรรมบังคลาเทศได้มีเพียงหนึ่งผลิตผลวรรณกรรมเคลื่อนไหวโดยกลุ่มของกวีและศิลปินที่เรียกตัวเองHungryalists

วรรณกรรม Bhojpuri

วรรณกรรม Chhattisgarhi

วรรณกรรมในรัฐฉัตติสครห์สะท้อนให้เห็นถึงความสำนึกในระดับภูมิภาคและวิวัฒนาการของอัตลักษณ์ที่แตกต่างจากคนอื่น ๆ ในอินเดียตอนกลาง ปัญหาทางสังคมของวรรณะต่ำ / วรรณะเป็นไฮไลต์ในงานเขียนของ Khub พรีม Baghel ผ่านบทละครของเขาJarnail ซิงห์และUnch Neech

วรรณคดีอังกฤษ

ในศตวรรษที่ 20 นักเขียนชาวอินเดียหลายคนได้สร้างความโดดเด่นให้ตัวเองไม่เพียง แต่ในภาษาอินเดียดั้งเดิมเท่านั้น แต่ยังรวมถึงภาษาอังกฤษซึ่งเป็นภาษาที่สืบทอดมาจากอังกฤษด้วย อันเป็นผลมาจากการล่าอาณานิคมของอังกฤษอินเดียได้มีการพัฒนาภาษาที่ไม่ซ้ำกันของตัวเองของภาษาอังกฤษที่รู้จักกันเป็นภาษาอังกฤษอินเดีย โดยทั่วไปภาษาอังกฤษแบบอินเดียจะใช้การสะกดและการออกเสียงแบบอังกฤษเมื่อเทียบกับภาษาอเมริกันและหนังสือที่ตีพิมพ์ในอินเดียก็สะท้อนให้เห็นถึงปรากฏการณ์นี้ อินเดียวรรณคดีอังกฤษ แต่มีแนวโน้มที่จะใช้คำศัพท์มากขึ้นในระดับสากลที่เป็นที่รู้จักแล้วไม่เป็นภาษาพูดภาษาอังกฤษอินเดียในทางเดียวกันว่าวรรณกรรมภาษาอังกฤษแบบอเมริกันไม่ดังนั้นเมื่อเทียบกับชาวอเมริกันสแลง

ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรมเพียงคนเดียวของอินเดียคือรพินทรนาถฐากูรนักเขียนชาวเบงกาลีซึ่งเขียนงานของเขาเป็นภาษาอังกฤษและแปลภาษาอังกฤษบางส่วนจากภาษาเบงกาลี ของอินเดียที่ดีที่สุดของนักเขียนนวนิยายขายภาษาอังกฤษของทุกครั้งที่มีนักเขียนร่วมสมัยเช่นChetan Bhagat , แมานจิรีพราบูและAshok ธนาคาร ล่าสุดนักเขียนที่สำคัญในภาษาอังกฤษซึ่งเป็นชาวอินเดียหรือชาวอินเดียและได้รับแรงบันดาลใจจากธีมอินเดีย ได้แก่RK Narayan , Vikram Seth , Salman Rushdie , Arundhati Roy , Raja Rao , Amitav Ghosh , Rohinton Mistry , Vikram Chandra , Mukul Kesavan , Raj Kamal Jha , Vikas Swarup , คุชวนต์ซิงห์ , ชาชิ Tharoor , Nayantara Sehgal , แอนนิต้า Desai , คิรานเดซ , Ashok ธนาคาร , ชาชิ Deshpande , Arnab ม.ค. Deka, Jhumpa หิ , คามาลามาร์คานดายา , Gita เมธา , Manil ซูรินาเม , แมานจิรีพราบู , รัสกินบอนด์ , จิตรา Banerjee Divakaruniและบลาห์เคอ

หมวดหมู่ของการเขียนภาษาอินเดียเป็นภาษาอังกฤษคือกวีนิพนธ์ รพินทรนาถฐากูรเขียนเป็นภาษาเบงกาลีและภาษาอังกฤษและรับผิดชอบการแปลผลงานของเขาเองเป็นภาษาอังกฤษ ก่อนอื่นกวีที่โดดเด่นในภาษาอังกฤษ ได้แก่Derozio , ไมเคิล Madhusudan ดัทท์ , โทรุดัทท์ , Romesh อ้วกดัทท์ , โรบิน , สโรชินีไนดูและพี่ชายของเธอHarindranath Chattopadhyay

ในปี 1950 กลุ่มเวิร์กช็อปนักเขียนในกัลกัตตาก่อตั้งขึ้นโดยกวีและนักเขียนเรียงความP. Lalเพื่อสนับสนุนและเผยแพร่งานเขียนภาษาอินเดียเป็นภาษาอังกฤษ สื่อมวลชนเป็นคนแรกที่เผยแพร่Pritish Nandy , Sasthi Brataและอื่น ๆ ; จนถึงทุกวันนี้เพื่อเป็นเวทีสำหรับการเขียนภาษาอังกฤษในอินเดีย ในยุคปัจจุบันกวีนิพนธ์ภาษาอังกฤษของอินเดียได้รับการตรึงตราโดยกวีสองคนที่แตกต่างกันมาก Dom Moraesผู้ได้รับรางวัล Hawthornden Prizeเมื่ออายุ 19 ปีสำหรับหนังสือบทกวีเล่มแรกของเขาA Beginningยังคงครองตำแหน่งที่มีชื่อเสียงในหมู่กวีชาวอินเดียที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษ Nissim Ezekielซึ่งมาจากชุมชนชาวยิวBene Israelเล็ก ๆ ของอินเดียได้สร้างเสียงและสถานที่สำหรับกวีชาวอินเดียที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษและเป็นผู้สนับสนุนงานของพวกเขา

ผู้ร่วมสมัยในกวีนิพนธ์ภาษาอังกฤษในอินเดีย ได้แก่Jayanta Mahapatra , Gieve Patel , AK Ramanujan , Arun Kolatkar , Dilip Chitre , Arvind Krishna Mehrotra , Eunice De Souza , Kersi Katrak , P. LalและKamala Dasเป็นต้น

รุ่นน้องของกวีเขียนภาษาอังกฤษรวมถึงGS Sharat จันทรา , ฮชงเมอร์ชานต์ , Makarand Paranjape , Anuradha Bhattacharyya , Arundhathi เอส , Jeet Thayil , รานจิต Hoskote , ซูดีปเซ็น , Abhay K , เจอร์รีปินโต , คศรีลาตา , โกปิคอตตัวร์ , Tapan Kumar พรัด , Arnab Jan Deka, Anju Makhija , Robin Ngangom , Rukmini Bhaya Nair , Smita AgarwalและVihang A. Naikและคนอื่น ๆ

การเนรเทศรุ่นหนึ่งก็เกิดขึ้นจากการพลัดถิ่นของอินเดีย กลุ่มคนเหล่านี้ชื่อเหมือนShahid นออาลี , Sujata Bhatt , ริชาร์ด Crasta , ยุยุตสุ Sharma , แชมป้าซินฮา , ทาบิชไคร์และกรัมเซท

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมามีการเผยแพร่นักเขียนภาษาอังกฤษที่มีต้นกำเนิดจากอินเดียในตะวันตกในอัตราที่เพิ่มขึ้น

ซัลแมนรัช , Arundhati Roy , คิรานเดซและArvind Adigaได้รับรางวัลอันทรงเกียรติรางวัลบุ๊คเกอร์ชายกับซัลแมนรัชเกิดขึ้นที่จะชนะบุ๊คเกอร์ของเอเยนต์

Amritangshu Ghoshนักเขียนหนุ่มจากรัฐเบงกอลตะวันตกได้รับการแต่งตั้งให้เป็นผู้เขียนรุ่นเยาว์โดย Notion Press เขาเป็นนักเขียนแนววัยรุ่นยุคใหม่

วรรณกรรมภาษาฮินดี

วรรณกรรมภาษาฮินดีเริ่มต้นเป็นบทกวีศาสนาและปรัชญาในช่วงเวลายุคกลางในท้องถิ่นเช่นAvadhiและBrij ตัวเลขที่มีชื่อเสียงมากที่สุดจากช่วงเวลานี้เป็นKabirและTulsidas ในยุคปัจจุบันที่ภาษา Dehlaviของเข็มขัดภาษาฮินดีกลายเป็นที่โดดเด่นมากขึ้นกว่าภาษาสันสกฤต

จันทรกานต์เขียนโดยDevaki Nandan Khatriถือเป็นงานร้อยแก้วชิ้นแรกในภาษาฮินดี Munshi Premchandเป็นนักประพันธ์ภาษาฮินดีที่มีชื่อเสียงที่สุด chhayavadiกวี ได้แก่Suryakant Tripathi 'Nirala'เปรม Bajpai, Jaishankar Prasad , สูมิตรานานแดนแพนต์และMahadevi วาร์ กวีที่มีชื่อเสียงอื่น ๆ ได้แก่Ramdhari ซิงห์ 'Dinkar' , Maithili Sharan Gupt , Agyeya , Harivansh เชียงรายแบชชันและDharmveer Bharti

วรรณคดีคุชราต

คานธีเขียนเป็นภาษาคุชราตอย่างกว้างขวาง

ประวัติศาสตร์วรรณคดีคุชราตอาจสืบเนื่องมาถึง 1,000 AD ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาวรรณคดีก็เจริญรุ่งเรืองจนถึงปัจจุบัน ผู้ได้รับรางวัลที่รู้จักกันดีของวรรณกรรมคุชราตเป็นHemchandracharya , Narsinh เมธา , Mirabai , Akho , Premanand Bhatt , Shamal Bhatt , Dayaram , ดาลปาทราม , Narmad , โกวาร์ดนรามทริ ปาธิ , คานธี , KM Munshi , Umashankar Joshi , Suresh Joshi , Pannalal Patelและราเชนท Keshavlal อิหร่าน

Gujarat Vidhya Sabha , Gujarat Sahitya SabhaและGujarati Sahitya Parishadเป็นสถาบันวรรณกรรมในอัห์มดาบาดที่ส่งเสริมการแพร่กระจายของวรรณกรรมคุชราต Umashankar Joshi , Pannalal Patel , Rajendra Keshavlal ShahและRaghuveer Chaudharyได้รับรางวัลJnanpith Awardซึ่งเป็นรางวัลวรรณกรรมสูงสุดในอินเดีย

วรรณคดีกั ณ ณาท

นักเขียนภาษากันนาดาและ ผู้ได้รับรางวัล Jnanpith Award ประจำปี 2537 UR Ananthamurthy

บันทึกร้อยแก้วภาษากันนาดาที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่คือจารึก Halmidi ที่ 450 CE และบทกวีในtripadi meter คือบันทึกKappe Arabhatta ที่ 700 CE รูปแบบของวรรณกรรมพื้นบ้านเริ่มขึ้นเร็วกว่าวรรณกรรมอื่น ๆ ในกั ณ ณาท Gajashtaka (800 CE) โดย King Shivamara II, Chudamani (650 CE) โดย Thumbalacharya เป็นตัวอย่างของวรรณกรรมยุคแรกที่ถือว่าสูญพันธุ์ไปแล้ว Kavirajamargaโดย King Nripatunga Amoghavarsha I (850 CE) เป็นงานวรรณกรรมที่เก่าแก่ที่สุดในกั ณ ณาท เป็นงานเขียนเกี่ยวกับการวิจารณ์วรรณกรรมและบทกวีเพื่อสร้างมาตรฐานภาษากันนาดาที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ใช้ในวรรณคดีในศตวรรษก่อน ๆ หนังสือเล่มนี้อ้างอิงถึงผลงานภาษากันนาดาของนักเขียนยุคแรกเช่น King Durvinitaแห่งศตวรรษที่ 6 และ Ravikirti ผู้เขียนบันทึก Aihole ของ 636 CE ต้นที่ยังหลงเหลืออยู่ทำงานร้อยแก้วที่Vaddaradhaneโดยชิวาโกเติยชาร์ีย 900 CE ให้คำอธิบายที่ซับซ้อนของชีวิตของ Bhadrabahu ของShravanabelagola เนื่องจากงานภาษากันนาดาที่มีอยู่เร็วที่สุดเป็นงานหนึ่งในไวยากรณ์และเป็นแนวทางในการรวมรูปแบบต่างๆของไวยากรณ์และรูปแบบวรรณกรรมภาษากันนาดาที่มีอยู่จึงสามารถสันนิษฐานได้อย่างปลอดภัยว่างานวรรณกรรมในภาษากันนาดาต้องเริ่มต้นมาหลายศตวรรษก่อนหน้านี้ [23]แปมผู้นิยมสไตล์Champuซึ่งเป็นเอกลักษณ์ของกั ณ ณาทเขียนมหากาพย์ " Vikramarjuna Vijaya " นอกจากนี้เขายังเขียน " Adipurana " กวีที่มีชื่อเสียงคนอื่น ๆ เช่น Ponna เขียนว่า "shantinatapurana", "Bhuvanaikaramabhyudaya", "Jinaksharamale" และ "gatapratyagata" Ranna เขียนว่า "Shantipurana" และ "Ghadayudha" กวีชาวเชนNagavarma IIเขียน "Kavyavalokana", "Karnatabhashabhushana" และ "Vardhamanapurana" Janna เป็นผู้เขียน "Yashodhara Charitha" Rudhrabhatta และ Durgashima เขียน "Jagannatha Vijaya" และ "Panchatantra" ตามลำดับ ผลงานในยุคกลางมีพื้นฐานมาจากหลักการของเชนและศาสนาฮินดู Vachana หิตประเพณีของศตวรรษที่ 12 เป็นอย่างหมดจดพื้นเมืองและไม่ซ้ำกันในโลกวรรณกรรม [24]เป็นผลรวมของการมีส่วนร่วมของทุกส่วนของสังคม Vachanas แสดงความคิดเห็นที่ลึกซึ้งเกี่ยวกับสภาพสังคมศาสนาและเศรษฐกิจในยุคนั้น ที่สำคัญกว่านั้นพวกเขาถือกระจกเงาให้เห็นเมล็ดพันธุ์แห่งการปฏิวัติทางสังคมซึ่งก่อให้เกิดการตรวจสอบความคิดเรื่องวรรณะลัทธิและศาสนาอย่างรุนแรงอีกครั้ง บางส่วนของนักเขียนที่สำคัญของวรรณกรรม Vachana ได้แก่Basavanna , Allama PrabhuและAkka Mahadevi Kumara Vyasaผู้เขียนKarnata Bharata Katamanjari เป็นนักเขียนภาษากันนาดาที่มีชื่อเสียงและมีอิทธิพลมากที่สุดในศตวรรษที่ 15 เคลื่อนไหวภักติให้สูงขึ้นเพื่อDasa หิตรอบศตวรรษที่ 15 ซึ่งมีนัยสำคัญส่วนร่วมในการวิวัฒนาการของนาติคเพลงในรูปแบบปัจจุบัน ช่วงเวลานี้เป็นพยานที่ดีHaridasasเช่นPurandara Dasaที่ได้รับการเรียกว่าเหมาะเจาะผู้บุกเบิกดนตรีนาติ , คานากะดาซา , Vyasathirthaและวิชญาดาซา โมเดิร์นดาในศตวรรษที่ 20 ได้รับอิทธิพลจากการเคลื่อนไหวหลายสะดุดตาNavodaya , Navya , Navyottara , DalitaและBandaya วรรณกรรมภาษากันนาดาร่วมสมัยประสบความสำเร็จอย่างสูงในการเข้าถึงผู้คนทุกชนชั้นในสังคม ผลงานวรรณคดีกันนาดาได้รับรางวัล Jnanpithแปดรางวัลซึ่งเป็นจำนวนสูงสุดที่ได้รับรางวัลสำหรับวรรณกรรมในภาษาอินเดีย นอกจากนี้ยังได้รับรางวัล Sahitya Academyถึงสี่สิบเจ็ดรางวัล

วรรณคดีแคชเมียร์

วรรณคดี Kodava

เมื่อเขียน Kodava มักใช้อักษรกันนาดาบางครั้งก็มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย ... ภาษานี้ไม่มีงานเขียนที่สำคัญจนถึงศตวรรษที่ยี่สิบ Appachcha Kavi นักเขียนบทละครและ Nadikerianda Chinnappa นักเรียบเรียงดนตรีพื้นบ้านเป็นกวีและนักเขียนคนสำคัญสองคนของภาษา Kodava

วรรณคดี Konkani

วรรณคดี Konkani. Konkani เป็นภาษาที่มีประวัติศาสตร์ที่ซับซ้อนและมีการโต้แย้งกันมาก เป็นหนึ่งในภาษาอินเดียไม่กี่ภาษาที่เขียนด้วยอักษรห้าตัว ได้แก่ โรมันนาการีกันนาดาเปอร์เซีย - อาหรับและมาลายาลัมและยังมีวรรณกรรมปากเปล่าอีกมากมาย

วรรณคดีมาลายาลัม

ถึง 500 ปีนับตั้งแต่เริ่มใช้ปฏิทินมาลายาลัมซึ่งเริ่มในปีคริสตศักราช 825 วรรณกรรมมาลายาลัมยังคงอยู่ในขั้นเบื้องต้น ในช่วงเวลานี้วรรณกรรมมาลายาลัมส่วนใหญ่ประกอบด้วยเพลงประเภทต่างๆ RamacharithamเขียนโดยCheeramakaviเป็นชุดของบทกวีที่เขียนในตอนท้ายของขั้นตอนเบื้องต้นในวิวัฒนาการของวรรณคดีมาลายาลัมและเป็นหนังสือมาลายาลัมที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ Thunchaththu Ramanujan Ezhuthachan (ศตวรรษที่ 17) ถือเป็นพระบิดาของภาษามาลายาลัมเพราะอิทธิพลของเขาในการยอมรับของตัวอักษรมาลายาลัมและเขาผลงานบทกวีที่นิยมอย่างมากเช่นAdhyathmaramayanam มีการเขียนงานเขียนขึ้นหลายชิ้นในช่วงศตวรรษที่ 19 แต่ในศตวรรษที่ 20 ความเคลื่อนไหวทางวรรณกรรมมาลายาลัมมีความโดดเด่น วรรณกรรมมาลายาลัมเจริญรุ่งเรืองภายใต้ประเภทต่างๆและปัจจุบันเป็นส่วนหนึ่งของวรรณกรรมอินเดียที่ได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่

วรรณกรรมไมถิลี

วรรณกรรม Maithili เป็นคอลเลกชันทั้งหมดของบทกวีนวนิยายเรื่องสั้น, เอกสารและอื่น ๆ ที่เขียนในภาษา Maithili ส่วนใหญ่ที่มีชื่อเสียงวรรณกรรมในMaithiliเป็นกวีVidyapati (1350-1450) ผู้เขียนบทกวีของเขาในภาษาของคนคือ Maithili, ในขณะที่ภาษาราชการของรัฐเป็นภาษาสันสกฤตและภาษาสันสกฤตถูกนำมาใช้เป็นภาษาวรรณกรรม . การใช้ไมถิลีแทนภาษาสันสกฤตในวรรณคดีกลายเป็นเรื่องปกติมากขึ้นหลังจากวิดยาปาตี Jyotirishwar กล่าวถึง Lorika Vachaspati II ในTattvachintamaniและ Vidyapati ในDanavakyavaliของเขามีการใช้คำ Maithili ที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในชีวิตประจำวัน

คัมภีร์ไมถิลี Mithilakshara หรือ Tirhuta ตามที่รู้จักกันแพร่หลายเป็นของโบราณที่ยิ่งใหญ่ Lalitavistaraกล่าวถึงสคริปต์ไวเดฮิ ในช่วงครึ่งหลังของคริสต์ศตวรรษที่ 7 การเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดเกิดขึ้นในอักษรตะวันออกเฉียงเหนือและจารึกของ Adityasena แสดงการเปลี่ยนแปลงนี้เป็นครั้งแรก ความหลากหลายทางตะวันออกพัฒนาและกลายเป็นสคริปต์ไมถิลีซึ่งถูกนำมาใช้ในอัสสัมเบงกอลและเนปาล ที่เก่าแก่ที่สุดที่บันทึกหลักฐาน epigraphic ของสคริปต์ที่พบในจารึก Mandar เนินหินของ Adityasena ในศตวรรษที่ 7 คงที่ขณะนี้อยู่ในพระวิหารของ Baidyanath Deoghar [25]

ภาษาของพุทธโดฮาสอธิบายว่าเป็นของภาษาไมถิลีแบบผสม - กัมรูปี [26]

วรรณกรรม Meitei

วรรณกรรม Meitei เป็นวรรณกรรมที่เขียนด้วยภาษา Meitei (Manipuri, Meiteilon) รวมถึงวรรณกรรมที่แต่งใน Meitei โดยนักเขียนจากมณีปุระอัสสัมตริปุระพม่าและบังกลาเทศ ประวัติความเป็นมาของวรรณกรรม Meitei สามารถย้อนกลับไปได้หลายพันปีด้วยความเจริญรุ่งเรืองของอารยธรรม Meitei แม้จะมีการทำลายล้างครั้งใหญ่และการเผาไหม้ของพระคัมภีร์ Meitei เช่น Puya Meithaba วรรณกรรมของ Meitei ก็รอดชีวิตมาได้ ความยืดหยุ่นที่ Meiteis จะแสดงให้เห็นในกรณีที่มีการทำลายล้างพิสูจน์ให้เห็นถึงความสามารถในการอยู่รอดตลอดประวัติศาสตร์ งานวรรณกรรมในยุคแรกส่วนใหญ่ที่พบในวรรณกรรม Meitei อยู่ในรูปแบบกวีนิพนธ์และร้อยแก้วหรือทั้งสองอย่างรวมกัน หนึ่งที่มีชื่อเสียงมากที่สุดนักเขียน Meitei ของศตวรรษที่ยี่สิบเป็นMK Binodini เทพ

วรรณคดีมราฐี

ฐีวรรณกรรมเริ่มต้นด้วย Saint-กวีเช่นDnyaneshwar , Tukaram , RamdasและEknath วรรณกรรมมราฐีสมัยใหม่ถูกกำหนดโดยประเด็นเรื่องการปฏิรูปสังคม ตัวเลขที่รู้จักกันดีจากขั้นตอนนี้รวมถึงมหาตมะ Jyotiba Phule , Lokhitwadiและอื่น ๆ ที่โดดเด่นทันสมัยร่างหนังสือรวมJnanpith รางวัลผู้ชนะวิษณุซัคารัมคนดการ์ , พระนารายณ์ Vaman Shirvadakar ( Kavi Kusumagraj ) และวินด์ Vinayak Karandikar แม้ว่าจารึกภาษามราฐีที่เก่าแก่ที่สุดที่พบที่เชิงรูปปั้นที่ชราวานาเบลโกลาในรัฐกรณาฏกะจะลงวันที่ค. 983 CE วรรณคดีมราฐีเริ่มต้นด้วยงานเขียนทางศาสนาของนักบุญกวีที่อยู่ในนิกาย Mahanubhava และ Warkari นักบุญ Mahanubhava ใช้ร้อยแก้วเป็นสื่อหลักในขณะที่วิสุทธิชน Warkari ชอบกวีนิพนธ์เป็นสื่อ นักบุญ - กวีในยุคแรกคือมูกันดาราชผู้เขียนวิเวกาสินธุ, ดนียาเนชวาร์ (พ.ศ. 1275–1296) (ผู้เขียนอมฤตนุภาฟและภวัตธาดีปิกาซึ่งเป็นที่รู้จักกันแพร่หลายในนามดยาเนชวารีซึ่งเป็นคำอธิบายยาว 9000 โคลงเกี่ยวกับภควัทคีตา) และนามเดฟ ตามมาด้วยนักบุญ - กวีเอกนาท Warkari (พ.ศ. 1528–1599) มุกเตศวรแปลมหากาพย์มหาภารตะเป็นภาษามราฐี นักปฏิรูปสังคมเช่นนักบุญนักกวี Tukaram ได้เปลี่ยนภาษามราฐีให้เป็นภาษาวรรณกรรมที่สมบูรณ์ Ramdas (1608–1681) Dasbodh และ Manache Shlok เป็นผลิตภัณฑ์ที่มีชื่อเสียงของประเพณีนี้

ในศตวรรษที่ 18 มีการผลิตผลงานที่เป็นที่รู้จักเช่น Yatharthadeepika (โดย Vaman Pandit), Naladamayanti Swayamvara (โดย Raghunath Pandit), Pandava Pratap, Harivijay, Ramvijay (โดย Shridhar Pandit) และ Mahabharata (โดย Moropant) อย่างไรก็ตามนักเขียนที่มีความสามารถและกว้างขวางที่สุดในหมู่กวีคือ Moropanta (1729–1794) ซึ่ง Mahabharata เป็นบทกวีมหากาพย์เรื่องแรกในภาษามราฐี ส่วนทางประวัติศาสตร์ของวรรณคดีมราฐีเก่ามีลักษณะเฉพาะเนื่องจากมีทั้งร้อยแก้วและร้อยกรอง ส่วนร้อยแก้วมี Bakhars ที่เขียนขึ้นหลังจากการวางรากฐานของอาณาจักร Maratha โดย Chhatrapati Shivaji Maharaj ส่วนกวีนิพนธ์ประกอบด้วย Povadas และ Katavas ที่แต่งโดย Shahirs ช่วงเวลาตั้งแต่ พ.ศ. 2337 ถึง พ.ศ. 2361 ถือได้ว่าเป็นช่วงปิดท้ายของวรรณกรรมมราฐีเก่าและจุดเริ่มต้นของวรรณกรรมมราฐีสมัยใหม่

สมัยปัจจุบัน (หลัง 1800)

ช่วงเวลาของปลายศตวรรษที่ 19 ในรัฐมหาราษฏระเป็นช่วงแห่งความทันสมัยของอาณานิคม เช่นเดียวกับช่วงเวลาที่สอดคล้องกันในภาษาอินเดียอื่น ๆ นี่คือช่วงเวลาที่ครอบงำโดยปัญญาชนที่มีการศึกษาภาษาอังกฤษ มันเป็นยุคแห่งร้อยแก้วและเหตุผล มันเป็นช่วงเวลาของการสอนแบบปฏิรูปและการหมักทางปัญญาที่ยิ่งใหญ่

หนังสือภาษาอังกฤษเล่มแรกได้รับการแปลในภาษามราฐีในปี พ.ศ. 2360 หนังสือพิมพ์ภาษามราฐีฉบับแรกเริ่มต้นในปี พ.ศ. 2378 หนังสือเกี่ยวกับการปฏิรูปสังคมหลายเล่มเขียนโดยบาบาปาดัมจิ (Yamuna Paryatana, 1857), มหาตมะ Jyotiba Phule, Lokhitwadi, ผู้พิพากษา Mahadev Govind Ranade, Hari Narayan Apte (พ.ศ. 2407–2562) เป็นต้น Kesari ซึ่งเป็นหนังสือพิมพ์ของ Lokmanya Tilak ซึ่งตั้งขึ้นในปี พ.ศ. 2423 เป็นเวทีสำหรับแบ่งปันมุมมองทางวรรณกรรม Marathi ในเวลานี้ได้รับความช่วยเหลืออย่างมีประสิทธิภาพจาก Marathi Drama นอกจากนี้ยังมีการแสดงประเภทอื่นที่เรียกว่า 'Sangit Natya' หรือละครเพลง ละครเรื่องแรกคือSita Swayamvarของ VA Bhave ในปีพ. ศ. 2386 ต่อมา Kirioskar (1843–85) และ GB Deval (1854-19l6) ทำให้เกิดกลิ่นหอมโรแมนติกและเนื้อหาทางสังคม แต่Krishnaji Prabhakar Khadilkar (1872 ~ 1948) กับบทละครที่ถูกแบนของเขาKichaka-Vadh (1910) ทำให้แนวโน้มของการเขียนบทละครทางการเมือง ต่อมา "เวที" นี้ได้รับการเสิร์ฟโดยผู้มีความสามารถอย่าง Ram Ganesh Gadkari และ Prahlad Keshav Atre ละครเรื่องนี้เฟื่องฟูในช่วงทศวรรษที่ 1960 และ 70 โดยมีนักแสดงชาวอินเดียที่เก่งที่สุดเพียงไม่กี่คนที่สามารถรับบทเป็นตัวเอกได้หลายคน Mohan Agashe, Sriram Lagoo, Kashinath Ghanekar, Prabhakar Panshikar รับบทเป็นตัวละครอมตะมากมายที่เขียนโดยผู้ยิ่งใหญ่เช่น Vasant Kanetkar, Kusumagraj, vijay Tendulkar เพื่อเป็นชื่อไม่กี่คน การเคลื่อนไหวของละครเรื่องนี้ได้รับการสนับสนุนจากภาพยนตร์ฐีซึ่งไม่ประสบความสำเร็จอย่างต่อเนื่อง เริ่มต้นด้วย V. Shantaram และก่อนหน้าเขาผู้บุกเบิก DadaSaheb Phalke โรงภาพยนตร์ Marathi มีอิทธิพลต่อโรงภาพยนตร์ภาษาฮินดีร่วมสมัย ผู้กำกับ Raja Paranjape ผู้กำกับเพลง Sudhir Phadke นักแต่งเพลง G.Madgulkar และนักแสดงRaja Gosaviมารวมตัวกันเพื่อให้เพลงฮิตไม่กี่เพลงในช่วงเวลาต่อมา ภาษามราฐีที่พูดโดยคนที่นี่ได้รับอิทธิพลมาจากละครและภาพยนตร์ตลอดจนวรรณกรรมร่วมสมัย กวีนิพนธ์มราฐีสมัยใหม่เริ่มต้นด้วยการประพันธ์ของมหาตมะ Jyotiba Phule กวีรุ่นหลังเช่น Keshavsuta, Balakavi, Govindagraj และกวีของ Ravi Kiran Mandal เช่น Madhav Julian ได้เขียนกวีนิพนธ์ซึ่งได้รับอิทธิพลจากกวีนิพนธ์อังกฤษโรแมนติกและวิคตอเรีย ส่วนใหญ่มีอารมณ์อ่อนไหวและโคลงสั้น ๆ Prahlad Keshav Atre นักเสียดสีและนักการเมืองชื่อดังได้เขียนล้อเลียนกวีนิพนธ์ประเภทนี้ในคอลเลกชันของเขา Jhenduchi Phule Sane Guruji (2442-2503) มีส่วนทำให้วรรณกรรมสำหรับเด็กในภาษามราฐี ผลงานชิ้นสำคัญของเขา ได้แก่Shyamchi Aai (มารดาของ Shyam), Astik (Believer), Gode ​​Shevat (The Sweet Ending) เป็นต้นเขาแปลและทำให้คลาสสิกตะวันตกหลายเรื่องง่ายขึ้นและตีพิมพ์เป็นหนังสือเรื่องGode ​​Goshti (Sweet Stories)

วรรณกรรมมิโซ

Mizo วรรณคดีเป็นวรรณกรรมที่เขียนในMizo ṭtawngภาษาหลักของประชาชน Mizoซึ่งมีทั้งเป็นลายลักษณ์อักษรและประเพณีในช่องปาก มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในศตวรรษที่ 20 ภาษาพัฒนาส่วนใหญ่มาจากภาษา Lushaiมีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญจากPawi ภาษา , ภาษา Paiteและภาษาตูดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับวรรณกรรม [27]ทั้งหมดMizo ภาษาเช่นPawi ภาษา , Paite ภาษาอื่น ๆ ยังคงไม่ได้เขียนไว้จนกว่าจะถึงจุดเริ่มต้นของศตวรรษที่ 20 อย่างไรก็ตามมีวรรณกรรมทางโลกที่ไม่ได้เขียนไว้ในรูปแบบนิทานนิทานสงคราม ฯลฯ ที่สืบทอดกันมาจากรุ่นหนึ่งสู่อีกรุ่นหนึ่ง และมีวรรณกรรมทางศาสนามากมายในรูปแบบของบทสวดศักดิ์สิทธิ์ เหล่านี้เป็นบทสวดที่ใช้โดยทั้งสองประเภทของพระสงฆ์คือBawlpuและSadâwtบทความนี้เกี่ยวกับวรรณกรรมลายลักษณ์

วรรณคดีเนปาล

วรรณคดี Odia

ประวัติศาสตร์วรรณกรรมภาษา Odia เริ่มต้นด้วยอักษร charyapadas ที่เขียนขึ้นในศตวรรษที่ 8 Odia มีมรดกทางวรรณกรรมอันยาวนานในยุคกลางย้อนหลังไปถึงศตวรรษที่ 13 Sarala Dasที่อาศัยอยู่ในศตวรรษที่ 14 เรียกว่าVyasa of Odisha เขาแปลมหาภารตะเป็นภาษาโอเดีย ในความเป็นจริงภาษาที่เป็นมาตรฐานแรกผ่านขั้นตอนของการแปลตำราภาษาสันสกฤตคลาสสิกเช่นที่มหาภารตะที่รามายณะและSrimad Bhagavatam Jagannatha Das แปล Srimad Bhagavatam เป็นภาษา Odia และการแปลของเขาทำให้รูปแบบภาษาเขียนเป็นมาตรฐาน Odia มีประเพณีกวีนิพนธ์ที่แข็งแกร่งโดยเฉพาะอย่างยิ่งบทกวีที่ให้ข้อคิดทางวิญญาณ บางคนอื่น ๆ ที่ประสบความสำเร็จกวี Odia โบราณ ได้แก่Kabi Samrat Upendra BhanjaและKavisurya บาลาเดฟแร

ภาษาโอเดียเต็มไปด้วยความคลาสสิก รูปแบบต่างๆของกวีนิพนธ์เช่นจำปู, จันดา, บาจัน, จานัน, ปอย, เชาทิชา ฯลฯ ถูกเขียนขึ้นในช่วงยุคกลาง

ในศตวรรษที่ 19 Swabhab Kavi Gangadhar Meher (1862-1924), Fakir Mohan Senapati (1843–1918), Gouri Shankar Ray, Gopal Chandra Praharaj , บัณฑิตนิลมานีวิดยารัตนา , Kabibar Radhanath Rayเป็นบุคคลสำคัญไม่กี่คนในงานเขียนร้อยแก้วและกวีนิพนธ์ ของวรรณกรรม Odia ในศตวรรษที่ 20 Godabarish Mohapatra, Kalindi Charana Panigrahi, Kanhu Charan Mohanty (1906–1994), Godabarish Mishra , Gopinath Mohanty (1914–1991), Sachidananda Routray (1916–2004), Sitakant Mahapatra (เกิด 17 กันยายน 2480), Surendra , มาโนจดาส , Kishori จรัญดาส , รามากานตาแร ธ (เกิด 13 ธันวาคม 1934) Binapani Mohanty, Jagadish Mohanty , สโรชินีซาฮูราเชนทชอร์แพนด้า Padmaj Pal, Ramchandra Behera, ประติภาปา Satpathy , Nandini Sahu , Debaraj Samantray มีเพียงไม่กี่ชื่อที่สร้างOdia วรรณกรรม . เมื่อเร็ว ๆ นี้[ เมื่อไหร่? ] รัฐบาลอินเดียสถานภาพคลาสสิกที่Odiaในปี 2014 มีเวลาเมื่อเป็นประเทศบังคลาเทศพยายามที่จะเอาชนะOdia ภาษา พร้อมกับรัฐเบงกอลตะวันตก , Chhattisgarh , มัธยประเทศและรัฐอานธรประเทศ tookaway หลายส่วนของโอริสสาปล่อยให้โอริสสาลงไปในความว่างเปล่าและความสิ้นหวัง ชาวเบงกอลส่วนใหญ่อ้างว่า Odia เป็นรูปแบบที่ได้มาของภาษาเบงกาลีดังนั้นภาษาจึงไม่สามารถดำรงอยู่ได้อย่างอิสระบัณฑิตชาวเบงกาลีที่มีชื่อเสียงเช่น Kantilal Bhattacharya และ Rajendra Mitra อ้างว่า "Odia ekta swotontro bhasa hobena" กล่าวคือ Odia ไม่สามารถทนต่อการเป็นภาษาอิสระได้ แต่พวกเขาไม่ทราบว่าภาษาโอเดียนั้นเก่ากว่าภาษาเบงกาลีและเป็นภาษาที่เก่าแก่ที่สุดในโลกด้วยซ้ำ มันเป็นหนึ่งในภาษาคลาสสิก เนื่องจากการมีส่วนร่วมและการเสียสละอันยิ่งใหญ่ของผู้บุกเบิกเช่นFakirmohan Senapati , Gopabandhu Das , Madhusudan Das , Nilakantha Das , Gourishankar Ray , Maharaja Krushna Chandra Gajapatiและอื่น ๆ อีกมากมายภาษา Odisha และ Odia จึงกลับมามีเอกลักษณ์พิเศษและยืนหยัดอยู่ในอันดับที่ดีที่สุดใน ประเทศ. รัฐโอดิชาในปัจจุบันและภาษาโอเดียมีวิวัฒนาการมาจากการมีส่วนร่วมและการเสียสละมากมาย

วรรณคดีปัญจาบ

ประวัติความเป็นมาของวรรณคดีปัญจาบเริ่มต้นด้วยการถือกำเนิดของชาวอารยันในปัญจาบ ปัญจาบจัดให้พวกเขามีสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์แบบในการแต่งตำราโบราณ Rig-Veda เป็นตัวอย่างแรกที่มีการอ้างอิงถึงแม่น้ำพืชและสัตว์ในปัญจาบ ประเพณีวรรณกรรมปัญจาบโดยทั่วไปคิดว่าจะเริ่มต้นด้วย Fariduddin Ganjshakar (1173–1266) [2] กลอนเกี่ยวกับจิตวิญญาณและการสักการะบูชาส่วนใหญ่ของ Farid ถูกรวบรวมหลังจากการตายของเขาใน Adi Granth

Janamsakhis เรื่องราวเกี่ยวกับชีวิตและตำนานของคุรุนานัก (1469–1539) เป็นตัวอย่างแรก ๆ ของวรรณคดีร้อยแก้วปัญจาบ Nanak แต่งกลอนภาษาปัญจาบโดยใช้คำศัพท์จากภาษาสันสกฤตอาหรับเปอร์เซียและภาษาอินดิเคเตอร์อื่น ๆ เป็นลักษณะของประเพณี Gurbani กวีนิพนธ์ Sufi พัฒนาภายใต้ Shah Hussain (1538–1599), Sultan Bahu (1628–1691), Shah Sharaf (1640–1724), Ali Haider (1690–1785) และ Bulleh Shah (1680–1757) ตรงกันข้ามกับกวีชาวเปอร์เซียที่ชอบกาซาลในการแสดงบทกวีกวีปัญจาบซูฟีมีแนวโน้มที่จะแต่งในคาฟี [3]

กวีนิพนธ์ Punjabi Sufi ยังมีอิทธิพลต่อประเพณีวรรณกรรมปัญจาบอื่น ๆ โดยเฉพาะ Punjabi Qissa ประเภทของโศกนาฏกรรมโรแมนติกซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากแหล่งที่มาของภาษาอินดิเคภาษาเปอร์เซียและอัลกุรอาน Qissa of Heer Ranjha โดย Waris Shah (1706–1798) เป็นหนึ่งในกลุ่มที่ได้รับความนิยมมากที่สุดของ Punjabi qisse เรื่องอื่น ๆ ที่ได้รับความนิยม ได้แก่ Sohni Mahiwal โดย Fazal Shah, Mirza Sahiba โดย Hafiz Barkhudar (1658–1707), Sassi Punnun โดย Hashim Shah (1735? -1843?) และ Qissa Puran Bhagat โดย Qadaryar (1802–1892)

นวนิยายวิกตอเรียละครเอลิซาเบ ธ บทกวีอิสระและสมัยใหม่เข้าสู่วรรณกรรมปัญจาบผ่านการแนะนำการศึกษาของอังกฤษในช่วงการปกครองของอาณานิคม การจัดตั้งคณะเผยแผ่ศาสนาคริสต์ที่ Ludhiana ในปี 1835 (ซึ่งมีการติดตั้งแท่นพิมพ์สำหรับใช้แบบอักษร Gurmukhi และยังได้ออกไวยากรณ์ภาษาปัญจาบเป็นครั้งแรกในปี พ.ศ. 2381) การตีพิมพ์พจนานุกรมภาษาปัญจาบโดยสาธุคุณเจ. ผลกระทบที่กระเพื่อมของการเสริมสร้างความเข้มแข็งและความทันสมัยของระบบการศึกษาภายใต้การอุปถัมภ์ของขบวนการซิงห์ซาบาในทศวรรษที่ 1860 เป็นพัฒนาการบางอย่างที่ทำให้ 'ความทันสมัย' ปรากฏในวัฒนธรรมวรรณกรรมปัญจาบ ต้องมีการชี้ให้เห็นที่นี่ว่า 'modernism' ถูกนำมาใช้ที่นี่เป็นคำที่ครอบคลุมเพื่อครอบคลุมพัฒนาการที่หลากหลายในวัฒนธรรมวรรณกรรมปัญจาบโดยเริ่มจากการแยกตัวออกจากประเพณีหรืออดีตไปสู่ความมุ่งมั่นในอุดมการณ์ที่ก้าวหน้าจาก ลักษณะการทดลองของความเปรี้ยวจี๊ดไปสู่ความแปลกใหม่ของการคาดการณ์ล่วงหน้า

วรรณคดีราชสถาน

วรรณคดีสันสกฤต

วรรณกรรมสินธี

วรรณกรรมทมิฬ

วรรณกรรมทมิฬมีลักษณะทางวรรณกรรมที่ยาวนานและยาวนานกว่า 2500 ปี ( ช่วง Sangam : ศตวรรษที่ 5 ก่อนคริสต์ศักราชถึงศตวรรษที่ 3) Tolkaappiyam (ศตวรรษที่ 3 ก่อนคริสต์ศักราช) ได้รับการยกย่องว่าเป็นงานที่เก่าแก่ที่สุดในภาษาทมิฬในปัจจุบัน ประวัติศาสตร์วรรณคดีทมิฬเป็นไปตามประวัติศาสตร์ของรัฐทมิฬนาฑูตามกระแสสังคมและการเมืองในยุคต่างๆอย่างใกล้ชิด ฆราวาสธรรมชาติของต้นแซบทกวีวิธีที่จะทำให้ผลงานของธรรมชาติทางศาสนาและการสอนในช่วงยุคกลาง Tirukkuralเป็นตัวอย่างที่ดีของงานดังกล่าวเกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์และศีลธรรมทางการเมือง คลื่นแห่งการฟื้นฟูศาสนาช่วยสร้างผลงานวรรณกรรมจำนวนมากโดยผู้เขียนSaiviteและVaishnavite ผู้เขียนเชนและชาวพุทธในช่วงยุคกลางและผู้เขียนชาวมุสลิมและยุโรป[ ต้องการอ้างอิง ] ในเวลาต่อมาก็มีส่วนในการเติบโตของวรรณกรรมทมิฬ

การฟื้นฟูวรรณกรรมภาษาทมิฬเกิดขึ้นในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 เมื่องานเกี่ยวกับศาสนาและปรัชญาถูกเขียนในรูปแบบที่ทำให้คนทั่วไปสามารถเพลิดเพลินได้ง่ายขึ้น กวีชาตินิยมเริ่มใช้พลังของกวีนิพนธ์ในการสร้างอิทธิพลต่อมวลชน เรื่องสั้นและนวนิยายเริ่มปรากฏ ความนิยมของภาพยนตร์ทมิฬยังเปิดโอกาสให้กวีทมิฬยุคใหม่ได้ปรากฏตัว

วรรณคดีเตลูกู

ภาษาเตลูกูซึ่งเป็นภาษาอินเดียที่มีผู้พูดมากเป็นอันดับสาม (รองจากภาษาฮินดีและเบงกาลี) อุดมไปด้วยประเพณีวรรณกรรม วรรณกรรมเขียนที่เก่าแก่ที่สุดมีอายุย้อนไปถึงศตวรรษที่ 7 ประเพณีการประพันธ์ที่ยิ่งใหญ่เริ่มต้นด้วยNannayyaซึ่งได้รับการยกย่องว่าAadikaviของ Telugu หมายถึงกวีคนแรก เขาเป็นของศตวรรษที่ 10 หรือ 11

Vemanaเป็นเจ้าชายหรือที่เรียกว่า Pedakomati หรือ Vemaa Reddy ซึ่งมีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ 14 และเขียนบทกวีในภาษาของคนทั่วไป เขาตั้งคำถามเกี่ยวกับค่านิยมและแบบแผนและแนวทางปฏิบัติทางศาสนาในบทกวีของเขา ปรัชญาของเขาทำให้เขากลายเป็นกวีเอกของมวลชน

Viswanadha Satyanarayana ( Veyipadagalu ) (1895-1976) ซึ่งเป็นผู้อาวุโสของวรรณกรรมแบบเดิม ๆ ความคิดสร้างสรรค์เป็นครั้งแรกที่จะได้รับรางวัล Jnanpithสำหรับกูตามด้วยซีนารายณ์เรดดี้และRavuri Bharadwaja

Srirangam Srinivasaraoหรือศรีศรี (เกิด พ.ศ. 2453) เป็นกวีและนักแต่งเพลงยอดนิยมในศตวรรษที่ 20 ศรีศรีขึ้นรถ "วงดนตรีวรรณกรรมเตลูกูที่เดินทางไปตามถนนของกษัตริย์และราชินีสู่ถนนที่เต็มไปด้วยโคลนของสามัญชน"

การเคลื่อนไหวทางวรรณกรรม

ยุคเก่า

วรรณกรรมเตลูกูได้รับการเสริมแต่งโดยขบวนการวรรณกรรมมากมายเช่นขบวนการ Veera Shaiva ซึ่งให้กำเนิด dwipada kavitvam (กลอน) ขบวนการภักติก่อให้เกิดการรวบรวมโดย Annamayya, Kshetrayyaและ Tyagaraja และ kancharla Gopanna (Ramadasu) ขบวนการฟื้นฟูศิลปวิทยาที่ Vemana ประกาศหมายถึงขบวนการวรรณกรรมเตลูกูเก่า

ยุคใหม่

ขบวนการโรแมนติก (นำโดย Krishnasashtri, Rayaprolu, Vedula), ขบวนการนักเขียนก้าวหน้า, Digambara Kavitvam (Nagnamuni, Cherabanda Raju, Jwalamukhi, Nikhileswar , Bhairavayya และ Mahaswapna Revolutionary Writers 'Movement, Streevada Kavitvam และ Dalugu วรรณกรรมวรรณกรรมเตลูกู เป็นผู้ถือมาตรฐานของวรรณคดีอินเดียในแง่นี้

นิยายและวรรณกรรมร้อยแก้ว:

Kandukuri Veeresalingam ได้รับการกล่าวขานว่าเป็นบิดาของนิยายเรื่อง Modern Telugu Kodavatiganti Kutumba Rao วางรากฐานให้กับนวนิยายและเรื่องสั้นภาษาเตลูกูสมัยใหม่ที่สมจริงและ Rachakonda และ Kalipatnam ถือธงไปสู่ความยอดเยี่ยม

Annamaya , Gurajada Appa Rao , Kandukuri , Devulapalli , Jashuva , Unnava Laxminarayana ( Malapalli ), Bucchi Babu, Tripuraneni Gopichand , Maa Gokhale, Papineni Sivasankarและอื่น ๆ อีกมากมายมีผลกระทบอย่างมากต่อวรรณกรรมของเตลูกู

วรรณคดีตรีปุรี

Tripuri (Kokborok / Tiprakok) เป็นภาษาพื้นเมืองของชาวตริปุรีในรัฐตริปุระปัจจุบันทางตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย ในช่วงศตวรรษที่ 20 ราชวงศ์และเจ้าหน้าที่หลายคนมีส่วนช่วยในการพัฒนาภาษา Kokborok ในหลาย ๆ ด้าน

คำใบ้สำคัญเกี่ยวกับความเก่าแก่ของภาษา Kokborok สามารถพบได้ในบรรทัดใน "Rajmala" ซึ่งเป็นพงศาวดารที่กล่าวถึง "Rajmala" เป็นครั้งแรกใน Kokborok (Tripuri)

วรรณกรรมตูลู

วรรณกรรมลายลักษณ์ของตูลูไม่ได้มีขนาดใหญ่เท่ากับวรรณกรรมของภาษาดราวิเดียนวรรณกรรมอื่น ๆ เช่นภาษาทมิฬ [46] อย่างไรก็ตามทูลูเป็นหนึ่งในห้าภาษาวรรณกรรมดราวิเดียนเท่านั้นอีกสี่ภาษาคือทมิฬเตลูกูกันนาดาและมาลายาลัม วรรณกรรม Tulu ที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่จนถึงปัจจุบันคืองานแปล Tulu ของมหากาพย์ภาษาสันสกฤตที่ยิ่งใหญ่ของมหาภารตะที่เรียกว่า Mahabharato (ಮಹಾಭಾರತೊ) เขียนโดย Arunabja (ค.ศ. 1657) กวีที่อาศัยอยู่ใน Kodavur ใกล้ Udupi [47] ประมาณปลายคริสต์ศตวรรษที่ 14 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 15 [48] งานวรรณกรรมที่สำคัญอื่น ๆ ในทูลู ได้แก่

(Dev ದೇವಿ ಮಹಾತ್ಮೆ) ค.ศ. 1200 - แปลทูลูศรีภควาตา (ಶ್ರೀ ಭಾಗವತೊ) ค.ศ. 1626 - เขียนโดยวิษณุทังกาคาเวรี (ค.ศ. 1391) บทนี้ส่วนใหญ่ใช้ในการเขียนงานทางศาสนาและวรรณกรรมในภาษาสันสกฤต [49] [50] แม้แต่วันนี้สคริปต์อย่างเป็นทางการของแปดอารามทูลู (Ashta Mathas of Udupi) ก่อตั้งโดย Madhvacharya ใน Udupi คือ Tulu [51] [52] สังฆราชของอารามเขียนชื่อของพวกเขาโดยใช้สคริปต์นี้เมื่อพวกเขาได้รับการแต่งตั้ง [52]

วรรณกรรมทูลูสมัยใหม่เขียนโดยใช้อักษรกันนาดา มันดารารามเกียรติ์เป็นวรรณกรรมทูลูสมัยใหม่ที่โดดเด่นที่สุด เขียนโดย Mandara Keshava Bhatt ได้รับรางวัล Sahitya Academy สาขากวีนิพนธ์ยอดเยี่ยม [53] Madipu, Mogaveera, Saphala และ Samparka เป็นวารสาร Tulu ที่ได้รับความนิยมซึ่งตีพิมพ์จาก Mangalore Tulu Sahitya Academy ซึ่งจัดตั้งขึ้นโดยรัฐบาลของรัฐกรณาฏกะในปี 1994 เช่นเดียวกับ Kerala Tulu Academy ที่จัดตั้งโดยรัฐบาล Kerala ของอินเดียใน Manjeshwaram ในปี 2550 เป็นองค์กรของรัฐที่สำคัญที่ส่งเสริมวรรณกรรม Tulu อย่างไรก็ตามมีองค์กรจำนวนมากกระจายอยู่ทั่วโลกโดยมีประชากรอพยพชาวทูลูจำนวนมากซึ่งมีส่วนช่วยในการเขียนวรรณกรรมของตูลู ผู้มีส่วนร่วมในวรรณคดี Tulu ได้แก่ Kayyar Kinhanna Rai, MK Seetharam Kulal, Amruta Someshwara, BA Viveka Rai, Kedambadi Jattappa Rai, Venkataraja Puninchattaya, Paltadi Ramakrishna Achar, Dr. Sunitha M. Shetty, Dr. Vamana Nandavara, Sri Balakrishna Shetty Polali

~~ https://en.m.wikipedia.org/wiki/Tulu_language~~

วรรณคดีอูรดู

ในประเพณีอื่น ๆ กวีนิพนธ์ภาษาอูรดูเป็นตัวอย่างที่ดีของการสังเคราะห์ทางภาษาและวัฒนธรรม คำศัพท์ภาษาอาหรับและเปอร์เซียที่ใช้ภาษาฮินดีส่งผลให้มีวรรณกรรมกาซาลที่กว้างขวางและเป็นที่รักอย่างยิ่งซึ่งมักเขียนโดยชาวมุสลิมในบริบทต่างๆตั้งแต่เรื่องโรแมนติกและสังคมไปจนถึงปรัชญาและทัสสาวุฟ (Sufism) ในไม่ช้าภาษาอูรดูก็กลายเป็นภาษาศาลของชาวมุกัลและในรูปแบบที่สูงกว่านี้เคยเรียกว่า " Kohinoor " ของภาษาอินเดีย เป็นแน่นอนกลั่นอุดมภาษาที่มีความซับซ้อนและ ripended มากที่สุดและวรรณกรรม, การผลิตกวีเหมือนเมียร์ , Ghalib , อิคบาล , ZauqและFaiz กวีนิพนธ์ของโมฮัมเหม็ดอิกบาลกระตุ้นจิตวิญญาณแห่งเสรีภาพในหมู่ชาวมุสลิมในอินเดียจึงมีส่วนสำคัญในการสร้างปากีสถาน

ในนิยายวรรณกรรมภาษาอูรดูก็เฟื่องฟูเช่นกัน Umrao Jaan Ada จาก Mirza Hadi Ruswa เป็นนวนิยายภาษาอูรดูที่สำคัญเรื่องแรก Premchand ได้รับการปฏิบัติในฐานะบิดาแห่งนิยายภาษาอูรดูสมัยใหม่ด้วยนวนิยายเรื่อง Godan และเรื่องสั้นของเขาเช่น Kafan ศิลปะของเรื่องสั้นถูกนำไปข้างหน้าโดย Manto, Bedi, Krishn Chander และนักเขียนที่ได้รับการยกย่อง นวนิยายภาษาอูรดูขึ้นสู่ความสูงในช่วงทศวรรษ 1960 ด้วยนวนิยายของQurratulain Haiderและ Abdullah Hussain ในช่วงปลายศตวรรษที่ 20 นวนิยายภาษาอูรดูได้เข้าสู่ช่วงใหม่ด้วยนวนิยายเรื่อง MAKAAN ของ Paigham Afaqui ภาษาอูรดูกาซาลเพิ่งเปลี่ยนสีเมื่อไม่นานมานี้โดยมีการสอดแทรกและประสานเข้ากับประเด็นชีวิตที่ทันสมัยและร่วมสมัยมากขึ้นเรื่อย ๆ

วรรณกรรมเปอร์เซียของอินเดีย

ในช่วงต้นของชาวมุสลิมภาษาเปอร์เซียกลายเป็นภาษาราชการของภาคเหนือของชมพูทวีปซึ่งใช้โดยผู้มีการศึกษาและรัฐบาลส่วนใหญ่ ภาษานี้มีมาตั้งแต่สมัยแรกสุดในคริสต์ศตวรรษที่ 11 ได้ถูกนำเข้าสู่อนุทวีปโดยราชวงศ์เตอร์กและอัฟกานิสถานของเอเชียกลาง เปอร์เซียที่มีวัฒนธรรมหลากหลาย [28]หลายอินเดียกลายเป็นกวีเปอร์เซียที่สำคัญต่อมาถูกที่โดดเด่นที่สุดอาเมียร์ Khusroและในครั้งที่ทันสมัยมากขึ้น, มูฮัมหมัดอิคบาล วรรณกรรมภาษาสันสกฤตที่เก่าแก่ส่วนใหญ่ได้รับการแปลเป็นภาษาเปอร์เซียเช่นกัน เป็นเวลานานภาษานี้ยังคงเป็นภาษาศาลของชาวมุกัลในไม่ช้าจะถูกแทนที่ด้วยภาษาอูรดู เปอร์เซียยังคงมีสถานะแม้จะมีการแพร่กระจายของภาษาอูรดูในช่วงปีแรก ๆ ของการปกครองของอังกฤษในอินเดีย เจ้าหน้าที่อังกฤษส่วนใหญ่ต้องเรียนรู้ภาษาเปอร์เซียเกี่ยวกับการมาอินเดียและสรุปการสนทนาเป็นภาษาเปอร์เซีย อย่างไรก็ตามในปีพ. ศ. 2380 อังกฤษในความพยายามที่จะขยายอิทธิพลได้ทำการปกครองของรัฐบาลให้ยุติการใช้ภาษาเปอร์เซียและเริ่มใช้ภาษาอังกฤษแทน ดังนั้นจึงเริ่มการลดลงของเปอร์เซียในฐานะภาษาราชการส่วนใหญ่ของอนุทวีปซึ่งเป็นภาษาใหม่ของบริติชราชอังกฤษ ภาษาอินเดียสมัยใหม่หลายภาษายังคงแสดงให้เห็นถึงอิทธิพลของเปอร์เซียที่ค่อนข้างหนักโดยเฉพาะอย่างยิ่งภาษาอูรดูและภาษาฮินดี

วรรณกรรมจากอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ

วรรณคดีอังกฤษจากตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดียหมายถึงการทำงานของร่างกายโดยนักเขียนภาษาอังกฤษจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือของอินเดีย .They รวมหลายประเภทย่อยเช่นนาควรรณคดีวรรณกรรมอัสสัม , Meitei มณีหรือวรรณกรรมอื่น ๆ ในกลุ่ม อินเดียโบราณมีตัวอย่างหลายอย่างเข้มข้นเหมือนโองการเหลือเชื่อแปลมาจากรามายณะชื่อSaptakanda รามายณะ เพลงประสานเสียงที่รู้จักในฐานะOja-บาลี , [29]และการแสดงละครเป็นที่รู้จักPanchaliยังเป็นส่วนที่กว้างขวางของวรรณกรรมรัฐอัสสัม [30]

• Sahitya Akademi Fellowship
• รางวัลเจนพิ ธ
• Sahitya Akademi Award
• Vyas Samman
• สรัสวดีสัมมา

• บทกวีมหากาพย์ของอินเดีย
• รายชื่อนักเขียนชาวอินเดียโบราณ
• วรรณคดีอินเดีย (วารสาร)
• กวีนิพนธ์อินเดีย
• วรรณกรรมจากอินเดียตะวันออกเฉียงเหนือ
• โรงเรียนวรรณคดีสเตฟาเนียน

• วรรณคดีอินเดียเรื่อง Indohistory
• นิตยสารวรรณกรรมนิยายและบทกวีของอินเดีย
• ตำราบัญญัติภาษาเอเชียใต้[ ลิงก์ตายถาวร ]
• Bhas - บทกวีที่ยาวที่สุดเกี่ยวกับรัฐธรรมนูญของอินเดียสร้างสถิติโลก