นิยายวาย นายเอก เป็นแฮกเกอร์ ธัญ วลัย จบ แล้ว

โหลๆ นิยายนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของผมเลย เย้ๆ

ขอให้ทุกคนสนุกกับนิยายผมนะ

แนะนำตัวละคร

[ข้อมูลบางส่วนไม่ถูกต้อง]

-นายเอก-

ชื่อ : ชินยะ​ เค​ ไนท์

ชื่อเล่น : ไนท์

อายุ : 21

อาชีพ : เลขาของมาคัส

เบื้องหลังทำอาชีพ : แฮกเกอร์

-พระเอก-

ชื่อ : มาคัส นาวินคอร์ส

ชื่อเล่น : มาคัส

อายุ : 21

อาชีพ : เจ้าของบริษัทXSของประเทศ

เบื้องหลังทำอาชีพ : มาเฟีย

เป็นลูกเจ้าของร้านเพชรขนาดใหญ่ส่งออกเพชร แต่เบื้องหลังของเขาคือมาเฟียโด่งดังในวงการมาเฟียมีนิสัยที่เจ้าชู้วันไนท์กับหญิงสาวไปทั่ว 

“ 

กล้านักนะมึงที่มาล้วงข้อมูลของแก๊งกูคงอยากเจอดีสินะมึง 

’’ 

อายุ 

24 

ชื่อ เมล 

อาชีพของเขาคือ....แฮกเกอร์มีคนจ้างเมื่อไรเขาก็จะทำตามเพื่อแลกกับเงิน เขาเป็นเด็กกำพร้าแต่เขามีสมองอันฉลาดเลยทำงานหาเลี้ยงตัวเองและเป็นที่หมายป้องของตำรวจและมาเฟียมากนิสัยเป้นที่เงียบไม่ค่อยสุงสิงกับใคร 

“ 

ผมแค่โดนจ้างมาปล่อยผมไปเถอะ มีปัญหาอะไรก็ไปทำคนจ้างผมสิ 

” 

สวัสดีค่ะไรท์เป็นนักเขียนมือใหม่แกะกล่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกที่แต่งนะค่ะ เรื่องที่ไรท์แต่งสนุกไหมถ้าไม่สนุกทุกคนคอมเม้นบอกได้ค่ะไรท์จะได้ไปปรับปรุงแก้ไข้เรื่องให้สนุกขึ้น 1 คอมเม้น = 1 กำลังใจ อย่าเป็นนักอ่านเงานกันนะรักลีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ 

ยังไงก็ฝากผลงานเรื่องนี้ด้วยนะค่ะ ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะค่ะ 

และที่สำคัญนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายแตกขึ้นมาเองผู้ใดที่มาคัดลอกนิยายถื้อว่าผิดกฎหมาย ไรท์สงวนลิขสิทธิ์นะคะผู้ใดเอาไปลงที่อื่นที่ตัวไรท์ไม่ได้เป็นคนลงถือว่าผิดกฎหมายคัดลอกผลงานผู้อื่นคะ 

“อ่าา แป๊บหนึ่งนะครับขอผมแน่ใจก่อน” สิ้นสุดเสียงของร่างบางก็หยิบ iPad ของตัวเองที่เล่นค้างไว้ข้างๆไว้ขึ้นมา ก่อนที่จะเริ่มพิมพ์หาบางอย่างที่ตนนั้นสงสัย

Part เรนโซ่

ใช่จริงๆด้วยเด็กคนนี้ ผมคิดไปพลางมองไปที่ตัวหนังสือบนหน้าจอที่มันปรากฏฐานข้อมูลของบุคคลที่ผมสงสัย

นาย xxx ชื่อเล่นชื่อ วายุ อายุ 17 ปี เรียนที่โรงเรียน A.T.S. ทำงานที่คาเฟ่ใกล้ๆบ้าน เพราะขัดสนเรื่องเงิน แต่ทำไมเด็กคนหนึ่งที่ขัดสนเรื่องเงินถึงได้เรียนโรงเรียนของลูกคุณหนูได้ละ เด็กทุนก็ไม่ใช่ที่คือเหตุผลที่ผมสงสัยแต่พอลองแฮกเข้าไปในระบบต่างๆ

ไม่ว่าจะเป็นคอมของเจ้าตัวกล้องวงจรปิดภายในบ้าน และในธนาคาร กับทำให้ผมถึงกับแสยะยิ้มออกมา

เด็กคนนี้ไม่ใช่เด็กธรรมดาจริงๆนั่นแหละ แต่เป็นถึงมือแฮกเกอร์ขององค์กรใหญ่องค์กรหนึ่งถ้าถามว่าแล้วผมสามารถรู้ได้ไง ทั้งๆที่เข้าก็เป็นแฮกเกอร์เก่งๆคนหนึ่ง ส่วนผมนั้นก็แค่แฮกเป็นแต่ไม่ได้เชี่ยวชาญขอบอกเลยครับว่า

ก็คนมันเก่งอะครับ! 

อะหยอกๆ ที่ผมสามารถแฮกเข้าไปดูได้ง่ายๆ เพราะผมมีโค้ดและรหัสต่างๆ เกี่ยวกับการป้องกันขององค์กรเด็กคนนี้นะสิ 

ส่วนเงินที่เจ้าเด็กที่ชื่อวายุนี้ได้มา นั้นก็ไม่ใช่น้อยๆเลยหละครับเพราะงานที่ทางองค์กรมีให้ทำแต่ละครั้ง จำนวนเงินมันหลักสิบล้านขึ้นทุกครั้งเลยส่วนเงินที่ได้มาถ้าถามว่าแล้วทำไมไม่เอาไปปลดหนี้ให้พ่อ อันนี้ถ้าจะให้ผมเดาก็คือพ่อไม่รู้เกี่ยวกับงานที่คนเป็นลูกทำและก็ไม่อยากเอาเงินที่ตัวเองหามาได้เองให้กับคนที่ทำร้ายตัวเองเป็นปีๆหรอกนถึงคนๆนั้นจะเป็นพ่อก็เถอะ.. 

เอาเป็นว่าตัดปัญหาเรื่องนั้นไปก่อนมาสนใจภาพเบื้องหน้าผมดีกว่า เพราะตอนนี้พี่อลาโน่ ไปพาตัวลูกหนี้คนนั้นมาทั้งพ่อทั้งลูกแล้ว.. 

Past เซน 

ผมที่นั่งมองตัวเล็กของผมนั่งกด ipad อยู่หลังจากพูดเสร็จตอนนี้ก็นั่งทำหน้าตาที่ผมคิดว่ามันทำให้ผมร้อนๆหนาวๆยังไงก็ไม่รู้นั่งกด ipad อยู่ดีๆคิ้วก็ขมวดเข้าหากันอยู่ๆก็แสยะยิ้ม อยู่ๆก็เหมือนกับคิดอะไรออก 

แต่พอผ่านไปสักพักก็มีคนมาเคาะประตูพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของบอดี้การ์ดที่ผมคุ้นเคยอลาโน่นั้นเอง ที่เดินเข้ามาพร้อมกับร่างของสองพ่อลูกที่เดินก้มหน้าตามเข้ามาส่วนทางด้านหลังสุดก็เป็นการ์ดอีกชุดหนึ่งที่คุมสองพ่อลูกนั้นเข้ามา 

พอผมเห็นคนเข้ามาแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ตำแหน่งที่นั่งของประธานทันที ไม่ลืมที่จะช้อนตัวของตัวเล็กที่นั่งตักผมอยู่ก่อนแล้วให้มานั่งตำแหน่งประธานแทน จากนั้นก็หันไปสังเกตฝ่ายตรงข้ามทันที 

ร่างสูงของคนเป็นพ่อจะหน้าตาออกไปทางคมเข้มนิดๆสูงประมาณ 180 ได้ ส่วนคนเป็นลูกหน้าตาจะออกไปทางแนวหล่อและออกสวยนิดๆ สูงประมาณ 175 กว่าๆ 

“ไง มีอะไรจะพูดมั้ย?” ผมถามคนเป็นพ่อหรือวายออกไป 

“คือ..ผะ..ผมขอเวลาอีกนิดได้มั้ยครับอีกแค่สามเดือนไม่สิขออีกแค่หนึ่งเดือนนะครับ ขอแค่นั้นจริงๆ ” ชายหนุ่มวัยกลางคนพูดขึ้นมาพร้อมกับโขกหัวลงกับพื้นแรงๆเป็นการขอร้อง 

“ผมให้เวลาคุณมาเยอะแล้วนะแล้วนี้ก็เลยกำหนดมานานแล้วด้วย หวังว่าคุณยังจำกฎง่ายๆของการกู้ยืมเงินของผมอยู่นะครับ..มีคืนก็รอด ไม่มีก็ฆ่า”

ผมพูดออกเสร็จก็ยกปืนขึ้นมาจอตรงกลางศีรษะของร่างชายวัยกลางคนพอดี

“ได้โปรดเถอะครับไว้ชีวิตผมด้วย!..ผะ..ผมจะรีบหาเงินมาคืนให้เร็วที่สุดเลยครับ! ระ หรือไม่ก็เอาลูกชายของผมไปก็ได้ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานบ้านงานครัว หรือเรื่องอย่างว่าก็ได้นะครับ! แต่ถ้าไม่ต้องการแล้วก็เอาไปขายก็ได้นะครับ แต่ขอร้องละไว้ชีวิตผมด้วยเถอะ!”

“พ่อ!!”

แค่กๆๆ  

สิ้นสุดเสียงของชายวัยกลางคน คนเป็นลูกก็รีบพูดแทรกขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดทันที แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะอยู่ๆก็ที่เสียงไอแทรกขึ้นมา สองคนพ่อลูกที่ได้สติก็รีบทันไปทางทิศทางของเสียงไอทันที 

Part วายุ 

พอผมได้ยินสิ่งที่พ่อของผมพูดก็รีบพูดแทรกขึ้นมาทันทีผมไม่เข้าใจทำไมพ่อถึงทำกับผมแบบนี้เเล้วผมเกี่ยวอะไรด้วย ผมที่กำลังจะเดินกลับบ้าน อยู่ก็มีคนชุดดำหน้าตาน่ากลัวจับมาพอเข้ามาในรถก็เห็นพ่อที่นั่งทำหน้าซีดๆอยู่ พอแบบนั้นผมก็เข้าใจสถานการณ์ทันทีคงเป็นเจ้าหนี้ของพ่อสินะถึงตอนนี้ผมไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะพาผมไปไหน แต่ที่รู้ๆคือทั้งผมและพ่อมีโอกาสรอดน้อยมาก 

พอพวกคนชุดดำขับรถมาเรื่อยๆแล้ว ก็มาจอดอยู่ด้านหลังของบริษัทใหญ่ๆ บริษัทหนึ่ง ถ้าจับไม่ผิดนี้น่าจะเป็นบริษัทของตระกูล ยูคิน แบล็คแน่ๆพ่อนะพ่อ ยืมคนไหนไม่ยืมมายืมคนในตระกูลนี้ตายแน่ๆ เพราะถึงผมจะเป็นแฮกเกอร์แต่ผมก็พยายามเลี่ยงคนในตระกูลนี้มาโดยตลอด เพราะมันเสี่ยงนะสิ 

ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่เอาเงินที่ได้มาให้พ่อนะหรอขอบอกเลยนะครับ ไม่! มี! ทาง! เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อมักจะชอบทำร้ายร่างกายผมอยู่ตลอดเวลาถึงแม้ว่าตอนที่คุณแม่อยู่จะทำเป็นบางครั้งเท่านั้นแต่พอคุณแม่เสียไปเท่านั้นแหละ ผมนี้เหมือนกับตกอยู่ในนรกทั้งเป็นเลย 

เอาเป็นว่าตอนนี้ตัดมาที่สถานการณ์ตอนนี้ก่อนเลยละกัน เพราะตอนนี้ผมเหมือนหูอื่อไปชั่วขณะตอนที่พ่อบอกให้ผมไปเป็นเด็กของไอมาเฟียนั้นพ่อคิดว่าผมเป็นอะไร? ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้? 

แต่ในเวลาเดียวกันอยู่ๆก็มีเสียงไอเกิดขึ้น ภายในห้องที่เงียบสงัดทำให้ทั้งผมและพ่อ หันไปมองทางด้านหลังของไอมาเฟีย ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาสวยๆหวานๆคนหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตำแหน่งประธาน เเละเขาคนนั้นกำลังนั่งจ้องมาทางพวกผมอยู่ด้วย 

“เอาจริงดิ? ขายง่ายๆอย่างงี้เลยหรอวะ” เสียงทุ้มหวานถูกเปล่งออกมาจากปากสีแดงสวยนั้น ทำให้ผมเผลอจองไปชั่วขณะก่อนที่พ่อผมจะตะโกนออกมา 

“มึงเป็นใครวะ! มาเสือกอะไรด้วย..อ่อ..หรือว่าคู่นอน..หึ!..คู่นอนอย่างมึงมาเสือกอะไรด้วยวะ หรือว่ากลัวว่าจะมีคนมาแย่งหน้าที่ในการแหกแข้งแหกขาให้คุณเซ-”  

ปั้ง! 

อร๊ากกกก 

“มึงจะพูดอะไรก็พูด แต่ไม่ใช่มาพูดดูถูกเมียกูแบบนี้!! ตอนแรกก็กะว่าจะทำให้มึงตายแบบไม่ทรมานแล้วเชียว แต่ปากมึงนี้เสือกหาเรื่องเองวะ! ใครอยู่ข้างนอกมาเอามันออกไปไว้ที่โกดังทีดิ!!” 

“ครับบอส!!” 

หลังจากร่างสูงพูดจบก็มีลูกน้องสองคนเข้ามาคุมตัวชายวันกลางคนออกไป 

“เฮ้ยพวกมึงทำอะไรปล่อยกูสิวะ..คุณเซนครับ..ผมขอโทษครับ..ปล่อยผมไปเถอะผมไม่รู้จริงๆ..ว่าเด็กคนนั้นคือคนของคุณเซน..ฮื่ออ..ปล่อยผมไปเถอะครับๆ!” 

Part เซน 

พอผมได้ยินคำพูดนั้นเสร็จ ผมก็ไม่รอช้ารีบยกปืนขึ้นยิงบริเวณไหลขวาของคนพ่อทันที ใครมันใช้ให้มันพูดถึงตัวเล็กของผมแบบนั้นแหละครับ คนของผมถูกพูดออกมาจากปากเน่าๆ ของมันแค่นี้ก็อยากจะฆ่ามันแล้วหันเป็นชิ้นๆจะแย่อยู่แล้ว 

“พี่เซนรีบเกินไปรึเปล่าครับเนี่ย? งั้ม!” อยู่ๆตัวเล็กของผมก็พูดขึ้นมากหลังจากเหตุการณ์นั้นผ่านไป พร้อมกับเอาขนมคุกกี้เข้าปากไปด้วย 

“หึ มันสมควรตายนะดีแล้ว” ร่างสูงพูดจบก็รับสาวเท้าเดินตรงไปหาร่างบางที่ยังนั้นกินขนมอยู่ทันที 

“ใครมันบังอาจพูดแบบนั้นกับคนของพี่มันต้องไม่ตายดีแน่” 

“เห้ออ..ตามใจพี่เซนเลยครับ..แล้วจะทำยังไงกับเด็กคนนั้นดีละครับ” ร่างบางที่เริ่มเอือมระอากับนิสัยของร่างสูงก็หันไปให้ความสนใจกับเด็กหนุ่มแฮกเกอร์ที่ยังนั่งอยู่กับพื้นอยู่ 

อึก! 

คนถูกมองกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบากหลังจากที่สบตาเข้ากับแววตาคู่สวยนั้น ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงรู้สึกถึงความอันตรายจากเด็กผู้ชายตรงหน้า 

“อ่า พี่ว่าเอาไปเป็นเด็กรับใช้ที่บ้านก็ได้ หรือจะเอาไปเป็นคนทำสวนดีนะ?” เซน 

“ผมว่าเอาไปเป็นมือไปเป็นมือแฮกเกอร์ในสังกัดของบริษัทก็ได้นะครับ” เรนโซ่ 

“!!!” วายุ 

“มือแฮกเกอร์? เด็กนี้นะหรอมือแฮกเกอร์พี่ว่าพี่ก็ให้คนในเครือของพี่ดูแล้วนะ แต่ไม่เห็นมีเรื่องแบบนี้เขียนรายงานมาเลย” 

“ก็นั้นมันก็แค่เช็คดูผิวเผินเท่านั้นนิครับ เพราะว่ารหัสที่จะเจาะเข้าไปดูได้นั้นมันต้องเป็นรหัสขององค์กรที่เจ้าตัวทำงานอยู่ จากนั้นก็โค้ดเนมของอีกฝ่ายที่เราจะค้นหา เเล้วก็บลาๆ” พอร่างบางพูดจบห้องก็อยู่ในความเงียบทันทีแต่ตอนนี้สิ่งที่ผมอยากรู้เลยคือ น้องรู้ได้ยังไง ทำไมถึงเชี่ยวชาญถึงเรื่ององค์กรต่างๆแบบนี้.. 

“อ้าาา..เอาเป็นว่าลืมๆ..เรื่องนั้นไปก่อนเถอะครับแล้วมาจัดการปัญหาตรงหน้าดีกว่าสรุปพี่เซนจะเอาไงครับ” 

“เฮ้ออ..เอาเถอะเอาเป็นว่าเดี๋ยวจะให้คนของหน่วยเราหาข้อมูลเกี่ยวกับภูมิหลังของเด็กคนนี้ก่อนละกันถ้าไม่มีอะไรมากก็รับเข้า แล้วก็ต้องให้ออกจากองค์กรที่ทำอยู่ด้วยไม่ยังงั้นมันเสี่ยงแน่ๆ ” 

“งั้นเรื่องก็จบเท่านี้ละกันนะครับ ตอนนี้ก็ใกล้ได้เวลาขึ้นเครื่องแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะครับ” 

“อ่า อืมไปกันเถอะ” 

“ดะ..เดี๋ยวก่อนสิครับ!” ในระหว่างที่ร่างสูงและร่างบางกำลังเดินออกไป ก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะเสียงเรียกของมือแฮกเกอร์คนเดิม 

“ว่า?” ร่างสูงของเซนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะเย็นชาออกไป 

“คะ..คุณรู้ได้ยังไงว่าผม..ปะ..เป็นแฮกเกอร์..แล้วรู้รหัสขององค์กรของพวกเราได้ยังไง คุณเป็นคนขององค์กรหรอครับ” มือแฮกเกอร์รวบรวมควากล้าถามคำถามในสิ่งที่ตัวเองสงสัยออกไป เพราะมันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะแฮกเข้ามาดูรหัสขององค์กรของเขาได้ง่ายๆ เพราะว่ารหัสขององค์กรมันเปลี่ยนตลอดสิบชั่วโมง 

“รู้ได้ไงนะหรอ” ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็ก้มหน้าลงไปกระซิบกับมือแฮกเกอร์ที่นั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า 

“ก็เพราะผมนะ..มันเก่งยังไงละ”  

พอร่างสูงของมือแฮกเกอร์ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ขมวดคิ้วด้วยความไม่สบอารมณ์ เขาอยากรู้ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้รู้ถึงเรื่ององค์กรของเขาละเอียดขนาดนี้ หรือว่ามีหนอนบ่อนไส้ในองค์กรไม่สิๆในองค์ไม่มีทางมีหนอนบ่อนไส้ได้หรอกนอกซะจากว่าเจ้าตัว..