ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร กรอกชื่อด้วยนะ _________ กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ หรือข้อมูลผิดพลาดครับ : _____________________________ ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ในความฝันผมได้แต่วิ่ง…วิ่งตามแผ่นหลังกว้างแล้วสวมกอดแนบชิดกลัวอีกฝ่ายหายไป “พี่คิงส์…..กลับมาหาผมแล้วใช่ไหมครับ…ฮึก..อย่าทิ้งผมไปนะ” “หอม…เราเลิกกันเถอะ” มือหนาแกะมือผมที่กำลังกอดเขาออก “มะ..ไม่ ไม่! ผมไม่เลิก! ” เฮือกกกกก ผมสะดุ้งตื่น แสงไฟจากเพดานทำให้หลับตาอีกครั้ง “หอม….หอมลูก…” “มะ..แม่” “ลูกเป็นยังไงบ้าง…รู้สึกไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า” “ที่นี่ที่ไหนครับ…..แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่” “ที่นี่โรงพยาบาลจ้ะ…” จากนั้นแม่ไม่พูดอะไรต่อแค่ลูบหัวผม นัยต์ตาแม่คล้ายเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ผมนึกคิดเรื่องต่างๆก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่นี่……พี่คิงส์…. ผมรีบลุกขึ้นทันที “หอมจะทำอะไรลูก!” “พี่คิงส์! คุณนายพาพี่คิงส์ไปแล้ว ฮึก…ก…..ผมจะไปหาพี่คิงส์” “ลูกยังป่วยอยู่นะ” “ผมไม่เป็นไร…” ผมจะลงจากเตียงแต่เพราะหน้ามืดจึงทำให้นอนทรุดไปตามเดิม “หอมพอเถอะลูก…” “ไม่ครับ ผมจะพาพี่คิงส์กลับบ้าน..ผมจะ….” ผมฝืนลุกอีกครั้งแต่คำพูดของแม่ทำให้ผมหยุดการกระทำ “ลูกกำลังท้องอยู่นะจะไปไหนไม่ได้เด็ดขาด!” ผมชะงักมองใบหน้าของแม่อย่างอึ้งๆ อย่างไม่เชื่อคำพูด “หอมกำลังท้องอยู่….ลูกจะไปไหนตอนนี้ไม่ได้ทั้งนั้น” ผมค่อยๆจับท้องตัวเอง “ผมท้อง……” “จ้ะ” แม่ยิ้มแล้วโอบกอดผม “ลูกกำลังท้องนะ…” ผมยิ้มทั้งน้ำตา “ผมต้องรีบบอกพี่คิงส์ พี่คิงส์ต้องดีใจแน่ๆ พี่คิงส์อยากมีลูก” “ลูกนอนพักก่อนเถอะ ถ้าไปตอนนี้จะไม่เป็นผลดีต่อลูกในท้อง…..เดี๋ยวแม่ขอไปตามหมอก่อนเพื่อตรวจร่างกายอีกที….และแม่จะกลับมาฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วย” “ครับ…..” “ซึ่งจากที่หมอตรวจดูแม้จะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นยากมาก แต่ตอนนี้คุณกำลังตั้งครรภ์ได้ 6 สัปดาห์แล้วครับ แต่จะเป็นอันตรายต่อคุณแม่และเด็กอย่างมากเพราะเป็นการท้องนอกมดลูกเหมือนของผู้หญิง ดังนั้นตอนนี้เด็กจะเกาะอยู่บริเวณลำไส้ทำให้สายรกจะได้รับสารอาหารยากมาก….หมออยากให้ทำใจก่อนครับเพราะมีโอกาสหลุดได้ตลอดเวลา ส่วนคุณแม่หากมีการหลุดของทารกจะทำให้เสียเลือดในช่องท้องเป็นจำนวนมากและอันตรายถึงชีวิต หมอจึงอยากแนะนำให้เอาเด็กออก….” ผมเบิกตากว้าง “ไม่…ผมไม่เอาออก ผมจะดูแลลูกผมเอง” “แต่อันตรายมากนะครับ โอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก แม้แต่ผู้หญิงเองยังน้อยมากที่เด็กจะมีชีวิตอยู่ได้ ส่วนผู้ชายในอดีตไม่เคยมีเหตุการณ์การท้องนอกมดลูกแบบนี้ คนเป็นแม่จะมีชีวิตอยู่ได้นะครับ” “อึก…ฮึก…แต่ผมอยากมีลูก……พี่คิงส์อยากมีลูก…” แม่กอดผมท่านคงอยากปรามให้ผมเลิกคิดเเต่ผมตัดสินใจตั้งเเต่ก่อนจะมีลูกเเล้ว “ก่อนที่ผมจะท้อง คุณหมอบอกผมแต่แรกแล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นผมตัดสินใจแล้วเพราะฉะนั้นจากนี้ต่อให้เกิดอะไรขึ้นผมจะมีลูกต่อไปครับ” คุณหมอถอนหายใจแล้วพยักหน้า “ถ้าเป็นความต้องการของคุณ หมอจะช่วยดูแลถึงที่สุดครับ ถึงโอกาสจะน้อยแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย…….หมอชื่อพิสุทธิ์ จากนี้ไปเราจะยังคงเจอกันจนกว่าเด็กคนนี้จะคลอดนะครับ” “ขอบคุณครับ….” หลังจากนั้นหมอก็ออกไปจากห้อง ผมได้แต่ลูบท้องตัวเอง พอคิดว่าตอนนี้ในร่างกายตัวเองมีอีกคนอยู่ความรู้สึกผมก็พองโตด้วยความสุข หากพอนึกถึงพี่คิงส์หัวใจก็ค่อยๆแฟบลง “หอม…ลูกต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูก แม่กับพ่อจะดูแลลูกด้วย เด็กคนนี้ต้องได้เกิดมา” “ครับ......หอมจะบอกพี่คิงส์ว่าหอมมีลูกได้แล้ว….พี่คิงส์ต้องดีใจแน่ครับ แล้วคุณนายต้องยอมรับผม….” แม่จับมือผมแล้วพยักหน้า “แต่ตอนนี้ลูกพักผ่อนก่อนเถอะนะ” …………………………………………………………………………….. “เลิกโทรนัดคนอื่นได้แล้วนะตาคิงส์” ร่างสูงวางสายโทรศัพท์ลง เมื่อผู้เป็นแม่เดินเข้ามาในห้อง “ฉลองเรียนจบไงครับแม่” ใบหน้าหล่อยิ้มกริ่มแล้วเดินมากอดผู้เป็นแม่ “แต่อาทิตย์หน้าลูกต้องแต่งงานกับลินดาแล้วนะ จะมาทำตัวเถลไถลเหมือนตอนอยู่กับไอ้กระเทยนั่นไม่ได้อีกแล้ว” ตอนแรกเธอตั้งใจจะให้ลูกชายหมั้นไปก่อนแต่เธอไม่มั่นใจกลัวว่าหอมจะมาฟื้นฟูอดีตอีกเธอจึงตัดสินใจจัดงานแต่งงานแทนแม้จะกระทันไปแต่ทางฝ่ายหญิงกลับยินดี คิงส์หน้าเจือนเมื่อนึกถึงคนที่ผู้เป็นแม่เอ่ยถึง “แม่อย่าพูดถึงเขาสิครับ” คิงส์คลายกอดแล้วเดินไปนั่งเตียงเหมือนเดิม “ฉันก็ไม่อยากจะพูดถึงนักหรอก แต่มันเป็นต้นเหตุให้แกทำตัวแบบนี้ถ้าไม่เพราะมันแกคงไม่ออกไปหาเศษหาเลยข้างนอกหรอก” คิงส์พ่นลมหายใจ "เเล้วคอนโดเเกน่ะ เลิกเช่าได้เเล้วนะ" "มะ...ไม่ได้นะเเม่ผมจะเช่าต่อ" "จะเช่าทำไม เเกเเต่งงานมีครอบครัวก็ต้องอยู่บ้านสิ" "ก็ต้องเปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิครับ นะครับเเม่"คิงส์กอดผู้เป็นเเม่อีกครั้งพลางอ้อน "ก็ได้ เเต่เปลี่ยนเป็นเช่ารายเดือนเเทนเช่ารายปีนะ" "โอเคครับ" คุณหญิงพิสมัยเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงคิงส์ที่ยังคงนั่งไม่ไหวติง….เขากุมขมับ…..พอนึกถึงใบหน้าของหอมที่กำลังร้องไห้ หน้าประตูรั้วเมื่อวาน……..เขารู้สึกผิดที่ทำให้อีกฝ่ายต้องร้องไห้ แต่เขาจะต้องตัดเรื่องนี้ให้ขาดเพราะเขาไม่ได้รักอีกฝ่ายแล้ว………… เคยคิดว่าตนเองชอบหอมไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นผู้ชาย ตอนอยู่ม.6 จึงตัดสินใจจีบหอมที่กำลังอยู่ม.3 และเมื่อน้องเขาจบม.ปลายก็ตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน แต่…เมื่อมองครอบครับคนอื่น ที่อยู่พร้อมหน้ากัน พ่อ แม่ ลูก ทำให้เขาคิดได้ว่าเขาควรจะจบแค่ตรงนี้……และเริ่มหันหลังให้หอมและเที่ยวผู้หญิงมากขึ้นจนไม่สามารถที่จะกลับมายุ่งกับร่างกายอีกฝ่ายได้อีก จนเมื่อ 2 ปีก่อนแม่แนะนำลินดาลูกสาวของเพื่อนให้ เขาจึงคบหาลินดามาตลอดโดยไม่ให้หอมรู้ตัว ถามว่าทำไมถึงไม่บอกเลิกก่อน อาจเป็นเพราะผมสงสารเเละรออย่างหวังล้มๆเเล้งๆว่าหอมจะมีลูกให้ผมได้ เเต่…สุดท้ายก็มีไม่ได้.....และเรื่องมันก็มาสิ้นสุดลงเพราะคนไม่ใช่ก็ต้องเป็นฝ่ายไป มองรูปถ่ายในมือถือ เป็นรูปถ่ายคู่ของเขาและหอมหรือแม้แต่รูปเดี่ยวของหอมเขาเก็บไว้ตลอด เขาตัดสินใจกดลบทุกภาพที่เกี่ยวกับความทรงจำรวมทั้งเบอร์โทรอีกฝ่าย เขาลบทุกอย่างเพื่อลืมและเริ่มต้นชีวิตใหม่เหมือนคนปกติทั่วไป “ขอโทษนะหอมแต่เราคงจบกันแค่นี้……….” ฟุ่บ เขาล้มตัวนอนนึกถึงใบหน้าอีกฝ่ายในความทรงจำครั้งสุดท้ายและลืมตาอีกครั้งโดยไม่มีความทรงจำนี้อีกแล้ว ลาก่อน……………… ............................................................................... หลายวันต่อมา ในร้านอาหารดังแห่งหนึ่ง ร่างสูงในชุดสูทนั่งทานข้าวกับร่างระหงในชุดเรียบร้อยสีอ่อน ลินดาหญิงสาวสวยหวานยิ้มเมื่อคิงส์พูดถึงงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้ "ลินตื่นเต้นจังเลยค่ะ" มือหนาเอื้อมมาสัมผัสมือนุ่ม "พี่ก็เหมือนกัน……และดีใจที่จะได้แต่งงานกับน้องลิน" อีกฝ่ายเขินหน้าแดง คิงส์มองอีกฝ่ายเขินเขาเองก็ยิ้มตาม แม้จะนึกถึงรอยยิ้มของ………เขาพยายามสลัดภาพใบหน้านั้นออกไปจากหัว “พี่จะดูแลลินเท่าชีวิตพี่……….ในฐานะสามีคนหนึ่งที่จะดูแลลินได้” “ลินก็จะดูแลพี่ให้ดีที่สุดในฐานะภรรยาเช่นกันค่ะ…..” พูดแค่นั้นหญิงสาวก็หลบหน้าด้วยความเขิน “ทานเถอะค่ะ เย็นหมดแล้ว เดี๋ยวต้องไปดูสถานที่เเต่งงานเราอีก” เธอยิ้มหวาน “ครับ” คิงส์ยิ้มรับ จากนี้ไปเขาต้องเริ่มต้นชีวิตใหม่…..มีชีวิตที่ดีและลืมเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตและลืมเขาคนนั้น…………. ………………………………………………………………… “อาการเป็นยังไงบ้างลูก” “ดีขึ้นแล้วครับ ไม่ค่อยคลื้นไส้เท่าไรแล้ว…แต่เบื่อมากกว่าครับนอนโรงพยาบาลตั้งหลายวันแล้ว…..” ก๊อกๆ เสียงเคาะประตูมาพร้อมกับพี่ไหมและไข่เจียว “พี่ไหม ไข่เจียว” “ไงจ้ะ พี่ขอโทษนะที่พึ่งมาเยี่ยมวันนี้….” “ไม่เป็นไรครับ….ไข่เจียวว่าไงตัวเล็ก” “แอ้!.....” “เอาไข่เจียวส่งให้แม่เถอะมา” แม่อุ้มไข่เจียวแทน ส่วนพี่ไหมมาดูผมแทน "เป็นยังไงบ้าง ปวดหัว คลื่นไส้ มากหรือเปล่า" "ค่อยยังชั่วเเล้วครับ" “............พี่รู้เรื่องหมดแล้วนะเรื่องคิงส์…......” ผมหน้าเจือนลง “คิงส์ทำแบบนี้ได้ยังไง เขาทิ้งหอมได้ยังไง” “เปล่านะครับพี่คิงส์ไม่ได้ทิ้ง แต่ถูกคุณนายบังคับต่างหาก” “เเล้วทำไมเขาถึงไม่มาหาหอมเลยล่ะ โทรศัพท์มีโทรมาหาบ้างหรีอเปล่า ต่อให้ถูกแม่บังคับแค่ไหนแต่ถ้ารักหอมจริงแค่โทรแค่มาหาทำได้อยู่แล้ว” ผมเบือนหน้าหนีพยายามกลั้นน้ำตาไว้ “พี่คิงส์ยังรักผมอยู่….” “แต่พี่ได้ยินว่าพรุ่งนี้………เขาจะแต่งงานแล้วนะ” ผมหันมามองหน้าพี่ไหมทันที “อะไรนะครับ” ผมมองไปทางแม่ แม่เองก็ตกใจไม่ต่างกัน “ตอนแรกเห็นว่าจะหมั้นแต่เลี่อนมาแต่งงานแทนแล้ว…ข่าวออกจะดังว่าลูกชายคุณโชคชัยและคุณหญิงพิสมัยที่พึ่งเรียนจบหมาดๆกำลังจะแต่งงาน” “มะ…ไม่จริง! พี่โกหกผมพี่คิงส์ไม่มีทางทำแบบนั้นแน่…….”ผมลุกจากเตียง “หอม!” แม่รีบปราม “หอมจะไปหาพี่คิงส์…..พี่คิงส์ถูกคุณนายบังคับ…ถ้าพี่คิงส์รู้ว่าผมท้องพี่คิงส์ต้องกลับมาหาผมและคุณนายจะยอมรับผมครับ” “หอม จะไปไหนไม่ได้นะพี่ไม่ได้มาบอกเรื่องนี้ให้หอมไปหาเขา” พี่ไหมรั้ง “ผมไหว้ล่ะ ต้องไปวันนี้เท่านั้น…ถ้าไม่ใช่วันนี้เรื่องทุกอย่างจะไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ฮึกๆ ฮือๆ ผมไม่อยากเสียพี่คิงส์ไป....” แม่กับพี่ไหมมองหน้ากัน ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพยักหน้ารับ ตอนนี้ ผม แม่ พี่ไหมและไข่เจียวกำลังยืนอยู่หน้ารั้วบ้านพี่คิงส์ กดกริ่งจนกระทั่งมีคนเดินมาหา “มาหาใครคะ” “มาหาพี่คิงส์ครับ” “คุณคิงส์ไม่อยู่ค่ะ ออกไปดูสถานที่จัดงานพรุ่งนี้ค่ะ” มือผมสั่น “ขอผมพบคุณนายได้ไหมครับ” “ไมได้หรอกค่ะ คุณนายไม่อยากพบคุณ” “แต่ฉันอยากพบ เรื่องนี้เราต้องคุยกัน” แม่พูดเสียงแข็ง “ถ้าไม่ให้พวกเราเข้าไปฉันก็จะปีนเข้าไป” พี่ไหมพูดบ้าง จนลืมว่าตัวเองอุ้มไข่เจียวอยู่ เธอคนนั้นเลิกลัก “จะ..จะไปถามคุณนายก่อน” พวกเราสามคนยืนรอในขณะที่แดดร้อนมาก แม่เป็นห่วงผมจึงเอาผ้ามาโพกหัวให้ “ไข่เจียวร้อนแดดแย่เลยครับ” “ไม่เป็นไรหรอกพี่ทั้งใส่หมวก เอาผ้าคลุม ไข่เจียวไม่เป็นไรหรอกเนอะ” “แอ้ เอิ้ก” “ขำอะไรครับ” ไข่เจียวยิ้ม แล้วใช้มือเล็กจับนิ้วผมไว้ เเล้วพูดอ้อแอ้บางอย่าง คล้ายให้ผมฮึดสู้ “ครับๆ พี่เข้าใจเนอะ” “จะมากันอีกทำไม” คุณนายเดินมาพร้อมกับร่มที่คนสนิทกางไว้ให้ “ฉันจะมาพูดเรื่องของลูกฉันและลูกของคุณ” แม่พูด “ไม่มีไรจะพูดนี่กลับไปได้ล่ะ” “นี่คุณ คุณเป็นแม่แบบไหนถึงได้กีดกันความรักของลูก คุณก็รู้ว่าลูกชายของคุณและลูกชายของฉันรักกัน” “ลูกชายรักกันเหรอ? วิปริต! คุณต่างหากที่เป็นแม่ไม่ได้เรื่องผู้ชายรักกันทำไมคุณยังยอมรับ คุณเห็นลูกตัวเองรักกับผู้ชายได้งั้นเหรอ” “ใช่….ถ้าเขารักกันฉันไม่สนว่าคนอื่นจะคิดยังไง ถ้าเขามีความสุข” “แต่ฉันสน!....ลูกชายฉันจะต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้!!” ครืนนน เสียงรถทำให้พวกผมหันไปมอง รถคันนี้คือรถของพี่คิงส์…...ผมยิ้มแล้วจะเดินไปหาเมื่อพี่คิงส์ลงมาจากรถแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อหญิงสาวสวยเดินลงมาจากรถเช่นกัน พี่คิงส์มองผม….สายตาช่างห่างไกลเหลือเกิน “พี่คิงส์…….” “มาทำไม….” น้ำเสียงช่างฟังดูห่างไกลนัก ทำไมถึงทำสายตาแบบนี้เมื่อมองผม…..ทำไมถึงมีน้ำเสียงเย็นชากับผมนัก.....ขอร้องอย่าทำแบบนี้เพราะมันทำให้ผมกลัวจริงๆ….. |
นิยาย วาย พระเอก บอกเลิก นายเอกท้อง
กระทู้ที่เกี่ยวข้อง
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.cemle Inc.
