 ตอนนี้ฉันรีบใส่เสื้อผ้าโดยเร็วที่สุดเพราะถ้าขืนอยู่ในห้องนี้นานคุณน้านารา ก็จะสงสัยฉันเดินไปส่องกระจกก็เห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆเต็มไปหมดพอเห็นรอยแดงนี้ทำให้นึกถึงเรื่องเมื่อกี้ขึ้นมาทันที น้ำตาของฉันมันไหลออกมาอีกแล้วเห้อ~~~~ลืมไปเถอะยุนอาเรามาอาศัยเค้าแป๊ปเดียวเดี๋วยก็ไปแล้ว ฉันเดินลงมาจากบันไดอย่างช้าๆแล้วคุณน้านาราก็เหมือนว่านั่งอยู่บนโซฟารอฉันอยู่ “หนูยุนตาคริสหนะทำอะไรหนูยุนรึเปล่าจ้ะไหนน้าดูสิ”คุณน้านาราเหมือนจะห่วงยุนอามากแล้วไต่ถามว่าคริสทำอะไรยุนอาหรือเปล่า “อะ…อ๋อไม่ค่ะแค่เรียกไปคุยเฉยๆค่ะ”เหงื่อผุดเต็มใบหน้าของยุนอาเพราะคุณน้านาราเล่นถามคำถามๆนี้กับเธอ “อ๋อดีแล้วเพราะต่อไปนี้หนูต้องอยู่กับตาคริสน่ะ”คุณน้านารากล่าวออกมาทำเอายุนอายืนนิ่งไปชั่วขณะลมหายใจแทบไม่ออกมาเลย นี้ฉันต้องอยู่กับนายหรอไม่ ไม่ ไม่มีทางฉันต้องยื้อคุณน้าไว้สิถ้าฉันอยู่กับนายฉันก็ตายสิ “ไม่น่ะค่ะคุณน้าคุณน้าจะไปไหนค่ะ”ยุนอารีบบอกคุณน้าไม่ให้ไปทันทีส่วนคุณน้านาราก็ทำหน้างง “อ๋อน้าจะต้องไปทำงานที่ออสเตเรียหนะจ่ะไปกับคุณอาด้วยจ้ะ…”คำตอบนั้นเล่นเอาเธอไม่กล้ายื้อคุณน้าเลยทีเดียว เพราะว่าเธอมาอาศัยอยู่บ้านเค้าแล้วแล้วยังยื้อไม่เค้าไปทำงานอีกมันก็ไม่ดี “อ่อค่ะงั้นยุนขอตัวขึ้นห้องก่อนน่ะค่ะ”ยุนอาพูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นห้องทันที 2ชั่วโมงผ่านไป~~~~~ ยุนอาที่หลับอยู่ก็สะดุ้งตื่นแล้วลงมาดูคุณน้านารา พอยุนอาลงมาก็เห็นว่าคุณน้าไม่อยู่น่าจะไปแล้วเห้อ~~~~ “หึๆ…ดีคุณแม่ไม่อยู่แล้วฉันได้จัดการเธอง่ายๆ”เธอที่เพิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่แต่พอมาได้ยินเสียงเขาทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง “มานี้!!!”คริสพูดจบก็กระชากข้อมือของเธอออย่างแรงแล้วดึงเธอมายังห้องของเขา “นะ…นายจะทำอะไร”ยุนอาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นครอ “หึๆก็เปล่าฉันแค่ให้เธอเก็บห้องของฉันซะ”ยุนอากลับมาหายใจทั่วท้องอีกครั้ง เธอหยิบเครื่องทำความสะอาดมาทำส่วนคริสนั้นก็เดินลงไปข้างล่างเธอกำลังปัดฝุ่นตรงโต๊ะทำงานของเขาแต่เธอไม่ได้ตั้งใจไปโดนกรอปรูป ของคริส เพล้ง!!!!! คริสที่นั่งอยู่ตรงโซฟาถึงกับสดุ้งกับเสียงที่ได้ยินคริสรีบวิ่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่สิ่งที่เขาเห็นคือกรอปรูปที่เขาห่วงและรักมากที่สุด ได้แตกกระจายไปแล้วคริสอึ้งไปซักพักแล้วหันมาทางยุนอาสายตาที่มองเธอมันทั้งเย็นชาและอยากฆ่าเธอที่สุด “อะ…เอ่อ..คือฉันไม่ตั้งใจน่ะ”ยุนอารีบปฏิเสธทันทีว่าเธอไม่ได้ตั้งใจและจะมีหรือไม่ที่คริสจะฟังเธอ “หึไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอเธอฆ่าลิลลี่ไม่พอ…เธอยังมาทำกรอปรูปฉันกับลิลลี่อีกหรอห้ะ!!”คริสตะคอกใส่ยุนอาเล่นเอาเธอสดุ้งโหย่งเลยทีเดียว “ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้ฆ่าและกรอปรูปนี้ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย”ยุนอาพูดตอบโต้คริสไปเพราะที่เธอทำเธอไม่ได้ตั้งใจให้มันตกแตก “แล้วเธอจะชดใช้ยังไงห๊ะ!!” “เอ่อ…คือ..ฉัน..”ยุนอาพูดเสียงติดๆขัดเพราะเธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี “หึเธอก็ตอบไม่ได้มานี้”คริสกระชากข้อมือยุนอาไปอย่างแรงส่วนยุนอาก็ไปตามแรงของคริส…คริสลากยุนอามาสวนหน้าบ้านตอนนี้ก็เริ่มค่ำๆแล้วคริสจับยุนอามามัดไว้เสาที่ปลักอยู่กลางสนามหญ้า “นี้นายทำอะไรหนะปล่อยฉันน่ะ”ยุนอาพูดพยามแกะเชือกออกแต่ก็แกะไม่ออกเพราะมันแน่นเกิน “หึนี้คือการลงโทษที่เธอทำกรอปรูปของฉันแตกตอนเช้าเดี๋วยฉันมาปล่อยหึๆหลับให้สบายหละ…นางบำเรอ”คำสุดท้าที่ทิ้งไว้ให้เธอนั้นมันเจ็บเจ็บเหลือเกิน น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มันได้ไหลออกมาแล้ว…ฮือๆๆๆทำไมหละฉันผิดตรงไหนฉันไม่ได้ตั้งใจหนิทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย…เขาใจร้ายเหลือเกินTT อยากรู้ใจเธอ มีเหตุผลอะไร ใจร้ายเธอใจร้ายเหลือเกิน ช่วยบอกกันให้รู้ความจริง ว่ามันคืออะไร และฉันไปทำอะไรให้เธอต้องช้ำต้องเจ็บหัวใจ ถึงได้ทำกันอยางนี้~~~~~~~~~ หยุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!! พระเอกบางทีนายก็ซาดิตส์ไปน่ะนางเอกถูกจับมัดเสาเลยอะ คู่รองเราหละตอนหน้าจ้าาาาา…ฝากนิยายไว้ในหัวใจของรีดทุกคนน่า 😘😘 "สารภาพมาซะดีๆ ยัยหัวขโมย!" นพวินท์พูดพร้อมกับเข้าประชิดตัวหงส์ทันที เธอตกใจเพราะไม่ทันตั้งตัว เขาบิดแขนเธอ จนเธอถึงกับตัวแอ่น หน้าตาเหยเก "โอ๊ย! ก็บอกแล้วไงคะ ว่าหงส์ไม่ได้เอาไป" เธอร้องด้วยความเจ็บปวด "ถ้าเธอไม่สารภาพมา อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน บอกมา!" เสียงของเขาดังและเกรี้ยวกราดมากขึ้น "โอ๊ย!" เธอร้องเสียงหลง เมื่อเขาเน้นแรงกดลงบนแขนทั้งสองข้างของเธอมากขึ้น "หงส์เปล่า หงส์ไม่ได้ขโมยจริงๆ ค่ะ" ตอนนี้หงส์เจ็บจนน้ำตาเล็ด ทั้งที่เธอก็รู้ว่าใครเป็นคนขโมยสร้อยไข่มุกเส้นนั้นไป แต่เธอก็พูดไม่ได้ เธอกลัว..เพราะฟองจันทร์ขู่เธอเอาไว้แล้ว ถ้าขืนเธอบอกความจริง เธอจะต้องโดนฟองจันทร์ทำร้ายแน่ๆ และอีกอย่างคำพูดของเธอมันก็ไม่คงไม่มีน้ำหนักสำหรับพ่อเลี้ยงนพวินท์หรอก "ไม่ยอมรับใช่ไหม? ไอ้ดาม เอายัยนี่ไปขังไว้ในห้องเก็บของ!" ว่าแล้วเขาก็ผลักเธอจนร่างบางถลาลงไปกองกับพื้น ห้องเก็บของ! ภาพในอดีตกับความทรงจำที่เลวร้ายของเธอประเดประดังเข้ามาในหัว ก่อนจะแล่นเข้าจับขั้วหัวใจของเธอ หงส์กลัวจนตัวสั่นเทา "ไม่นะ! หงส์ไม่ไป ปล่อยหงส์!" อยู่ๆ เธอก็ตะโกนขึ้นมาสุดเสียงพร้อมทั้งสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของนายดาม และเธอก็ทำได้สำเร็จ หงส์ลนลานวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต ทำเอาทุกคนแปลกใจกับท่าทางของเธอ ไม่เว้นแม้แต่เขา "รีบตามไปจับหล่อนมา!" นพวินท์กัดฟันกรอดๆ ด้วยความโมโห ยัยผู้ร้ายปากแข็งแถมยังฤทธิ์มาก ดูซิว่าจะหนีไปได้ไกลสักแค่ไหน! ๑๑๑๑๑๑๑ สวัสดีค่ะ คุณผู้อ่านที่รัก ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่าน ทั้งที่กดติดตามและยังไม่ได้กดติดตามนะคะ นิยายเรื่องใหม่นี้มีชื่อว่า"หงส์" เป็นชื่อเดียวกับนางเอกของเราเลยค่ะ หงส์เป็นสาวน้อยผู้น่าสงสาร ที่พ่อไม่เคยยอมรับว่าเธอเป็นลูกเลยตั้งแต่เกิด ชีวิตเธอจึงมีเพียงแม่คนเดียวเท่านั้น แม่ผู้น่าสงสารของเธอ จากภรรยาที่เคยเป็นที่รัก แต่กลับกลายมาเป็นเพียงคนรับใช้ หงส์จึงมีฐานะเป็นแค่เพียงลูกคนรับใช้เท่านั้น แล้วหงส์จะมาเจอกับพระเอกได้ยังไง แล้วทำไมพระเอกถึงได้ตราหน้าว่าเธอเป็นมิจฉาชีพและหัวขโมย โปรดติดตามและให้กำลังใจหงส์กับไรท์ด้วยนะคะ -ศรีวิตรา- |
นิยาย พระเอกใจร้าย ธัญ วลัย จบแล้วไม่ติดเหรียญ
ลิขสิทธิ์ © 2024 th.cemle Inc.
